Σαν άλλος Σίμων Κυρηναίος, κουβαλά στις πλάτες του τον σταυρό των άλλων ενώ εκείνοι διαβαίνουν τον δρόμο του μαρτυρίου… Είναι ο παπάς του νοσοκομείου Αγιος Σάββας επί 57 συνεχόμενα χρόνια. Για περισσότερο από μισό αιώνα διακονεί καρκινοπαθείς που δίνουν την υπέρτατη μάχη της ζωής τους και ετοιμοθανάτους, βιώνοντας από κοντά τον ανθρώπινο πόνο όσο λίγοι.

Πριν από μερικές ημέρες, ο 81χρονος ιερέας Νεκτάριος Μηλιώνης, ο οποίος πέρασε την πύλη του νοσοκομείου με σκοπό να μείνει εκεί τρεις μήνες και τελικά έχει συμπληρώσει σχεδόν 60 χρόνια, εξελέγη επίσκοπος Φωτικής. Οπως λέει στα «ΝΕΑ», παρότι τυπικά θα πρέπει να αποχωρήσει από το νοσοκομείο, δεν σκοπεύει να το εγκαταλείψει καθώς «οι ασθενείς είναι η ζωή του»…

Ο Νεκτάριος Μηλιώνης θα χειροτονηθεί αύριο στην Ιερά Μητρόπολη Αθηνών ανάμεσα σε χρυσά άμφια και λαμπρούς πολυελαίους, όμως η ψυχή του θα τριγυρίζει στα σκοτάδια των πονεμένων αυτής της πόλης, στη μοναξιά που σκορπά η ανάσα του θανάτου.

«Ηρθα στον Αγιο Σάββα το 1967 με σκοπό να μείνω τρεις μήνες και τελικά έμεινα 57 χρόνια» λέει. «Ηρθα να βοηθήσω τον τότε εφημέριο, Γεώργιο Κουτή, ο οποίος ασθενούσε. Ηταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος.

Ο τρόπος της προσφοράς του με ενέπνευσε και έτσι αποφάσισα να μείνω. Ενιωσα, άλλωστε, ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και ότι Εκείνος θα με βοηθούσε να αντεπεξέλθω σε μια τόσο δύσκολη αποστολή.

Οταν προσπαθείς να απαλύνεις τις πονεμένες ψυχές χρειάζεται αυτοθυσία και υπομονή πολλή γιατί είναι μια άσκηση αγάπης – καθημερινά ματώνει η καρδιά σου από τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων.

Κι όμως, οι ίδιοι οι ασθενείς σε παρηγορούν και σου δίνουν δύναμη με τον τρόπο τους. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον ιερέα του νοσοκομείου, ισχύει για όλους τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία, την προσφορά των οποίων δεν έχουμε αξιολογήσει όσο θα έπρεπε. Από το νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό μέχρι το διοικητικό και την καθαρίστρια του νοσοκομείου, οι άνθρωποι υποφέρουν από τον πόνο».

Γεννημένος το 1942 στο χωριό Κεραμίτσα των Φιλιατών Θεσπρωτίας, ο Νεκτάριος Μηλιώνης δεν φανταζόταν ποτέ όλα όσα θα ζούσε όταν νέος ακόμη εργαζόταν ως τυπογράφος στην Αθήνα. «Οι συνάδελφοί μου, οι τυπογράφοι, άνθρωποι αριστεροί και ιδεολόγοι, με στήριξαν πολύ στο να ακολουθήσω τις ιδέες μου», λέει στα «ΝΕΑ».

«Στη ζωή μου είχα δύο όνειρα. Να μορφωθώ και να γίνω κληρικός. Ο Θεός με αξίωσε να τα εκπληρώσω και τα δύο. Σπούδασα και έλαβα πτυχίο από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια από τη Νομική Σχολή του ιδίου Πανεπιστημίου», διηγείται.

Σε ηλικία 20 ετών εκάρη μοναχός στη Μονή Βαρλαάμ των Μετεώρων από τον καθηγούμενο της Ιεράς Μονής και μετέπειτα μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Τον Αύγουστο του 1964 χειροτονήθηκε διάκονος από τον μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο. Το 1965 διορίστηκε διάκονος στον Ιερό Ναό του Αγίου Σάββα του Ελληνικού Αντικαρκινικού Ινστιτούτου και τον Νοέμβριο του 1970 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και διορίστηκε εφημέριος στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα, όπου διακονεί μέχρι και σήμερα τους πάσχοντες ασθενείς.

«Εχω διακονήσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, μεταξύ των οποίων γνωστούς πολιτικούς, δημοσιογράφους, ηθοποιούς και άλλους. Το απόρρητο δεν μου επιτρέπει να πω περισσότερα, όμως ανάμεσά τους δεν θα ξεχάσω έναν μεγάλο δημοσιογράφο που έφυγε σαν όσιος. Μετανοών με δάκρυα στα μάτια και τελικά εν ειρήνη.

Ηταν ένας από τους ανθρώπους που δεν φαντάζεσαι ότι θα έχουν τέτοια οσιακά τέλη. Και δεν θα ξεχάσω επίσης έναν πολύ γνωστό κωμικό ηθοποιό που λίγοι θα υπολόγιζαν ότι η ψυχή αυτού του ανθρώπου είχε τέτοιο βάθος. Μυστήριο μεγάλο ο άνθρωπος…», λέει.

Ο Θεός ΚΑΙ ΤΑ θαύματα.

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου η ατμόσφαιρα βαραίνει από τη θλίψη, ο ίδιος δεν λύγισε ποτέ. «Κάθε μέρα έλεγα ότι θα φύγω και την επόμενη μέρα συνερχόμουν», λέει. «Ερχόταν η Θεία Χάρη και με υπομονή και καρτερία συνέχιζα.

Νομίζουμε ότι ο Θεός εγκατέλειψε τον άνθρωπο όμως αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο Θεός δεν έπαψε να κάνει θαύματα, τα κάνει, όμως, διά των ιατρών. Με τους γιατρούς είχα πάντα πολύ καλή συνεργασία – πολλές φορές μου έστελναν οι ίδιοι ασθενείς για να τους εξομολογήσω και να τους ενθαρρύνω. Η Σωτηρία δεν εγκατέλειψε ποτέ τον άνθρωπο», επισημαίνει ο πατέρας Νεκτάριος, ο οποίος μετά τις επισκέψεις στους θαλάμους του νοσοκομείου και την επαφή του με τους πιστούς, στο τέλος της ημέρας καταλήγει στην Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη, όπου και ζει ως μοναχός από το 1972.

Η υποψηφιότητά του για τη θέση του επισκόπου Φωτικής προκάλεσε έκπληξη στην Ιεραρχία. Είχε την προσωπική σφραγίδα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου, ο οποίος στο πρόσωπό του θέλησε να τιμήσει έναν κληρικό που διακονεί επί 57 χρόνια ανθρώπους που πάσχουν.

Ο Μακαριότατος κράτησε κρυφή την πρότασή του, μέχρι τις 10 Οκτωβρίου, οπότε η υποψηφιότητα έγινε επισήμως γνωστή και επιβραβεύτηκε από το εκλεκτορικό σώμα. «Θεωρητικά, κάπου εδώ σταματάει η παρουσία μου στον Αγιο Σάββα. Πρακτικά, θα είμαι εκεί για όσο ζω», λέει στα «ΝΕΑ» ο πατέρας Νεκτάριος.

Οι ασθενείς είναι η ζωή μου – ο πονεμένος άνθρωπος. Αυτούς, άλλωστε, αγαπάει ο Θεός, ο οποίος διήλθε ευεργετών όλη του τη ζωή…».

ΠΗΓΗ: tanea.gr