Τι θα ‘λεγαν ο Χαλκιάς και ο Σαλπιγγίδης

Πόσες φορές έχουμε συναντηθεί, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, με αυτά τα χαστούκια που δεχόμαστε από ποδοσφαιριστές και προπονητές.

Γιατί δεν τα ακούτε όλα αυτά δημοσίως από τους πρωταγωνιστές; «Γιατί; Αν μιλήσω θα πάψουν αυτοί να είναι κομπλεξικοί και να βγάζουν το κόμπλεξ τους πάνω μου; Θα πάψουν να πουλάνε εξυπηρέτηση ή να κάνουν εμπόριο με τα συναισθήματα των φανατικών; Θα φύγει η κακία από μέσα τους αν πω κάτι; Το μόνο που θα πετύχω είναι ότι κάποιοι πάλι θα αλλοιώσουν τα λόγια μου, θα τα χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν, θα τα πουν ή θα τα γράψουν όπως θέλουν, και τελικά θα έχω παραπάνω μπελάδες».

Αυτή την απάντηση εισπράττουμε, μέσες άκρες, από τους πρωταγωνιστές που συχνά γίνονται στόχοι, ή χρησιμοποιούνται ως πιόνια σε mediaκά παιχνίδια.

Στην περίπτωση του Κώστα Χαλκιά και του Δημήτρη Σαλπιγγίδη όμως υπήρξε αντίδραση από αρκετές φωνές και αρκετά πληκτρολόγια των media. Φωνές που ακούστηκαν στερεοφωνικά. Το κρίμα είναι ότι αυτές οι φωνές δεν ενώθηκαν με τις φωνές των πρωταγωνιστών, αυτών των οποίων ο λόγος έχει μεγαλύτερη δύναμη, μεγαλύτερη βαρύτητα, μεγαλύτερη ένταση.

Είναι κρίμα που οι αθλητές δεν πολεμούν με τη φωνή και τον λόγο τους για να αλλάξουν το καθεστώς της κριτικής που δέχονται και της αντιμετώπισης που τυγχάνουν από τα media. Είναι κρίμα που δεν συνασπίζονται για να αμυνθούν όταν γίνονται στόχοι τέτοιων επιθέσεων.

Ντρεπόμαστε γι’ αυτούς που βάζουν τέτοιο δηλητήριο στη σχέση πάθους του ποδοσφαιρόφιλου με το άθλημα και την ομάδα του. Και στεναχωριόμαστε πολλοί και πολύ που οι πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές δεν αποφασίζουν, δεν τολμούν να κάνουν τον διαχωρισμό, για να ξεχωρίσουν τα χλωρά απ’ τα ξερά και να δώσουν μαζί με τα χλωρά τον αγώνα για πιο πολιτισμένο και ανθρώπινο ποδόσφαιρο. Τους κατανοούμε όμως. Δεν θέλουν να μπλέξουν, επειδή κανείς δεν έχει καταφέρει να τους πείσει ότι είναι δυνατόν να αλλάξουμε όλοι μαζί τον τόπο που ζούμε.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr