Στο κακόμοιρο το ελληνικό μπάσκετ η «τρέλα του Μάρτη» συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Θα κοπάσει για λίγο στο δίμηνο που ακολουθεί, θα λάβει θέση συνοδηγού όσο διαρκεί η βατραχομυομαχία του ποδοσφαίρου και θα ξεσπάσει ξανά στα μέσα του Μάη, όταν θα φτάσει η ώρα των τελικών της Α1.
Το NCAA ζει μέρες γλυκιάς παραφροσύνης μόνο μία φορά τον χρόνο. Η δικιά μας τρέλα δεν είναι καθόλου γλυκιά η δική μας παράνοια. Είναι άγρια, επικίνδυνη, ανεξέλεγκτη, κατά βάθος γελοία. Οπως η μήνυση των Γιαννακόπουλων, όπως το μπλουζάκι του Αγγελόπουλου, όπως τα μπινελίκια του Θανάση, όπως οι καβγάδες στις κληρώσεις των διαιτητών, όπως ο τρόπος διανομής των εισιτηρίων, όπως οι υποκλίσεις των πάμπλουτων προέδρων στους άπλυτους κακοποιούς της εξέδρας.
Σε έναν ιδανικό κόσμο δεν θα κυνηγούσαν δικαστικά ο ένας τον άλλον οι προεδράρες του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό. Ή, ακόμα καλύτερα, θα υπογράφαμε τις μηνύσεις για δυσφήμηση του αθλήματος όλοι εμείς που αγαπάμε το μπάσκετ και τον αθλητισμό, χωρίς να νοιαζόμαστε για το κουραδόκαστρο που οι δύο οικογένειες διεκδικούν με όλο τους το «είναι».
Άλλωστε, κάποιος από εμάς θα πληρώσει τη λυπητερή όταν πάρουν τον νόμο στα χέρια τους οι χαπακωμένοι και οι μαχαιροβγάλτες: ένας ανυπεράσπιστος διαιτητής, ένας αθλητής, ένας προπονητής, ένας δημοσιογράφος. Ενας αθώος. Ή και περισσότεροι.
Η κολεγιακή «τρέλα του Μάρτη» ξεκίνησε στις ΗΠΑ, η ευρωπαϊκού τύπου «τρέλα του Μάρτη» είναι επί θύραις με τα πλέι οφ στην Ευρωλίγκα, αλλά η Ψωροκώσταινα ζει ακόμα το καρναβάλι των κανιβάλων.
Ο τρόπος με τον οποίο η νεοελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση, με την αυτοδικία, τα φάσκελα, τις άναρθρες κραυγές και την παντελή έλλειψη αυτοκριτικής, με κάνει να πιστεύω ότι έχουμε τον αθλητισμό που μας ταιριάζει. Εάν κατορθώσουμε να εξοντώσουμε και το μοναδικό άθλημα που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο αντίστασης και εστία υγείας θα είμαστε ασυγχώρητοι. Οχι μόνο οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί του κλίματος τρομοκρατίας, αλλά και οι υπόλοιποι, που τους ανεχόμαστε.
ΠΗΓΗ: Sday