Τρακόσια χρόνια κράτησε η συγγραφή της θρησκείας. Μέγας ο Σαίξπηρ και ο Μολιέρος και ο Ίψεν και ο Ο’ Νηλ και ένα σωρό άλλοι. Γίγαντες οι άνθρωποι, δεν λέω. Γράψανε αριστουργήματα, όπως ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι. Κανένας, όμως, απ’ αυτούς δεν κάθησε να γράψει ένα δόγμα. Μια θρησκεία.

Μιλάμε για το Πάσχα, τη μεγάλη αυτή κατάσταση της χριστιανικής θρησκείας, όπως άλλη μεγάλη κατάσταση είναι τα Χριστούγεννα. Δεκέμβριο γεννήθηκε ο Τζήσας Κράιστ, μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Δεν θα μπορούσε ο χριστός να γεννηθεί το καλοκαίρι. Μη είσαστε ανόητοι. Δεν γίνεται αυτό. Μέσα στον καύσωνα θα γεννιόταν ο Ναζωραίος; Όλα αυτά έχουν μελετηθεί. Και δεν μιλάμε τώρα για τα χοντρά πράγματα, δηλαδή για το Πάσχα, και τα χριστούγεννα, εδώ μελετήθηκε, γράφτηκε και ξαναγράφτηκε το έργο, πριν παρουσιαστεί στη σκηνή, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.

Όχι, κύριοι, δεν μπορώ να σας ανοίξω την πόρτα τη μυστική. Απ΄ έξω, απ΄ έξω θα σας πάω, γιατί σας αγαπάω. Όταν κάνει κρύο έξω, δεν αφήνουν ανοικτή τη πόρτα γιατί θα πουντιάσουν. Άλλος παθαίνει ψύξη, μέχρι όγκο μπορείς να βγάλεις από κρύωμα. Άντε να σας ανοίξω τη μυστική πόρτα. Και τι τι ξέρετε, τι θα βγει από εκεί μέσα;

Κι αν σας πλακώσουν οι φωτιές στη μούρη; Θα καείτε. Θα σας ζώσουν οι φλόγες. Δεν θα το αντέξετε τέτοιο πυρ. Στο όγδοο βιβλίο θα ανοίξει η πόρτα.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ποτέ δεν ξανακάνει το κόλπο της Ανάστασης, γράφει και αναλύει ο apodytiriakias.gr

Γνώμες LIFE