Οι πρώτες πέντε επαφές ήταν αρνητικές, με τον Πελέ να λέει πως όσα χρήματα και αν του έδιναν δεν υπήρχε περίπτωση να ρισκάρει τη φήμη του. Στην έκτη και πιο κρίσιμη συνάντηση, ο πρόεδρος Στιβ Ρος του έβαλε μπροστά του μία λευκή επιταγή και του είπε: «Πέντε φορές μου είπατε όχι, αλλά για να έρθετε και στην έκτη συνάντηση σημαίνει πως το όχι σας έχει μία τιμή. Ποια είναι παρακαλώ;». Ετσι υπογράφηκε η πιο ακριβή συμφωνία μέχρι τότε στα ποδοσφαιρικά χρονικά και παραμένει σημείο αναφοράς για κάθε ραντεβού το οποίο αυτός που έχει τα χρήματα επιμένει και ο άλλος εμφανίζει ενδοιασμούς.

Οι Αραβες που αγόρασαν τη Μάντσεστερ Σίτι το καλοκαίρι του 2008 έφαγαν πολλές χυλόπιτες στην αρχή. Πρώτα από τον Κακά, μετά από τον Μπουφόν, ύστερα από τον Ρονάλντο, τον Ροναλντίνιο, τον Τόρες και ύστερα από τον Τέρι. Είχες την αίσθηση πως θα τα είχαν παρατήσει υπό άλλες συνθήκες, αλλά το χρήμα όταν μάλιστα σε εποχές κρίσης για αυτούς είναι ατελείωτο, καταπατά τα πάντα σαν τις ερπύστριες των τανκς. Και κάποια στιγμή άρχισαν τα «ναι» να γίνονται πιο συχνά. Ο Ρομπίνιο, ο Γκάρεθ Μπάρι, ο Σάντα Κρουζ, μετά ο Αντεμπαγιόρ, μετά ο Τέβες και στη συνέχεια δεν προλάβαινες να μετράς. Ο Μίλνερ, ο Γιάγια Τουρέ, ο Σίλβα, ο Μπαλοτέλι, ο Τζέκο, ο Αγκουέρο και ο Νασρί προστέθηκαν σε μία ομάδα που είχε να επιδείξει μόλις ένα Κύπελλο Αγγλίας από το 1976 μέχρι σήμερα. Μετά τον τίτλο όμως της Κυριακής και μάλιστα με τον τρόπο που το κατέκτησε, η Σίτι και τα Eastlands είναι ένας προορισμός που όλοι θα θέλανε να πάνε. Και στη διακριτική ευχέρειά της είναι να αποκτήσει όποιον επιθυμεί!

Μέχρι και πριν μία δεκαετία οι οικονομολόγοι του ποδοσφαίρου έκαναν πράξεις και κατέληγαν στο συμπέρασμα πως μόνο οι τίτλοι κάνουν ελκυστικό τον προορισμό για έναν ποδοσφαιριστή, αλλιώς όλοι θα επέλεγαν να πάνε στο Κατάρ ή στα Εμιράτα. Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς άλλαξε αυτή τη λογική ωστόσο ούτε αυτός κατάφερε ό,τι οι Αραβες! Εδώ και δύο χρόνια συνωστίζονταν όλοι να πουλήσουν σε αυτούς! Εγραφα το καλοκαίρι του 2009 πως τα πρώτα ονόματα που αγοράζει η Σίτι μπορεί να μην εντυπωσιάζουν, αλλά μέχρι να αρχίσεις να κερδίζεις ακόμη και ο καλύτερος προορισμός μοιάζει το Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ!

Κάποια στιγμή αλλάζουν όλα. Και αυτή η στιγμή ήταν το περσινό Κύπελλο, αφού έβλεπες τη δυναμική που δημιουργούσε. Σε ένα κομμάτι , πριν ακριβώς ένα χρόνο στο england365.gr τόνιζα πόσο σημαντικό εφαλτήριο για ό,τι ακολούθησε ήταν για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τον Αλεξ Φέργκιουσον η κατάκτηση του Κυπέλλου το 1990, μία σεζόν που η Λίβερπουλ έφτανε τους 18 τίτλους και στο Ολντ Τράφορντ συμπλήρωναν 23 χρόνια ανομβρίας! Πάνω σε εκείνη την επιτυχία έχτισε η Γιουνάιτεντ και είδαμε πού έφτασε μέσα σε μία 20ετία. Για τη Σίτι η ερώτηση ήταν αν θα μπορούσε τώρα να πάρει το πρωτάθλημα και αν όχι πώς θα διαχειριζόταν την επόμενη μέρα. Πλέον έχουμε απάντηση στο πρώτο σκέλος και δεν χρειάζεται να απασχολεί κανέναν στην «μπλε» πλευρά του Μάντσεστερ η επόμενη μέρα, αλλά αντίθετα το μπαλάκι περνά στην κόκκινη μεριά!

Ο σερ Αλεξ θα παραμείνει στη θέση του, αλλά ποιος στα αλήθεια πιστεύει πως αν ήταν άλλος στον πάγκο δεν θα είχε απολυθεί ύστερα από τέτοιο κάζο; Και ποιος εγγυάται πως θα υπάρξει άμεση απάντηση αυτή τη φορά όπως έγινε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν;

Η Μάντσεστερ Σίτι από την άλλη πλευρά, βάζει πια στόχο το Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο που επειδή ο Μαντσίνι δεν είναι ακόμη στο απυρόβλητο και επειδή απλά θυμίζω πως φέτος μετά την πρώτη ήττα της χρονιάς τον περασμένο Δεκέμβριο ήδη ακουγόντουσαν ονόματα αντικαταστατών του, είναι βέβαιο πως η πίεση θα συνεχιστεί! Το 1968, την επόμενη μέρα της κατάκτησης του τελευταίου πρωταθλήματος στην ιστορία των «σίτιζενς» ο χαρισματικός τεχνικός της ομάδας ο αείμνηστος Μάλκολμ Αλισον, έθετε ως επόμενο στόχο το να φτάσει η ομάδα στον Αρη! «Next stop Mars» έγραφαν οι εφημερίδες αλλά η προσγείωση ήταν απότομη όταν η Σίτι στον πρώτο γύρο του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αποκλείστηκε από τη Φενερμπαχτσέ!

Η τωρινή ομάδα ωστόσο έχει ένα τεράστιο όπλο μαζί με τον χαρακτήρα που χτίζουν οι τίτλοι: το τσεκ επιταγών των Αράβων που μπορούν να φέρουν στο Etihad τους καλύτερους που υπάρχουν! Μην ξεχνάμε πως όλα τα «όχι» έχουν και μία τιμή, όπως απέδειξε το 1974 ο Στιβ Ρος!

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS