Υπάρχει Φασισμός στην Ουκρανία; Αν υπάρχει, είναι ο Ζελένσκι ο φασίστας δικτάτορας;

Περί Φασισμού στην Ουκρανία.

Υπάρχει Φασισμός στην Ουκρανία; Αν υπάρχει, είναι ο Ζελένσκι ο φασίστας δικτάτορας;

Έχει δικαίωμα ένα άλλο κράτος, να αποκαταστήσει τη δημοκρατική τάξη εισβάλοντας;

Του Θράσου Ευτυχίδη

Το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την εισβολή της Ρωσίας σε ένα κυρίαρχο κράτος – στην Ουκρανία, έχει ξεκινήσει μια σχετικά ανούσια πρακτικά συζήτηση για το εάν η Ουκρανία είναι φασιστικό κράτος. Ανούσια κύρια ως προς τους όρους με τους οποίους διεξάγεται, αλλά και ως προς το ζητούμενο που δεν είναι άλλο από την αιτιολόγηση της ρωσικής εισβολής.

Εδώ στη χώρα μας, αλλά και αλλού, η συζήτηση επικεντρώθηκε στην ΑΖΟΦ, λες και το εάν η ΑΖΟΦ είναι φασιστική αποτελεί δικαιολογία για να χαρακτηρισθεί ένα κράτος φασιστικό ή όχι. Προφανέστατα η ύπαρξη ενός ή και περισσότερων σχηματισμών τύπου ΑΖΟΦ δεν μπορεί να χαρακτηρίσει ένα ολόκληρο κράτος. Ναι η ΑΖΟΦ είναι φασιστική αλλά ίσως τα κριτήρια θα πρέπει να είναι πιο επιστημονικά. Αλλά για να φτάσουμε εκεί θα πρέπει να καθορίσουμε με τι είναι φασισμός.

Και εδώ ακριβώς υπάρχει ένα τεράστιο μπέρδεμα και διχογνωμία ακόμη και σε αυτούς που προσπάθησαν να καθορίσουν τα χαρακτηριστικά του φασισμού και να δώσουν έναν πρακτικό, επιστημονικά θεμελιωμένο ορισμό.

Οι ορισμοί του Φασισμού

Ας ξεκινήσουμε από την ετυμολογία της λέξης. Ο ελληνικός όρος φασισμός, προέρχεται από την ιταλική λέξη fascismo που ετυμολογείτε από την λατινική λέξη “fasces” (φάσκες) που αποτελούσε ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας που απεικόνιζε ράβδους δεμένους με ένα πέλεκυ. Αποτελούσε σύμβολο εξουσίας των δικαστών στην αρχαία Ρώμη και συμβόλιζε την «ισχύ δια της ενώσεως».

Από τη χρήση της λέξης γίνεται αντιληπτό ότι ουσιαστικά το φαινόμενο αυτό ξεκίνησε ουσιαστικά από την Ιταλία του Μεσοπολέμου. Αρχικά, ο όρος «φασισμός» που υιοθέτησε ο Μπενίτο Μουσολίνι, αναφερόταν σε ένα πολιτικό κίνημα που συνδέθηκε με τον κορπορατισμό και επικράτησε στην Ιταλία από το 1922 έως το 1943 υπό την ηγεσία του.

Από εκεί και πέρα εξελίχθηκε, μετασχηματίσθηκε, μεταλλάχθηκε, ώστε ανάλογα με την εποχή και τη χώρα που αναπτύχθηκε το εν λόγω κίνημα που συνδέθηκε κύρια με δικτατορίες να υπάρχουν διάφορα κατά περίπτωση χαρακτηριστικά, αλλά και κοινά σημεία.

Το 1995 ο νομπελίστας συγγραφέας, καθηγητής και διανοούμενος Ουμπέρτο Έκο που έζησε τον Ιταλικό φασισμό ως παιδί, στο δοκίμιο του «Αιώνιος Φασισμός» παραθέτει δεκατέσσερεις γενικές ιδιότητες της φασιστικής ιδεολογίας. Υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατόν να οργανώσει αυτές τις ιδιότητες σε ένα συνεκτικό σύστημα, αλλά ότι «αρκεί να υπάρχει μία από αυτές για να συμβεί η σύμπηξη του φασισμού γύρω της». Χρησιμοποιεί τον όρο «Ur-φασισμός» (πρωτογενής φασισμός) ως γενική περιγραφή των διαφόρων ιστορικών μορφών του φασισμού. Οι ιδιότητες αυτές είναι:

Η «Λατρεία της Παράδοσης», που χαρακτηρίζεται από πολιτισμικός συγκρητισμό, ακόμη και με κίνδυνο εσωτερικών αντιφάσεων. Όταν όλη η αλήθεια αποκαλυφθεί από την Παράδοση, καμία νέα μάθηση μπορεί να συμβεί, μόνο περαιτέρω ερμηνεία και εκλέπτυνση.
«Η Απόρριψη του μοντερνισμού», η οποία θεωρεί στην ορθολογιστική ανάπτυξη του Δυτικού πολιτισμού, από τον Διαφωτισμό ως κάθοδο στην διαφθορά. Ο Eco διακρίνει αυτό από την απόρριψη της επιφανειακής τεχνολογικής προόδου, καθώς πολλά φασιστικά καθεστώτα προβάλλουν τη βιομηχανική τους ισχύ ως απόδειξη της ζωτικότητας του συστήματός τους.
«Η Λατρεία της Δράσης για τη Δράση», η οποία υπαγορεύει ότι η δράση είναι αξία από μόνη της, και θα πρέπει να γίνεται χωρίς να είναι αντανάκλαση της διανόησης. Αυτό, λέει ο Eco, συνδέεται με τον αντιδιανοουμενισμό και τον ανορθολογισμό και συχνά εκδηλώνεται με επιθέσεις στο σύγχρονο πολιτισμό και την επιστήμη.
«Η διαφωνία είναι προδοσία» – Ο φασισμός απαξιώνει την πνευματική συζήτηση και την κριτική συλλογιστική ως εμπόδια στη δράση, καθώς και από φόβο ότι μια τέτοια ανάλυση θα εκθέσει τις αντιφάσεις που ενσωματώνονται σε μια συγκριτιστική πίστη.
«Ο φόβος της Διαφοράς», την οποία ο φασισμός επιδιώκει να εκμεταλλευτεί και να επιδεινώσει, συχνά με τη μορφή ρατσισμού ή επικλήσεις εναντίον των ξένων και των μεταναστών.
«Έκκληση προς μια Απογοητευμένη Μεσαία Τάξη», φοβούμενη την οικονομική πίεση από τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των κατώτερων κοινωνικών ομάδων.
«Η εμμονή με τη Συνωμοσία» και τη διόγκωση μιας απειλής από εχθρό. Αυτό συχνά συνδυάζεται με έκκληση προς την ξενοφοβία, με φόβο για απιστία και σαμποτάζ από περιθωριοποιημένες ομάδες της κοινωνίας (όπως ήταν ο φόβος της γερμανικής ελίτ δεκαετίας του 1930 για τις επιχειρήσεις και την ευμάρεια των Εβραίων. Βλ. επίσης αντισημιτισμός). Ο Eco αναφέρει επίσης το βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον "Η Νέα Παγκόσμια Τάξη" ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εμμονής σε συνομωσία.
Φασιστικές κοινωνίες ρητορικά εμφανίζουν τους εχθρούς τους ως «ταυτόχρονα πολύ ισχυρούς και πολύ αδύναμους». Από τη μία πλευρά, οι φασίστες υπερπροβάλουν τη δύναμη ορισμένων ελίτ σε δυσμένεια, για να ενθαρρύνουν στους οπαδούς τους μια αίσθηση της αδικίας και ταπείνωσης. Από την άλλη πλευρά, δείχνουν την παρακμή αυτών των ελίτ ως απόδειξη την απόλυτης αδυναμίας τους μπροστά στη συντριπτική λαϊκή βούληση.
«Ο ειρηνισμός είναι συναλλαγή με τον Εχθρό» επειδή «η ζωή είναι ένας μόνιμος Πόλεμος» – πρέπει να υπάρχει πάντα ένας πολεμικός αντίπαλος. Και η φασιστική Γερμανία υπό τον Χίτλερ και η Ιταλία του Μουσολίνι εργάστηκαν πρώτα για να οργανώσουν και να καθαρίσουν τις χώρες τους και στη συνέχεια οικοδόμησαν τις πολεμικές μηχανές που χρησιμοποίησαν αργότερα, παρ' ότι η Γερμανία εμποδιζόταν από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών να οικοδομήσει στρατιωτική δύναμη. Η αρχή αυτή οδηγεί σε μια θεμελιώδη αντίφαση εντός του φασισμού: η ασυμβατότητα του απόλυτου θριάμβου με τον διαρκή πόλεμο.
«Περιφρόνηση για τους Αδύναμους», η οποία είναι προβληματικά συδυασμένη με τον σοβινιστικό λαϊκό ελιτισμό, κατά τον οποίο κάθε μέλος της κοινωνίας είναι ανώτερο από τους ξένους, λόγω του ότι ανήκει στην ομάδα. Ο Eco βλέπει σ' αυτές τις στάσεις τη ρίζα της βαθιάς έντασης στην ιεραρχική δομή των φασιστικών πολιτευμάτων, καθώς ενθαρρύνουν τους ηγέτες να περιφρονούν τους υφισταμένους τους, μέχρι τον απόλυτο Ηγέτη που έχει το σύνολο της χώρας σε περιφρόνηση επειδή του επέτρεψε να πάρει την εξουσία με τη βία.
«Ο καθένας έχει την παιδεία να γίνει Ήρωας», το οποίο οδηγεί στην αγκαλιά της λατρείας του θανάτου. Ο ήρωας του Ur-Φασισμού ανυπομονεί να πεθάνει. Στην ανυπομονησία του, πιο συχνά στέλνει άλλους ανθρώπους στο θάνατο."
«Ανδρισμός», που διοχετεύει το δύσκολο έργο του διαρκούς πολέμου και του ηρωισμού στην ερωτική σφαίρα. Έτσι, οι φασίστες υποτιμούν τις γυναίκες και ταυτόχρονα δεν ανέχονται τις μη καθιερωμένες σεξουαλικές συνήθειες, από την αγνότητα μέχρι την ομοφυλοφιλία.
«Επιλεκτικός Λαϊκισμός» – Ο λαός, αντιληπτός μονολιθικά, έχουν μια κοινή βούληση, ξεχωριστή και ανώτερη από αυτή του κάθε ατόμου. Καθώς καμία μάζα ανθρώπων δεν μπορεί ποτέ να είναι ομόφωνη, ο Ηγέτης προβάλει ως ερμηνευτής της λαϊκής βούλησης (αν και πραγματικά την υπαγορεύει). Οι φασίστες χρησιμοποιούν αυτή την ιδέα για να απονομιμοποιήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς λέγοντας ότι «δεν αντιπροσωπεύουν πλέον τη φωνή του λαού.»
«Νέα γλώσσα» (Newspeak) – ο φασισμός χρησιμοποιεί και προωθεί ένα φτωχό λεξιλόγιο, ώστε να περιοριστεί η κριτική σκέψη.

Πρακτικά μέρος αυτών των χαρακτηριστικών υπάρχουν σε όλες τις ιστορικές περιόδους αλλά και σε μια σειρά χώρες, χωρίς όμως ποτέ κάποιος να διανοηθεί να κατηγορήσει αυτές τις χώρες ως φασιστικές. Και ακριβώς, ίσως εδώ βρίσκεται το πρόβλημα με τα χαρακτηριστικά του Έκο. Ότι ουσιαστικά δεν αποτελούν κοινά χαρακτηριστικά, ή ότι δε συμβαίνουν όλα μαζί. Αν δε, προσπαθήσουμε ν αναγνωρίσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά σε χώρες σήμερα, ίσως και να διαπιστώναμε ότι ο πρωτογενής φασισμός υπάρχει παντού.

Πέρα από τον Έκο όμως ενδιαφέροντες ορισμούς, έχουν δώσει και μια σειρά άλλων ιστορικών, ερευνητών πολιτικών κλπ. Μπορείτε κάλλιστα να τους αναζητήσετε ή να τους βρείτε συγκεντρωμένους στη Wikipedia.

Αδιαμφισβήτητα, ένας από τους πλέον ενδιαφέροντες και επιστημονικούς ορισμούς, είναι αυτός που δίνει ο γνωστός Βούλγαρος Κομμουνιστής ηγέτης Γκεόργκι Ντιμητροφ και υιοθετεί η 3^η Κομμουνιστική Διεθνής το 1935.

Σύμφωνα με αυτόν «Ο φασισμός είναι η μια φανερά τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου... Ο φασισμός δεν είναι ούτε η κυβέρνηση πέρα από τάξεις, ούτε η κυβέρνηση των μικροαστών ή των λούμπεν-προλεταρίων επί του οικονομικού κεφαλαίου. Ο φασισμός είναι η κυβέρνηση του ίδιου του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Είναι μια οργανωμένη σφαγή της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κομματιού της αγροτιάς και της διανόησης. Ο φασισμός στην εξωτερική του πολιτική, είναι η πιο άγρια μορφή του σοβινισμού, που καλλιεργεί ζωώδες μίσος εναντίον άλλων λαών».

