Μετά το παιχνίδι με την Τρίπολη άκουσα και διάβασα πολλά. Και φυσιολογικό είναι. Κανείς δεν μπορεί να δεχθεί ότι ο ΑΡΗΣ που αγωνίστηκε κόντρα στον Παναθηναϊκό, ήταν η ίδια ομάδα που παρουσιάστηκε και στην Τρίπολη.

Θα μπορούσε να το σημειώσει κανείς αν έβλεπε τα πρώτα 20 λεπτά του αγώνα. Ναι σε εκείνο το χρονικό διάστημα όλοι μας είπαμε, επιτέλους για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι η ομάδα κάνει αυτό που πρέπει και θα το πάρει και το παιχνίδι στην Τρίπολη.

Στην συνέχεια όμως ήρθε το γκολ του Αστέρα από ένα ακόμη παιδαριώδες λάθος και ακολούθησε η κάκιστη εικόνα στο δεύτερο μισό του αγώνα. Ο Αστέρας έπαιξε για να κρατήσει το σκορ, έκλεισε όλους του διαδρόμους προς την περιοχή του και ο ΑΡΗΣ ήταν ανήμπορος να αντιδράσει.

Κακή κυκλοφορία, μεγάλες αποστάσεις, έλλειψη ηρεμίας, λάθη επί λαθών που οδήγησαν σε… γιώμες για να ψάχνουν οι αμυντικοί τα κεφάλια των Τσέζαρεκ, Ιάκομπ χωρίς φυσικά επιτυχία.

Τι έγινε όμως μέσα σε μία εβδομάδα; Τι μπορεί να μεταμόρφωσε εκ νέου την ομάδα προς το χειρότερο; Αυτό, λοιπόν, που είμαι ποδοσφαιριστής της ομάδας μετά το τέλος του αγώνα δεν μπορώ να το βγάλω από το κεφάλι μου από χθες. «Η ομάδα μας χρίζει ιατρικής παρακολούθησης. Η απόδοσή μας είναι… καρδιογράφημα»!

Και έχει απόλυτο δίκιο. Κρύο-ζέστη, πάνω-κάτω χωρίς λογική και εξήγηση. Βέβαια η πενιχρή συγκομιδή των δέκα βαθμών οδηγεί εύκολα στην απαξίωση, στον μηδενισμό, στην κακοπροαίρετη κριτική, ακόμα και στην άδικη κριτική που όμως με το δίκιο τους κάνουν οι αγανακτισμένοι φίλοι της ομάδας.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Αστέρας Τρίπολης Άρης LIFE Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS