Πήγα σήμερα το πρωί από τον πατέρα μου. Τους τελευταίους έξι μήνες είμαι κάθε πρωί μαζί του. Από την πρώτη ημέρα, στις 8 του Σεπτέμβρη, όταν έπαθε το πρώτο εγκεφαλικό, τα πρωινά του τα αφιερώνω. Όμως σήμερα, 4 Απριλίου του 2011, δεν ήταν ίδια η μέρα με τις προηγούμενες.

Ήταν και είναι μία ημέρα, για την οποία ο πατέρας μου, ο Γιώργος Αμερικάνος, αρχηγός της Κυπελλούχου Ευρώπης ΑΕΚ του 1968, είναι περήφανος. Δεν ήταν βέβαια και η μοναδική…

Απλά εκείνη η μέρα δεν θα μπορούσε να μην είναι το κερασάκι στην τούρτα της ζωής του και έτσι πάντα την είχε στο μυαλό του και ευχαριστούσε τον Θεό που την έζησε.

Γι’ αυτό και δεν την ξεχνάει ποτέ. Κάθε πρωί της 4ης Απριλίου, έπαιρνε το αυτοκίνητο και κατευθυνόταν στο Καλλιμάρμαρο.

Ήθελε να φέρει ξανά τις εικόνες εκείνες στο μυαλό του και να μην ξεχάσει. Δεν έλεγε κάτι σε κανέναν. Απλά γνώριζε ότι θα ήταν εκεί πέρα και τα «παιδιά», όπως έλεγε εννοώντας την Ορίτζιναλ.

Κάθε πρωί εκείνης της ημέρας θα μιλούσε με τον καλό του φίλο και συμπαίκτη του, στη θρυλική εκείνη ομάδα της ΑΕΚ, Χρήστο Ζούπα, όχι για το σάκχαρο που τον άγχωνε, αλλά για εκείνες τις παλιές στιγμές.

Σειρά θα έπαιρνε ο Νίκος ο Μήλας ο προπονητής του, για να του κάνει την πλάκα που του συνήθως του έκανε λέγοντας του: «Α ρε Νικόλα… το σύστημα ήμασταν εμείς όλοι οι παίκτες σου… χαχαχαχα» και οι συνομιλίες θα συνεχίζονταν ως αργά, με επισφράγισμα της ημέρας, κάποιες φορές, και ένα κρασάκι για να θυμηθούνε τα παλιά, παρέα και με τους υπόλοιπους, τον Στέλιο τον Βασιλειάδη, τον Νίκο τον Νεσιάδη, τον Αίαντα τον Λαρετζάκη, τον… ψηλό (τον Τρόντζο δηλαδή).

Πολλές φορές θα δεχόταν και το τηλεφώνημα του άλλου αδερφικού του φίλου, επί σειρά ετών, του Φαίδωνα Κωνσταντουδάκη, και θα λέγανε τα αστεία τους αυτοσαρκαζόμενοι για τα χρόνια που περνούν και τις ζωές που έχουνε.

Συνήθως, τα τηλέφωνα θα έσπαγαν από τους δημοσιογράφους που ήθελαν μία δήλωση ή μία περιγραφή των γεγονότων και εκείνος θα μιλούσε σε όλους χωρίς εξαίρεση, για ΕΚΕΙΝΗ την ξεχωριστή ημέρα για αυτόν.

Δεν με είχε πάρει ποτέ μαζί του στο Καλλιμάρμαρο τέτοια ημέρα. Ποιον, εμένα που με έπαιρνε από ενός έτους μωρό, το Σάββατο στο μπάσκετ και την Κυριακή στο ποδόσφαιρο.

Είχε καταλάβει ότι αυτή η συγκεκριμένη ημέρα, με έκανε κι αισθανόμουν άβολα. Όσο τα χρόνια περνούσαν δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί κάθε χρόνο να κάνουμε στο σπίτι σαν να έχουμε γιορτή! Κάποια μέρα του το είπα λοιπόν: «Βρε μπαμπά, νισάφι πια δεν βαρέθηκες να λες τα ίδια και τα ίδια; Δεν βαρέθηκες να γράφουν τα ίδια και τα ίδια;» για να πάρω την απάντηση:

«Δεν βαρέθηκα. Ούτε θα βαρεθώ. Απλά στεναχωριέμαι, που δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ζήσω ξανά όλα όσα έζησα και σας παίκτης της ΑΕΚ και της Εθνικής ομάδας. Γιορτάζοντας την επέτειο της κατάκτησης του Κυπέλλου Ευρώπης του 1968, νιώθω ότι ποτέ δεν σταμάτησα να παίζω. Εξάλλου, δεν γιορτάζω ποτέ τα γενέθλιά μου! Μετράω τα χρόνια από εκείνο το βράδυ του 1968».

Επομένως, ο πατέρας μου είναι σήμερα 43 ετών!

ΠΗΓΗ: www.basketnet.gr
 

Α1 LIFE Ελλάδα ΑΕΚ Μπάσκετ SPORTS