Χώρια που στην τηλεοπτική μετάδοση, ακούσαμε ότι το παιχνίδι είχε φάσεις. Αλλά η αλήθεια είναι πως με τα χάλια που έχει η Σούπερ Λίγκα, στο τέλος μπορείς να βλέπεις μπαλάρα οτιδήποτε έχει πάνω από τρείς συνεχόμενες σωστές πάσες.

Δεν γουστάρω τις αυτοκρατορίες, ούτε τη βλάχογκλαμουριά που παραδοσιακά υπηρετούν στην Ελλάδα οι μεγάλες ομάδες. Οπότε δεν με χαλάει να χάνουν βαθμό από τους μικρούς. Το αντίθετο. Και η Δόξα που ήταν χάλια μαύρα πριν από λίγο καιρό βρήκε τον τρόπο να παίζει λιγάκι κατενάτσιο, για να μην πέσει κατηγορία με ρεκόρ χειρότερο από εκείνο του Πανθρακικού. Δεν θα μπορούσε να κάνει και κάτι άλλο, μια ομάδα που ήταν υπό διάλυση τον Ιούλιο και τη χώσανε σε ένα πρωτάθλημα κοντά στον Νοέμβριο. Αλλά αυτό δεν την κάνει και ομάδα ποδοσφαίρου ούτε καν αυτής της (ελληνικής) πρώτης κατηγορίας. Σε όποιο ματς παίζει και κάθεσαι να το δεις, πρέπει να παίρνεις επιδότηση από τη Σούπερ Λίγκα και τη Nova, αν βγάζεις το ενενηντάλεπτο.

Συγχωρέστε με αν χαλάω την ηρωική εικόνα που φτιάχτηκε από το βράδυ της Κυριακής, για τους ξενιτεμένους Δραμινούς, αλλά αν δεν ήταν οι παπαριές του Ολυμπιακού και προσωπικά του Βαλβέρδε, δεν θα πανηγύριζε το άδειο Καυταντζόγλειο. Και μπορεί να μην έβαλε ο Μαρινάκης τον Ισπανό μέσα στο πρόστιμο που φόρτωσε στους παίκτες χθες, αλλά θα έπρεπε ο ίδιος να μπει στην κουβέντα και να πει ότι αναλαμβάνει το μισό, γιατί τουλάχιστον τόσο του αναλογεί.

Μπορεί να τον πιάνει η πανσέληνος, αλλά πιστεύω ότι είναι εκείνα τα έρμα τα αστεράκια του τσάμπιονς λιγκ τα βλέπει και στον ύπνο του. Του επόμενου όχι αυτού που τρέχει. Ο Βαλβέρδε είναι χρεωμένος από τον πρόεδρο με κοντά είκοσι εκατομμύρια ευρώ και νιώθει ότι του έχουν δέσει τη βαλίτσα με το χρήμα με χειροπέδα στον καρπό. Και το βάρος αρχίζει και φαίνεται πολύ, όσο περνάνε οι αγώνες και όχι μόνο δεν μπορεί να πάρει διαφορά, αλλά σκουντουφλάει στα εμπόδια και δεν μπορεί να μαγκώσει ένα Παναθηναϊκό, που το ρόστερ του είναι πιο κοντό και από την κοντούλα λεμονιά.

Όταν στο ημίχρονο κάνεις μπάχαλο, με δύο μαζεμένες αλλαγές, μιας ενδεκάδα που παίζει μονότερμα τον αντίπαλό, δείχνεις στους παίκτες ότι έχεις πανικοβληθεί και –εντέλει- παίρνεις αποτέλεσμα χειρότερο από του πρώτου μέρους. Και αν ο Αμπουμπακαρί είχε κάνει ευθυγράμμιση στα πόδια του, θα είχες φάει και το γκολ και… αντίο ζωή.

Για να το ξεκαθαρίσω, γουστάρω τη δουλειά του Βαλβέρδε και τον ίδιο σαν τύπο, αλλά αυτή η γκέλα ήταν κυρίως δικιά του. Γιατί δεν μπορεί πχ αυτός (ειδικά) να μην ξέρει ότι ο Γέστε κοροϊδεύει τον κόσμο και ότι μπορεί να ξαναπαίξει μπάλα, όταν αρχίσει να ανεβαίνει η θερμοκρασία και ζεσταθεί το κοκκαλάκι του.

ΠΗΓΗ: theinsiders.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός