Συνέχεια προηγούμενο άρθρου το παρόν. Αυτού που είχα γράψει ότι στον ΑΡΗ λαλούν πολλά κοκόρια.

Πολλές φορές με έχουν κατηγορήσει ως αιρετικό. Δεν είναι όμως έτσι. Ρεαλιστής ναι, μέχρι αηδίας. Όχι αιρετικός, διότι αυτά που πιστεύω, τα πιστεύω (και πλέον τα μοιράζομαι και με συναρειανούς μου) όχι ως αντίδραση αλλά ως καταστάλαγμα γνώσης και προβληματισμού, πολλών συζητήσεων και αναζητήσεων.

Ακράδαντα πιστεύω ότι το εγχείρημα της Λέσχης Φίλων ΑΡΗ δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο με αυτήν τη μορφή. Ότι πρόχειρα στήνεται, μοιραία έρχεται η ώρα της αλήθειας, η ώρα της απογύμνωσης, η ώρα που θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Η Λέσχη Φίλων ΑΡΗ λοιπόν στήθηκε πρόχειρα και το χειρότερο… όχι προσαρμοσμένη στις ανάγκες και στις προοπτικές του σωματείου αλλά στα πρόσωπα και στις προσωπικές επιδιώξεις.

Γνώμη μου. Ισως, ο αρχικός σχεδιασμός να περιλάμβανε άλλα πράγματα, και στην πορεία υλοποίησης να στρογγυλεύτηκαν-προσαρμόστηκαν (το πιο πιθανό να συνέβη κατά τη γνώμη μου λαμβάνοντας υπόψη τον Πρόεδρο της ΠΑΕ ΑΡΗΣ την εποχή εκείνη). Το αποτέλεσμα κρίνω και εξηγώ.

Δεν υπάρχει γνώστης στοιχειωδών αρχών διοίκησης που να μπορεί να κατανοήσει και να δικαιολογήσει την ύπαρξη δυο αιρετών διοικητικών συμβουλίων που ουσιαστικά να αντλούν και τα δυο δύναμη από το ίδιο εκλογικό σώμα. Τα μέλη της Λέσχης ψηφίζουν τη Διοίκηση της ΠΑΕ, τα ίδια μέλη της Λέσχης ψηφίζουν και τη Διοίκηση του Φορέα (το ΔΣ της Λέσχης Φίλων ΑΡΗ). Τα μέλη της Λέσχης δηλαδή δίνουν μια εντολή σε ένα ΔΣ να διοικήσει μια ΠΑΕ και σε ένα άλλο ΔΣ να κάνει ο Θεός ξέρει τι. Να κάνει έλεγχο οικονομικών; Τον κάνει κάθε χρόνο ορκωτός λογιστής έχοντας μάλιστα και τις κυρώσεις του νομοθέτη για πλημμελή ενέργεια ελέγχου.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο του Αλανιάρη στο allaboutaris.com

Γνώμες Άρης LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS