Η κληρονομιά Βαλβέρδε ανήκει σε όλους

Το στοιχείο της πρόκλησης έγκειται στο γεγονός ότι στον Ολυμπιακό είναι αναγκασμένοι να δια-σφαλίσουν μία ανάλογη διάδοχη κατάσταση στον πάγκο, από την άποψη της παραγωγικότητας. Σε διακρίσεις και θέαμα. Υποθέτω ότι στους «ερυθρόλευκους» έχουν κατανοήσει τη σπουδαιότητα της συνέχειας, η οποία άλλωστε μπορεί να εγγυηθεί την υλοποίηση των φιλοδοξιών του ιδιοκτήτη της ομάδας και των φίλων της. Αυτά τα τρία χρόνια της συνεργασίας των Πειραιωτών με τον Βάσκο τεχνικό αφήνουν μία κληρονομιά που ανήκει σε όλους μας. Αυτή η κληρονομιά είναι το ποδόσφαιρο που δίδαξε ο Βαλβέρδε και έπαιξαν οι «ερυθρόλευκοι».

Ενα ποδόσφαιρο που παράγει θέαμα και αποτελέσματα, που θέλει δουλειά στην προπόνηση, που αναδεικνύει ποδοσφαιριστές, που είναι σύγχρονο, που σαν μοντέλο είναι ανοικτό, όπως ακριβώς τα ανοικτού κώδικα λειτουργικά προγράμματα των υπολογιστών. Ο Βάσκος ποδοσφαιρικά μεταμόρφωσε τον Ολυμπιακό γιατί του άλλαξε ρόλο και θέση. Συνακόλουθα και τρόπο που έβλεπε το παιχνίδι. Από ταύρο τον έκανε ταυρομάχο. Πολύ παλιά, ένας δάσκαλος μου είχε πει ότι το Πανεπιστήμιο δεν προσφέρει γνώσεις. Αυτές μπορείς να τις βρεις στα βιβλία. Το Πανεπιστήμιο εκείνο που σε μαθαίνει είναι η μέθοδος. Πώς να χρησιμοποιήσεις εκείνο που μαθαίνεις και τι χρειάζεται να μάθεις ώστε να το χρησιμοποιήσεις για να πετύχεις τον στόχο.

Ο Βαλβέρδε υπήρξε εξαίρετος δάσκαλος σε σχέση με όσους προπονητές πέρασαν από την Ελλάδα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά η δουλειά του είναι το ίδιο ριζοσπαστική με τη δουλειά που έκανε ο Οσιμ στον ΠΑΟ, στο μέσο περίπου της δεκαετίας του '90. Εχω την εντύπωση ότι όλοι θα προσπαθήσουν να παίξουν όπως ο Βαλβέρδε, χωρίς να έχουν κατανοήσει ότι δεν αρκεί να έχεις δει το σύστημα ποδοσφαιρικής ανάπτυξης για να το εφαρμόσεις. Πρέπει να το γνωρίσεις από μέσα, να μάθεις τον τρόπο που έχει οικοδομηθεί. Την παράδοση πάνω στην οποία βασίστηκε. Ο Βάσκος είναι κάτοχος μίας ποδοσφαιρικής παιδείας που τη μοιράστηκε μαζί μας. Και ο τρόπος παιχνιδιού που μας έδειξε είναι ένας τρόπος που παίζουν όλο και περισσότεροι. Είναι το σύχρονο, το μοντέρνο ποδόσφαιρο. Στον Ολυμπιακό έχουν την ευκαιρία να πάρουν αυτό το σπουδαίο μάθημα και να το συνεχίσουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να γίνει διακριτό χαρακτηριστικό της ομάδας, που θα αρχίσει να οικοδομεί μία ποδοσφαιρική παράδοση.

Μούγγα στη στρούγκα

Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του προεκλογικού δημόσιου διαλόγου στην Ελλάδα είναι ότι χρησιμοποιεί ένα δίλημμα για να αποτρέψει την ουσιαστική συζήτηση γύρω από το κεντρικό ζήτημα των εκλογών. Ετσι, σε αυτές τις εκλογές το δίλημμα έχει αποφασιστεί. Οποιος ψηφίζει εναντίον της μνημονιακής πολιτικής ψηφίζει κατά του ευρώ και της Ευρώπης. Η ουσιαστική συζήτηση θα έπρεπε να στρέφεται γύρω από το ερώτημα της χρησιμότητας και της δυνατότητας επιβίωσης του ευρώ. Μιας κατασκευής που έχει αποδείξει περίτρανα ότι είναι απεριόριστα προβληματική.

Εδώ όμως το πολιτικό προσωπικό των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων είναι ευρωεξαρτημένο και δειλό. Δεν τολμά κι ούτε μπορεί να εμφανίσει πολιτικές επεξεργασίες έξω από τα νεοφιλελεύθερα πλαίσια. Για δείτε, όμως, τι γράφει ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν για την κρίση της ευρωζώνης: «Ποια εναλλακτική λύση υπάρχει; Στη δεκαετία του 1930, μια ιστορική περίοδο που μοιάζει να αντιγράφεται όλο και πιο πιστά στη σημερινή Ευρώπη, βασικό προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη ήταν η εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού. Το σημερινό αντίστοιχο θα ήταν η έξοδος από το ευρώ και η επαναφορά των εθνικών νομισμάτων. Μπορεί κανείς να πει πως αυτό είναι αδιανόητο, και πράγματι θα ήταν ένα γεγονός που θα προκαλούσε τεράστια οικονομική και πολιτική αναταραχή. Ομως το πραγματικά αδιανόητο θα ήταν η συνέχιση της σημερινής πορείας, με την επιβολή όλο και αυστηρότερων μέτρων σε βάρος χωρών που ήδη βιώνουν ποσοστά ανεργίας αντάξια της Μεγάλης Υφεσης».

Πρόταση σωτηρίας

«Αν λοιπόν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήθελαν πράγματι να σώσουν το ευρώ, θα αναζητούσαν μία εναλλακτική πορεία. Και το ποια θα μπορούσε να είναι μια τέτοια εναλλακτική είναι επίσης ξεκάθαρο. Η Ευρώπη χρειάζεται πιο επεκτατικές νομισματικές πολιτικές, με τη μορφή της προθυμίας -μιας εκπεφρασμένης δημόσιας προθυμίας- της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να αποδεχτεί κάπως υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού από τα σημερινά. Χρειάζεται επίσης πιο επεκτατικές δημοσιονομικές πολιτικές, με τη μορφή μιας σειράς γερμανικών προϋπολογισμών που θα λειτουργούσαν ως αντίβαρο στη λιτότητα στην Ισπανία και σε άλλα προβληματικά κράτη στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, αντί να πολλαπλασιάζουν τις επιπτώσεις της. Ακόμη και με τέτοιες αναπτυξιακές πολιτικές, βέβαια, τα κράτη της περιφέρειας έχουν μπροστά τους δύσκολα χρόνια -αλλά τουλάχιστον θα υπήρχε κάποια ελπίδα ανάκαμψης». Κατά τα άλλα, μας παραμυθιάζουν με την ανάπτυξη που θα έρθει σε δύο χρόνια. Σε ποσοστά δυστυχίας, αλλά ποιος θα τους ζητήσει τότε τον λόγο για τα ψέματα του σήμερα;

ΠΗΓΗ: Sportday