Θυμάμαι ένα διάλογο που διαδραματίστηκε στο σπίτι μου, μία μέρα πριν φύγω για τη Λιθουανία, με παρτενέρ στο κουβεντολόι και στη μπυροποσία το συνάδελφο Γιάννη Ψαράκη.

"Απίστευτο μου φαίνεται, αλλά έχουμε καλή ομάδα", του είπα. "Λέγαμε να μη πάθουμε καμιά Ντιζόν, αλλά να δεις που στο τέλος θα χάσουμε σε κανέναν προημιτελικό και θα κλαίμε κι από πάνω".

Έπρεπε να τρέξω ν'αγοράσω κι ένα Λόττο...

Δήλωσα, από αυτό εδώ το βήμα, "αισιόδοξος", πολύ πριν φτάσουμε στο τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ. Η αισιοδοξία μου ήταν ένα μέγεθος σχετικό. Ήλπιζα ότι θα βλέπαμε στη Λιθουανία μία ομάδα σύγχρονη και ελκυστική, αισιόδοξη παρά τις τρανταχτές απουσίες της, υπερήφανη για την παρουσία της στο Ευρωμπάσκετ, ικανή να προκαλέσει σκιρτήματα στον κοσμάκη που ψάχνει απεγνωσμένα, οπουδήποτε, ένα χαμόγελο.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Εθνική Ελλάδας Γνώμες Ευρωμπάσκετ LIFE Μπάσκετ SPORTS