Το Χάιμπουρι το ζεις, πλέον, κάθε μέρα

Την ώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, το ημερολόγιο δείχνει 30 Σεπτεμβρίου 2011. Πως πέρασαν τα χρόνια! Μπορεί να μη θυμάμαι τι έφαγα το πρωί, αλλά θυμάμαι ακόμη με την παραμικρή λεπτομέρεια όσα έγιναν εκείνο το τριήμερο στο Λονδίνο, πριν από 14 χρόνια…

Παραμονές του αγώνα πήγαμε στο ξενοδοχείο της Άρσεναλ, καμιά ώρα από το Λονδίνο, για τη συνέντευξη τύπου του Βενγκέρ, η οποία έγινε σε κάτι καναπέδες στο λόμπι του ξενοδοχείου. Αφού μαζευτήκαμε όλοι και πριν ξεκινήσουμε, ο Βενγκέρ, σηκώθηκε, πήρε μαζί του μια σερβιτόρα κι έρχονταν πάνω από τον καθένα μας, για να μας ρωτήσει ο ίδιος αν προτιμάμε καφέ ή τσάι και τι είδους γλυκό. Αφού πήρε παραγγελία από τον καθένα μας και την επαναλάμβανε στην σερβιτόρα για να σημειώνει, λες κι αυτή δεν άκουγε, κάθισε και ξεκίνησε η συνέντευξη τύπου.

Η συνέντευξη τύπου μετατράπηκε σε μέγα καφενείο, αφού μιλήσαμε για όλα εκτός από το παιχνίδι Άρσεναλ – ΠΑΟΚ. Ο Βενγκέρ απαντούσε στην κάθε χαζομάρα των Άγγλων δημοσιογράφων και καταλήξαμε να μας εξηγεί τα προτερήματα του δεξιού μπακ της Χάντερσφιλντ και τα λάθη, που έκανε ο σέντερ φορ της Γουέστ Χαμ, που έπαιζαν μαζί το προηγούμενο βράδυ για το κύπελλο.

Κάποια στιγμή πήρα το λόγο και τον ρώτησα διστακτικά (γιατί φοβήθηκα ότι οι Άγγλοι δημοσιογράφοι θα ήθελαν να μάθουν και για τον σέντερ μπακ της Κόλτσεστερ), αν φοβάται μήπως αποκλειστεί από τον ΠΑΟΚ. «Δεν πειράζει, παιχνίδι είναι. Δεν μας νοιάζει ακόμα η Ευρώπη, εμείς θέλουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα» απάντησε. Στο τέλος της σεζόν πήρε το νταμπλ. Όταν τελείωσε η υποτιθέμενη συνέντευξη τύπου του Βενγκέρ, τον ρώτησα αν μπορούμε να μιλήσουμε με κάποιους παίκτες. «Βεβαίως» απάντησε. «Είναι στο εστιατόριο και τρώνε, αλλά μπορείτε να τους ενοχλήσετε».

Πήγαμε με φόρα με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους στο εστιατόριο και «κοκαλώσαμε» πάνω στην πόρτα, όταν είδαμε καμιά 200 εκατομμύρια λίρες να κάθονται και να τρώνε ήσυχα. Ξαφνικά σήκωσε το κεφάλι ο Μπέργκαμπ, μόλις μας είδε άφησε το μαχαιροπίρουνο, σηκώθηκε, ήρθε προς το μέρος μας, βγήκε με τον καθένα φωτογραφία, απάντησε σε ότι ρωτήθηκε, μας ευχαρίστησε και πήγε να συνεχίσει το φαγητό του. Μόλις κάθισε, σηκώθηκε ο Τόνι Άνταμς, ήρθε στο μέρος μας κι ακολουθήθηκε η ίδια διαδικασία.

Μόλις πήγε κι αυτός να συνεχίσει το φαγητό του, σηκωθήκαμε και φύγαμε, γιατί αν μέναμε, θα έβγαινε με τη σειρά όλη η Άρσεναλ.

