Μα ακόμα κι όταν πέτυχε να ξεχωρίσει και να κάνει το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα της Λιόν στα 17 του, ανακάλυψε πως αυτό δεν αρκεί από μόνο του και ότι το ταλέντο του δεν του εξασφαλίζει αυτόματη επαγγελματική αποκατάσταση και θέση στην ποδοσφαιρική αθανασία.

Για να κατορθώσει να μπει σ’ αυτή τη ρότα, χρειαζόταν πολλά παραπάνω. Κύριως το να μπορεί να συμμορφώνεται, να πειθαρχεί, να καλουπωθεί εν ολίγοις στα σκληρά επαγγελματικά πρότυπα που απαιτεί η καριέρα σε αυτό το επίπεδο. Δύσκολα πράγματα για έναν άνθρωπο του οποίου τα αραβικά γονίδια τον ωθούσαν σε εκρήξεις θυμού και μια κυκλοθυμία που ο ίδιος εκλάμβανε ως «δείγμα ανεξαρτησίας», οι εργοδότες του όμως ως «δείγμα απειθαρχίας». Στη διάρκεια της χρόνιας προσπάθειας των προπονητών του σε Λιόν και Μαρσέιγ να «του στρώσουν χαρακτήρα» ο Μπεν Αρφά έβλεπε τα άλλα enfants terribles της γενιάς του, όπως τον Μπενζεμά και τον Νασρί, να τον προσπερνούν με φόρα και να κάνουν την τύχη τους σε Ισπανία και Αγγλία και ίσως να ένιωθε αδικημένος. Γι’ αυτό και όταν το καλοκαίρι του 2010 έσκασε η πρόταση της Νιουκάστλ για δανεισμό με οψιόν αγοράς ο ίδιος «αυτομόλησε» στην Αγγλία χωρίς άδεια, απαιτώντας με τον τρόπο του να τα βρουν οι ομάδες μεταξύ τους -όπως και έγινε τελικά μετά από ένα μίνι-σίριαλ.

Στις 3 Οκτωβρίου 2010, έχοντας παίξει μόλις 4 παιχνίδια με τη νέα του ομάδα, ο Νάιτζελ ντε Γιονγκ του έσπασε με ένα τάκλιν την κνήμη και την περόνη, αφήνοντας τον εκτός αγωνιστικών χώρων για έναν ολόκληρο χρόνο. Όταν επέστρεψε, στις 21 Σεπτεμβρίου 2011, το ζητούμενο δεν ήταν μόνο αν έχει καταφέρει να αναρρώσει σωματικά αλλά πως έχει διαχειριστεί έναν τόσο άσχημο τραυματισμό ψυχολογικά και πόση θέληση υπάρχει ακόμα για επιστροφή στο επίπεδο που ήταν, για έναν -ούτως ή άλλως ιδιόρρυθμο και κυκλοθυμικό- 24χρονο.

Ευτυχώς οι απαντήσεις δόθηκαν σχετικά σύντομα από τον ίδιο. Στις αρχές του 2012 ο Μπεν Αρφά δήλωσε στη L’Equipe πως «...θέλω ο κόσμος να λέει πως δεν ήμουν απλώς ταλαντούχος, αλλά ότι ωρίμασα κιόλας... και νιώθω έτοιμος γι’ αυτό». Στο ίδιο χρονικό διάστημα ο Άλαν Πάρντιου έκανε την κίνηση-κλειδί: Απέκτησε τον Παπίς Σισέ και ταυτοχρόνως άλλαξε το σύστημα της ομάδας από 4-4-2 σε 4-3-3, μετακινώντας τον Μπεν Αρφά στο δεξί άκρο της επίθεσης. Παρότι στο παρελθόν είχε αγωνιστεί ελάχιστα σ’ αυτή τη θέση (έπαιζε κατά κόρον αριστερά ή πίσω από τον επιθετικό), η τοποθέτηση αυτή λειτούργησε καταλυτικά στο να μπορέσει ο Μπεν Αρφά να βρει το χώρο για να ξεδιπλώσει με θεαματικούς ρυθμούς τα εντυπωσιακά στοιχεία του παιχνιδιού του.

Από τον Ιανουάριο μέχρι τώρα ο Μπεν Αρφά έχει σκοράρει πέντε φορές και έχει μοιράσει δύο ασιστ, ενώ με τις τελευταίες του εμφανίσεις -και κυρίως το «μαγικό» σόλο του απέναντι στην Μπόλτον- δικαίως μπορεί να θεωρηθεί ο πιο φορμαρισμένος πάικτης στην Πρέμιερ Λιγκ αυτόν τον καιρό -ενώ σίγουρα έχει εξελιχθεί στον καταλύτη της ξέφρενης πορείας της Νιουκάστλ, που πάει φουλ για Τσάμπιονς Λιγκ. Με το Euro, δε, να πλησιάζει, η ώρα της επιστροφής στην εθνική Γαλλίας δεν μοιάζει άπιαστο όνειρο και οι φωνές υπέρ της κλήσης του πληθαίνουν. Για την ακρίβεια -αν αυτό συμβεί- θα πρόκειται όχι μόνο για την εξαργύρωση μιας εξαιρετικής χρονιάς από έναν χαρισματικό μπαλαδόρο, αλλά για μια αθλητική ιστορία ζωής: την επιστροφή ενός ποδοσφαιριστή από τα «προσωπικά του Τάρταρα» στην αιχμή της τέχνης του. Εδώ δεν σκοτώνει ο Καμύ (μέσω του Μερσώ) τον Άραβα επειδή του έκρυβε τον ήλιο, αλλά ο Άραβας Μπεν Αρφά «σκοτώνει» τους δαίμονές του για να τον ζεστάνει επιτέλους ο δικός του.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS