Μπράβο, Ατρόμητε! Κρίμα, ρε Νίκο!

Ο Τσιώλης κέρδισε τον παίκτη που του έλειπε μετατρέποντας το 4-3-3 σε 3-3-1-2 (έπαιξε με τρία μπακ (Πιπίνη – Πουλίδο – Τσαμπούρη), τρεις κόφτες, κι έναν δημιουργό, τον Ροτζέριο, πίσω από δυο κυνηγούς (τον Ναβάρο και τον Περόνε) και μολονότι βρέθηκε να χάνει με 1-0, γύρισε το ματς. Ο Αστέρας είχε αρκετό θάρρος (ακόμα και στο γκολ που δέχεται, ο Πουλίδο έχει ανεβεί για να γίνει έξτρα παίκτης στη μεσαία γραμμή, μολονότι η ομάδα του παίζει με δέκα παίκτες), αλλά νόμισε ότι στο 2-1 κέρδισε. Αρχισαν κάποιες χαζές καθυστερήσεις, κάποιες μπάλες να πέφτουν από την εξέδρα, κάποιες αστείες διακοπές και η ομάδα έχασε τη συγκέντρωσή της, παίζοντας με το χρόνο. Το δεύτερο λάθος του Πουλίδο το τιμώρησε ο Μήτρογλου, που δεν συγχωρεί.

Δουλειά

Αν βλέπαμε μόνο τα δυο ματς θα λέγαμε ότι στα 180 λεπτά τους δεν προκρίθηκε ο καλύτερος: ο Αστέρας πέρασε μια δοκιμασία ξεκινώντας με δέκα παίκτες και στο Περιστέρι δεν είχε κινδυνέψει καθόλου. Ομως ο τελικός είναι και λίγο η επιβράβευση μιας ολόκληρης χρονιάς και ο νοικοκύρης Γιώργος Σπανός τον άξιζε. Πέρυσι η ομάδα του έφτασε στον τελικό πάλι, αλλά σ' εκείνη την επιτυχία δόθηκε συνέχεια, μολονότι οι άθλιες συνθήκες που επικράτησαν στο αξέχαστο ματς με την ΑΕΚ θα είχαν αηδιάσει τον οποιοδήποτε. Ο Σπανός και οι συνεργάτες του, ο παθιασμένος Δώνης και ο ακούραστος Αγγελόπουλος, το καλοκαίρι -ενώ όλοι έτρεχαν στα δικαστήρια- δούλευαν: οι σοφές επιλογές παικτών όπως ο Επστάιν, ο Γιαννούλης, ο Ζουέλα, ο Ράντμαν, ο Φυντανίδης, ο Γκαρσία, ο Δημούτσος δυνάμωσαν πολύ το ρόστερ. Αυτή η καλή δουλειά εκτόξευσε φέτος τον Ατρόμητο και έπρεπε να ανταμειφθεί. Μια καλή ομάδα κερδίζει όταν είναι καλύτερη του αντιπάλου, μια πολύ καλή τα καταφέρνει κι όταν αγωνιστικά χωλαίνει.

Μαγκιά

Ο Σπανός μπορεί να τρελαίνεται καμιά φορά και να κυνηγάει τους Βοσκάκηδες (είναι λάθος του…), αλλά λίγοι ξέρουν το ποδόσφαιρο καλύτερα από αυτόν στον παραγοντικό κόσμο. Κυρίως κατάφερε με την πάντα αξιοπρεπή στάση του να έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων. Ο δανεισμός του Τάτου και του Μήτρογλου από τον Ολυμπιακό π.χ. είναι ένας μικρός προσωπικός θρίαμβος, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Σπανός ποτέ δεν είχε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τους «ερυθρόλευκους» και μάλιστα εναντιώθηκε και στην υποψηφιότητα του Κανελλόπουλου στη Λίγκα κάποτε, κατεβαίνοντας ο ίδιος. Πέρυσι, ενώ στον ΠΑΟ κλαίγονταν για την κολεγιά του Μπέου με τον Μαρινάκη, ο Ατρόμητος απέκλεισε τον Ολυμπιακό Βόλου εύκολα. Και μετά με μια σωστή διαπραγμάτευση πούλησε στον Ολυμπιακό τον Τάτο και πήρε δανεικό τον Μήτρογλου. Χωρίς παρακάλια, αλλά με τη μαγκιά του.

Σοφά

Στο άλλο ματς ο ΟΦΗ έκανε ένα από τα πιο σοφά, μεστά και ολοκληρωμένα φετινά του ματς. Αντεξε στο πρέσινγκ του Ολυμπιακού, περιόρισε τους χαφ των «ερυθρολεύκων», δεν άφησε στους «ερυθρόλευκους» καθαρές ευκαιρίες και στο τέλος προσπάθησε να πάρει το ματς: ο «Αναστό» στο πιο ώριμο κοουτσάρισμά του παρουσίασε μια ομάδα που τίμησε τον ημιτελικό, κοιτάζοντας τους πρωταθλητές στα μάτια. Δεν είχε βέβαια τύχη: ο Ζορμπάς πέταξε άουτ την καλύτερη ευκαιρία, τα σουτ του Κάλαϊτζιτς τα πήρε ο αέρας, ο Παπουλής έχασε την ευκαιρία του γιατί τον σταμάτησε το σημαιάκι του επόπτη, ο Μάντζιος ξεχάστηκε τη στιγμή που έπρεπε να κάνει την καθοριστική ασίστ. Για να κερδίσει αυτός ο ΟΦΗ αυτόν τον Ολυμπιακό δεν του αρκεί μόνο το σχέδιο του προπονητή του και η υποστήριξη από την καυτή εξέδρα του, αλλά χρειάζεται και τον Θεό μαζί του.

Παράσημο

Ο ΟΦΗ έκανε μια μαγική σεζόν: για να την ολοκληρώσει χρειάζεται έναν πόντο –αυτόν της τυπικής, μαθηματικής παραμονής. Μετά θα δούμε τι θα μείνει από την καταπληκτική αυτή ομάδα που θα μείνει ένα τεράστιο παράδειγμα θέλησης, αυταπάρνησης, γενναιοψυχίας και πάνω από όλα πολύ σοβαρής απλήρωτης δουλειάς. Ακόμα κι ο τρόπος που αποκλείστηκε από τον πανίσχυρο Ολυμπιακό στα ημιτελικά του Κυπέλλου, αποτελεί για την ομάδα και τον «Αναστό» παράσημο…

Σπόρια

Xάλασε το Μπαρτσελόνα – Μίλαν ο διαιτητής Κάιπερς: δε χωράει αμφιβολία. Το δεύτερο πέναλτι που έδωσε, το δίνει γιατί το θέλει: ένας άλλος θα σταματούσε το ματς, θα έκανε παρατηρήσεις στον Νέστα και θα προστάτευε το κύρος του ματς. Ο Κάιπερς άφησε την εκτέλεση και έδωσε πέναλτι για κράτημα μακριά από την μπάλα: ο κανονισμός του δίνει δίκαιο, αλλά η σοβαρότητα του ματς επέβαλε λίγη πολιτική – χρειάζεται και αυτή.

Υπάρχει ένα μικροπρόβλημα με τους διαιτητές και την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νόου»: οι πιο πολλοί δείχνουν αδύναμοι στο να αποφύγουν την παγίδα να πάρουν μέρος στο γενικότερο πανηγύρι. Ναι, η Μπάρτσα ενθουσιάζει. Ναι, παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στον κόσμο. Ναι, τα παιχνίδια της στο «Καμπ Νόου» είναι μοναδικά θεάματα και ενδιαφέρουν τους πάντες στον κόσμο. Ομως ένας διαιτητής δεν μπορεί να παίζει τον ρόλο του παρτενέρ της ομάδας που προσφέρει θέαμα: όσο άθλιο είναι το θέαμα κάποιου που «ζώνεται» με εκρηκτικά και κατεβαίνει στο γήπεδο για να σταματήσει μια ομάδα, άλλο τόσο άθλιο είναι και το να βλέπεις έναν διαιτητή να παρασύρεται από τις συνθήκες, να χαίρεται τις ντρίμπλες του Μέσι και να παίζει τόσο πολύ έδρα.

Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα δεν είναι η Μπαρτσελόνα, αλλά οι διαιτητές. Οι πιο πολλοί από αυτούς που βλέπουμε και στο Τσάμπιονς Λιγκ δεν έχουν προσωπικότητα, μοιάζουν ανθρωπάκια χωρίς κύρος, δημιουργούν την εντύπωση ότι νιώθουν τυχεροί γιατί θα δουν τον Μέσι από κοντά. Το να έχεις προσωπικότητα δεν διδάσκεται: Κολίνα γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Τουλάχιστον οι Καταλανοί παίζουν ακόμα τόσο πολύ ωραία μπάλα που είναι δύσκολο να τους αντιπαθήσεις, παρά τα σπόρια που μαζεύουν…

➜Εγραφα χθες ότι μόνο ένα απρόβλεπτο γεγονός στο ματς της Τρίπολης μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε ένα καλό ματς. Το παιχνίδι ξεκίνησε με τον ορισμό του απρόβλεπτου: λάθος του Μπαρτολίνι, φάουλ στον Τάτο, αποβολή και ο Ατρόμητος με παίκτη παραπάνω. Κι ο κλειστός ημιτελικός άλλαξε αμέσως σενάριο.

Κοινωνικό ενδιαφέρον

➜Διάβασα στο blog του Θωμαΐδη ότι στην ΕΠΟ αναρωτιούνται γιατί γυναίκα πρώην προέδρου (ελπίζω όχι του Αλεξανδρίδη ή του Τριβέλα) εξακολουθεί να πληρώνεται, μολονότι δεν πατάει ποτέ το πόδι της. Ο Νίκος Προύντζος σε σχετική ερώτηση του Θάνου Μπλούνα απάντησε «άσ’τα μην τα σκαλίζεις αυτά, 1.600 ευρώ παίρνει». Θέλω να τους καθησυχάσω ότι κανείς δεν νοιάζεται για τα λεφτά που στοιχίζει η κυρία. Απλά ανησυχεί ο κόσμος, αν είναι καλά αυτή και ο σύζυγος, και θα ’θελαν να περάσει να πιει έναν καφέ και να τους πει τα νέα…

ΠΗΓΗ: Sportday