Πηγαίνοντας προς το πάρκινγκ του ξενοδοχείου, είδαμε τον Ίαν Ράιτ, που μάλλον δεν πεινούσε, να έχει ανοίξει τις πόρτες της καινούριας του Πόρσε και να προσπαθεί να σκοτώσει την ώρα του. Μόλις μας είδε, μας ρώτησε αν έχουμε χρόνο να μας δείξει την Πόρσε του. Μπαίναμε ένας – ένας στη θέση του συνοδηγού, ο Ράιτ μας εξηγούσε τι κάνει το κάθε κουμπάκι. Αφού τελειώσαμε κι από εκεί, μας ευχαρίστησε και είπε ότι «θα τα πούμε αύριο στο γήπεδο».

Ήταν ένα από τα πιο ωραία ματς, που έχω δει, καταπληκτική ατμόσφαιρα κι ένας τρελός ρυθμός στο παιχνίδι. Ώρες – ώρες αναρωτιόμουν αν υπάρχει κανένα κρυμμένο ανθρωπάκι, που κατεβάζει κανέναν λεβιέ, για να παίρνει κλίση το γήπεδο προς την εστία του Μιχόπουλου, που πρέπει να έχασε 2-3 κιλά εκείνο το 90λεπτο.

Τα δημοσιογραφικά ήταν στο δεύτερο διάζωμα, καθόμουν στην πρώτη σειρά και κάποια στιγμή, θυμάμαι τον ΠΑΟΚ να κερδίζει ένα πλάγιο μπροστά μου. Ο Σιδηρόπουλος πήγε να το εκτελέσει, κάποιος Άγγλος του είπε κάτι από την κερκίδα, δεν ξέρω αν το κατάλαβε, αλλά αγκάλιασε τη μπάλα, γύρισε προς τα πίσω και του είπε σε άψογα ελληνικά : «Άντε γ…, ρε». Ένας σεκιουριτάς πήγε στον οπαδό και προφανώς του έκανε παρατήρηση γιατί απέσπασε την προσοχή του ποδοσφαιριστή!

Μεταδίδοντας το παιχνίδι για τον τότε Α103, στο γκολ του Βρύζα, καθώς πετάχτηκα όρθιος, μου έφυγε η συσκευή του τηλεφώνου, το ακουστικό παρέμεινε με το χέρι στο αυτί, και η συσκευή αιωρούνταν μεταξύ πρώτου και δεύτερου διαζώματος.

Θυμάμαι στο αεροδρόμιο, περιμένοντας την πτήση της επιστροφής, έναν από τους ήρωες εκείνης της βραδιάς, δεν παίρνω όρκο, αλλά νομίζω πως ήταν ο Τουρσουνίδης, να μας λέει ότι «εμείς όταν ερχόμασταν εδώ, φοβόμασταν μη φάμε καμιά πεντάρα και ξεφτιλιστούμε και τελικά αποκλείσαμε αυτή την ομάδα»!

Χωρίς καμιά διάθεση να υποβαθμίσω έστω και στο ελάχιστο εκείνη την απίστευτη επιτυχία, άλλωστε ο ΠΑΟΚ απέκλεισε την Άρσεναλ σε δίπλα παιχνίδια, ότι έγινε, ειδικά στο Χάιμπουρι, είχε και λίγη σύμπτωση στη μέση. Μετά από ένα μήνα, πήγαμε στην Μαδρίτη και κοντέψαμε να χάσουμε το μέτρημα με την Ατλέτικο. Την άλλη χρονιά μάλιστα, στο Άϊμπροξ της Γλασκόβης, είδα ένα από τα πιο βαρετά παιχνίδια του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη. Δεν θυμάμαι να πέρασε το κέντρο 90 λεπτά στην ήττα με 2-0 από την Ρέιντζερς.
14 χρόνια μετά το Χάιμπουρι, στον ΠΑΟΚ δεν βλέπω τίποτα συμπτωματικό. Μ΄ αρέσει αυτή η ομάδα, αφενός γιατί είναι ομάδα, κι αφετέρου γιατί κανείς δεν έχει τα κότσια να στοιχηματίσει έστω και ένα ευρώ στην ήττα της. Εγώ «πέταξα» 6 ευρώ στο διπλό ημίχρονο / διπλό τελικό στο Καζάν, που το βρήκα σε απόδοση 16,5 και παραλίγο να το πλήρωνε ο Τσιρίλο.

Ο ΠΑΟΚ του μίζερου Θοδωράκη, αυτής της προπονητάρας, που βρήκε και πήγε και «προλόγιαζε» 7 ώρες στο Παρίσι για να τον πείσει να έρθει, εκείνος ο άχρηστος ο Παντελάκος, που δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα κι ακόμα δεν έχει φύγει, ο ΠΑΟΚ του αργού και «άντε πάρε δρόμο επιτέλους» Ίβιτς, που μπαίνει μέσα και σε 20 λεπτά γυρίζει ένα παιχνίδι, που λες πως δε γυρίζει ούτε με γερανό.

Ο ΠΑΟΚ του άχρηστου Έτο, που εξαιτίας του ο Μπόλονι έφαγε τον Σνάουτσνερ, ο ΠΑΟΚ του Λίνο, που εξαιτίας του φαγώθηκε το ταλέντο ο Σακελλαρίου, ο ΠΑΟΚ του Φωτάκη, που ήρθε στα γεράματα πίσω, ο ΠΑΟΚ του Αρίας, που πάνε να μας τον πλασάρουν ως αντί-Βιτόλο, τον οποίο τον χάρισαν χωρίς ντροπή στον Παναθηναϊκό, ο ΠΑΟΚ του προδότη Σαλπιγγίδη, ο ΠΑΟΚ του Τσιρίλο, που δεν βρήκαν στόπερ και τον κουβάλησαν πίσω, ο ΠΑΟΚ του γυμναστή που έχει κάψει την ομάδα με τις θλάσεις, του γιατρού, που δεν ξέρει πώς να θεραπεύσει γρίπη. Ο ΠΑΟΚ που δεν πήρε τον Σανκαρέ ή τον Ντουγκλάο! Ο ΠΑΟΚ που δεν έκανε μεταραφές γιατί έφαγαν τα λεφτά και είναι άχρηστοι!

Αυτός ο ΠΑΟΚ κάνει σε δύο ώρες sold out στο Καραϊσκάκη. Αυτός ο ΠΑΟΚ, σιγά – σιγά άφησε χιλιόμετρα πίσω του την ΑΕΚ (τον Χιμένεθ ζηλεύατε πέρσι, ε;) και φέτος θα αφήσει πίσω του και τον Παναθηναϊκό. Αυτός ο ΠΑΟΚ, που θεωρείται πλέον ανταγωνιστής του Ολυμπιακού.

Ότι ζει ο σημερινός ΠΑΟΚ δεν το κέρδισε χθες. Είναι αποτέλεσμα μιας συνεπούς προσπάθειας τεσσάρων χρόνων, με πολλά λάθη είναι αλήθεια, αλλά το αλάθητο το έχει απολέσει πλέον και ο Πάπας.

Για τρία χρόνια, ο καρπουζάς από το Εστορίλ, με το αντιποδόσφαιρό του, έχτισε το χαρακτήρα αυτής της ομάδας, το μέταλλό της. Πέρσι, εκείνος ο προπονητάκος, τη βοήθησε να ξεθαρρέψει λίγο περισσότερο. Θυμάμαι μια ατάκα του στους παίκτες πριν το περσινό παιχνίδι με τον Πανιώνιο στην Τούμπα. «Θα παίξουμε 4-4-2. ΠΑΟΚ είσαι». Και φεύγοντας, της άφησε αυτής της ομάδας προίκα τον Αθανασιάδη. Αυτός τον έβαλε να παίξει.

Και φέτος ήρθε μια πραγματική αλεπού, που ώρες – ώρες κάνει τον χαζό, αλλά σε πουλάει και σ΄ αγοράζει χωρίς να πάρεις χαμπάρι, να κάνει τον ΠΑΟΚ ακόμα καλύτερη ομάδα.

Δεν ξέρω τι θα κάνει φέτος ο ΠΑΟΚ, μπορεί στο τέλος να μην κάνει και τίποτα. Εμένα, πάντως, αυτός ο ΠΑΟΚ μ΄ αρέσει. Σ΄ εσάς δεν σας αρέσει; Κι αν το σκεφτείτε λίγο καλύτερα, σε μία εποχή που κάτι «σκουπίδια» κατέστρεψαν μια χώρα και παίζουν κάθε μέρα με τα νεύρα μας και την υπομονή μας κι όπου γυρνάς το κεφάλι σου βλέπεις μαυρίλα, πόσες αφορμές έχει ο καθένας να ζει συναισθήματα, σαν κι αυτά που ζει, βλέποντας τον φετινό ΠΑΟΚ και να χαμογελάει λίγο το χειλάκι του;
 

ΠΗΓΗ: paok24.gr