Τον θεωρώ απ' τους τελευταίους αυθεντικούς -με όλη την έννοια- στον χώρο του ποδοσφαίρου. Δεν τον έχω στο μυαλό μονάχα ως τον ντόμπρο Κρητικό που σε σκλαβώνει αμέσως μόλις τον γνωρίσεις.

Αλλά και ως παράδειγμα προέδρου ομάδας που δεν συναντάμε συχνά στην Ελλάδα. Που κρατά τον ίδιο προπονητή πέντε χρόνια. Που τον στηρίζει στα δύσκολα. Που διατηρεί την υποδειγματική φιλοσοφία του Εργοτέλη, η οποία είχε αποτυπωθεί -όταν υποβιβαζόταν- στο πανό «Θα επιστρέψουμε σοφότεροι».

Και πάμε τώρα στις... απορίες: αυτές που σχηματίζονται αυθόρμητα στο κεφάλι, ακούγοντας τις χθεσινές του δηλώσεις. Κι αυτές που σε οδηγούν να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, αγνοώντας την απάντηση στο προφανές ερώτημα: «Πώς γίνεται ο άνθρωπος που διοικεί το πρωτάθλημα να ανακάλυψε τώρα ξαφνικά όσα συμβαίνουν σε αυτό;».

Πραγματικά όσα γράφονται μέχρι την τελεία (ή μάλλον το ερωτηματικό) δεν έχουν την παραμικρή δόση ειρωνείας. Από δω και πέρα, όμως, δεν ξέρω κι εγώ ο ίδιος αν όσα γράφω είναι σοβαρά ή όχι. Και επιβεβαιώνω στο μυαλό μου την άποψη πως το περίφημο «Θέατρο του παραλόγου» του Ιονέσκο δεν θα είχε απολύτως κανένα νόημα αν είχε προϋπάρξει αυτού το ανεπανάληπτο έργο που ονομάζεται Σούπερ Λίγκα.

Ακόμα και τώρα θυμάμαι την περίφημη φωτογραφία -τις μέρες της δημιουργίας της- με τους Τζίγκερ, Κόκκαλη και Ντέμη. Εκείνη που υποτίθεται πως πρέσβευε μια «νέα αρχή». Τη γέννηση ενός αληθινού συνεταιρισμού για το καλό όλων και όχι μόνο αυτών που θεωρούνται «συνέταιροι» ή αυτών που ο κόσμος έχει στο μυαλό του, δεκαετίες τώρα, ως «δορυφόρων».

Και ναι, είναι αλήθεια πως το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ξεβρόμισε μετά τις περσινές αποκαλύψεις. Είναι επίσης αλήθεια, όμως, πως ο πρόεδρος της διοργανώτριας δεν προσγειώθηκε τις τελευταίες εβδομάδες στον μαγικό κόσμο του πρωταθλήματός μας. Μπορεί κι εκείνος, λοιπόν, να 'χει σκεφτεί πως αν υπάρχει μια χρονιά με τα λιγότερα κρούσματα σε όλα τα επίπεδα, αυτή είναι η φετινή.

Και σίγουρα μπορεί -έστω και εκ των υστέρων- να διαπιστώσει τη βαρύτητα της έμμεσης διαπίστωσης που έκανε χθες. Αυτής που λέει (ή μάλλον υπονοεί) πως όταν κάποιος ξεπερνάει το όριο του να σε θεωρεί αφελή ή γραφικό, αρχίζει να σε θεωρεί την πρώτη λέξη που μαθαίνει κάθε ξένος στην Ελλάδα αμέσως μετά το «καλημέρα».

Διότι είναι διαφορετικό ένα τέτοιο συμπέρασμα να το βγάλει ένας δημοσιογράφος. Να το ξεστομίσει «ελαφρά τη καρδία» ένας οπαδός. Να το αναπαράξει ένας ακροατής σε μια βραδινή εκπομπή. Και πολύ διαφορετικό να το υπονοεί ο πρόεδρος της διοργανώτριας. Κι αν για τον οποιονδήποτε λόγο ακόμα κι ένας τέτοιος φτάσει στο σημείο να παραδεχτεί μια φαρσοκωμωδία (σαν αυτή που περίπου περιέγραψε ο κ. Παπουτσάκης) δεν πρέπει να μένει στις καταγγελίες. Αλλά πρέπει να τις συνοδεύει και με πράξεις.

Πραγματικά προσπαθώ να σκεφτώ τον πρόεδρο της Premier League ή τον επικεφαλής της Bundesliga να κάνει ανάλογες δηλώσεις. Και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να σκεφτώ πως, σε μια τέτοια περίπτωση, θα είχε πέσει η κυβέρνηση. Δυστυχώς στη χώρα μας δεν διαθέτουμε τέτοια -όχι μόνο τώρα που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο- αλλά χρόνια τώρα.

Τι κι αν είμαστε, λοιπόν, το ωραιότερο «οικόπεδο» στον πλανήτη. Τι κι αν έχουμε υπέροχο ήλιο και θάλασσα. Το πρόβλημά μας είναι ότι δεν έχουμε κράτος. Διότι κράτος σημαίνει κανονική κυβέρνηση. Που σκέφτεται τους πολίτες και όχι μόνο πώς θα τους επιβάλει έκτακτα τέλη. Που εφαρμόζει τους νόμους και δεν ψηφίζει απλά μνημονιακά μέτρα.

Και που φροντίζει, όταν υπάρχουν καταγγελίες σαν του κ. Παπουτσάκη ή του εκάστοτε προέδρου, να τον θέτει προ τετελεσμένου διλήμματος: Ή να προσκομίζει στοιχεία (ή έστω ενδείξεις) όσων καταγγέλλει. Ή να φροντίζει όχι να σιωπά, αλλά να αποδεικνύει ο ίδιος τι έκανε για την αντιμετώπισή τους νωρίτερα.
 

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Εργοτέλης LIFE Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS