Ποτέ στη ζωή του ο Μουρίνιο δεν ένιωσε ότι απέτυχε ή ότι έκανε κάτι λάθος. Την Πόρτο, την έφερε δυο συνεχόμενες χρονιές να κατακτά ΟΥΕΦΑ και Champions League. Την Τσέλσι την έφερε ξανά στους αγγλικούς τίτλους και κανα - δυο φορές μια ανάσα από τον τελικό του Champions League, για τις οποίες μπορεί να λέει ότι του τον στέρησαν διαιτητικές αποφάσεις, είτε με το γκολ του Λουίς Γκαρσία που πέρασε ή δεν πέρασε τη γραμμή του Τσεχ, είτε με τα πέναλτι που δεν δόθηκαν στην ομάδα του στο Λονδίνο κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Την Ίντερ την οδήγησε σε ένα ονειρεμένο τρεμπλ, αποκλείοντας με Μουρινιακό τρόπο τη Μπάρτσα στα ημιτελικά και αποτινάζοντας από πάνω της την ταμπέλα του «λούζερ». Και στη συνέχεια, πηγαίνοντας στη Ρεάλ, την πιο «μεγάλη» απ’ όσες ομάδες είχε εργαστεί, με την ιστορία και τον κόσμο, το ανοιχτό πορτοφόλι για μεταγραφές και το απόλυτο κουμάντο σε όλα, ούτε που περίμενε τι θα τον βρει...

Ο Ζοσέ πήγε στη Μαδρίτη, νιώθοντας - όπως πάντα - ότι είναι μεγαλύτερο μέγεθος από την ίδια την ομάδα - μόνο που η συγκεκριμένη ομάδα είναι μεγαλύτερη από κάθε πρόσωπο. Προσπάθησε σκληρά πέρυσι να πετύχει, να διεκδικήσει όλους τους τίτλους, αλλά βρήκε σε όλους μπροστά του την ομάδα του Γκουαρντιόλα και κατέκτησε μόνο το κύπελλο. Τις - όποιες - γκρίνιες των ανθρώπων της ομάδας και των οπαδών, ακόμα και των παικτών και την - όποια - δυσαρέσκεια - για τον τρόπο που επέλεξε να αντιμετωπίσει τη Μπαρτσελόνα, με τρόπο που δεν αρμόζει στη Ρεάλ (με ενισχυμένο κέντρο, με υπερβολική δύναμη και κλωτσιά, με παθητικό παιχνίδι, με αμυντικούς προσανατολισμούς κλπ), τα μασκάρεψε και τα κουκούλωσε κάτω από τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες για τη διαιτησία, για την εύνοια που δείχνει η ΟΥΕΦΑ στη Μπαρτσελόνα, για τις αποβολές, για το θέατρο που έκαναν οι αντίπαλοι παίκτες. Και αρκετοί συντάχθηκαν μαζί του και μοιράστηκαν το αίσθημα της αδικίας. Αλλά τουλάχιστον περίμεναν η επόμενη μέρα να ξημερώσει διαφορετικά...

Η επόμενη μέρα, το «φέτος», ξημέρωσε όπως τέλειωσε και η προηγούμενη: η Μπαρτσελόνα κερδίζει το Σούπερ Καπ, κερδίζει στο πρωτάθλημα, κερδίζει στο κύπελλο. Κι η Ρεάλ χάνει διότι δεν έχει αυτοπεποίθηση, παίζει αμυντικά, προσπαθεί να «κλέψει» κι όχι να επιβληθεί, δεν παίζει σαν μεγάλη ομάδα αλλά σαν μικρή. Ο κόσμος της δεν γουστάρει τις βλαχομαγκιές του Πέπε, οι παίκτες του (οι Ισπανοί κυρίως) δεν γουστάρουν να παίζουν μ’ αυτό τον τρόπο διότι δεν γουστάρουν να νιώθουν «πελάτες» και του το λένε φόρα - παρτίδα μέσα στα μούτρα του, όλοι όσοι νιώθουν τι σημαίνει Ρεάλ Μαδρίτης, θέλουν κάτι που ο Μουρίνιο δεν μπορεί να καταλάβει, διότι δεν είναι στο λεξιλόγιό του: να παίξουν σαν Ρεάλ κι ας χάσουν με τιμή και αξιοπρέπεια.

Για τον Μουρίνιο, που στο λεξιλόγιο του υπάρχει μόνο η «νίκη με κάθε τρόπο και κάθε κόστος», δεν υπάρχει καν η νίκη απέναντι στη Μπαρτσελόνα. Και ακόμα κι αν στο τέλος της χρονιάς δει την ομάδα του πρώτη, αυτό θα γίνει διότι η Μπαρτσελόνα θα έχει χάσει το πρωτάθλημα κι όχι διότι θα το έχει πάρει η Ρεάλ. Κι όσο κι αν το πρωτάθλημα μετράει, στην Ισπανία μετράει και το αν κατάφερες στα παιχνίδια κόντρα στον μεγάλο σου αντίπαλο να υπερισχύσεις, να φανείς ανώτερος, να επιβεβαιώσεις ότι είσαι καλύτερος. Ο Μουρίνιο δεν το έχει καταφέρει ποτέ στα δυο αυτά χρόνια και επιπλέον έχει δείξει ότι δεν σέβεται ούτε την ομάδα όπου δουλεύει, ούτε τον αντίπαλο. Μόνο που στην Ισπανία, πέρα από την αντιπαλότητα ή την έχθρα ανάμεσα στη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη, υπάρχει κάτι που ο Μουρίνιο μάλλον δεν θα νιώσει ποτέ: ότι οι μεν σέβονται τους δε πέρα και πάνω από τις διαφορές τους και οι δε τους μεν, με ένα τρόπο που αρμόζει στους πραγματικά μεγάλους και τρανούς.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Μουρίνιο Ρεάλ Μαδρίτης Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS