Τέλος τα οράματα των ομάδων της Θεσσαλονίκης!

Το overlap.gr θα παραθέσει ένα ιστορικό ποίημα του Καβάφη που προσφέρει ένα διαχρονικό μήνυμα για όσους φιλάθλους νιώθουν ότι οι ομάδες και οι διοικούντες έχουν «χάσει το δρόμο». Ότι όταν όλα πια έχουν τελειώσει, όταν ένας μακρόπνοος στόχος δεν μπορεί να επιτευχθεί πρέπει να το δεχόμαστε με αξιοπρέπεια. Φυσικά, δεν αναφερόμαστε σε μεμονωμένα αποτελέσματα αλλά σε ποδοσφαιρικά ιδανικά που εξαπατήθηκαν…

Αποχαιρέτα τη συσπείρωση, τα sold out και το όνειρο της "ποδοσφαιρικής επανάστασης"

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχεραίτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς,
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο,
πως απατήθηκεν η ακοή σου•
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν,
αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

Για όσους δεν κατάλαβαν, θα συνεχίσουμε με Κώστα Βάρναλη. Ένα ποίημα που χαρακτηρίζει τους φιλάθλους των ομάδων της Θεσσαλονίκης.

Αχ πού 'σαι νιότη που λεγες πως θα παραμείνω ανεξάρτητος

Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμιση ώρα της νυχτός.
Kι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός
μπρος στο κάθε τραπεζάκι. “Γεια σου, Kωνσταντή βαρβάτε”!
― Kαλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;
Ένας σού δινε ποτήρι κι άλλος σού δινεν ελιά.
Έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά.
Kι αν σε πείραζε κανένας, – αχ, εκείνος ο Tριβέλας! –
έκανες, πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.
Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά…
H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!

ΥΓ. Είμαστε λάτρεις της τακτικής και του ορθολογισμού, αλλά ώρες ώρες μας πνήγει το συναίσθημα…