Αναλύοντας λοιπόν τον παραπάνω επιστημονικό ορισμό θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα, υπάρχει φασισμός στην Ουκρανία; Θα δούμε τι πραγματικά συμβαίνει ξεκινώντας αναγκαστικά από το σημείο καμπής που είναι το 2014. Θα μπορούσαμε να πάμε και λίγο πιο πίσω στο 2005, αλλά επιλέγουμε το 2014 όπου η επιδιωκόμενη αλλαγή στέφθηκε με επιτυχία.

Ο φασισμός προϋποθέτει τον ανοιχτό τρόμο. Υπάρχει ή υπήρχε ανοιχτός τρόμος στην Ουκρανία; Ας δούμε τα γεγονότα:

Τον Φεβρουάριο του 2014, ένα πραξικόπημα πραγματοποιήθηκε στο Κίεβο. Ακόμη και οι υποστηρικτές του δεν διαφωνούν ιδιαίτερα με αυτό, απλά υποστηρίζουν ότι όλα έγιναν για το κοινό καλό.

Κατά μία εκδοχή υπήρξε προσπάθεια δολοφονίας του απόλυτα διεφθαρμένου μεν, εκλεγμένου δε Προέδρου, κατά μία άλλη απλά φοβισμένος έφυγε από τη χώρα. Το γεγονός σε κάθε περίπτωση είναι ότι μετά την φυγή του, ο Βίκτορας Γιανουκόβιτς απομακρύνθηκε με αντισυνταγματικό τρόπο.

Την αντισυνταγματικότητα αυτού του γεγονότος αναγνώρισε πρόσφατα ακόμη και ο σημερινός πρόεδρος Ζελένσκι, μιλώντας στο ICTV: «Πού γράφεται στο σύνταγμα ότι ο πρόεδρος στερείται τις εξουσίες του λόγω φυγής; Υπάρχει κάτι τέτοιο; Όχι. Αλλά το ανακοίνωσαν, η απόφαση πάρθηκε. Επιπλέον, προκηρύχθηκαν οι εκλογές. (αναφέρεται στις εκλογές του Μαίου του 2015) Και έπραξαν σωστά! Το υποστηρίζω".

Το κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της αντισυνταγματικής αποπομπής του Γιανουκόβιτς όχι με πλήρη ισχύ (ορισμένοι από τους βουλευτές, όπως ο Τσάρεφ, ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα, κάποιοι εγκατέλειψαν γρήγορα από τη χώρα. Ποιος κατείχε την εξουσία μέχρι τις εκλογές που ανέφερε ο Ζελένσκι;

Μια αυτοαποκαλούμενη κυβέρνηση επιλεγμένη κύρια από τις ΗΠΑ (το γνωστό «fuck Europe” της Βικτόριας Νούλαντ) που στηριζόταν στις «ξιφολόγχες» των ταγμάτων εφόδου (εθελοντικών ταγμάτων) με τους αγκυλωτούς σταυρούς, τα τατουάζ τους, αλλά και στην παθητική συμμόρφωση των δυνάμεων ασφαλείας, που δεν ήθελαν να αναλάβουν την ευθύνη και απλώς περίμεναν να δουν τι θα συμβεί, ποιος θα επικρατήσει.

Ποιος νόμος της Ουκρανίας προέβλεπε την εξουσία της μεταβατικής κυβέρνησης Turchinov-Yatsenyuk; Κανένας.

Στην πορεία, σε μια σειρά από πόλεις του Ντονμπάς, κήρυξαν τη δημιουργία τοπικής συμβουλίων και ξεκίνησε η εξέγερση. Τα χαρακτηριστικά της οποίας θα είναι ένα επόμενο κείμενο. Σχηματίσθηκαν «λαϊκές ομάδες» (αρκετά συνταγματικές εκείνη την εποχή) για να προστατευτούν από τον πιθανό κίνδυνο του Δεξιού Τομέα και των παρακρατικών - παραστρατιωτικών.

Υπήρξε παρέμβαση της Ρωσίας στα ανατολικά αυτή την περίοδο; Ναι, θα αναγνωρίσω πως υπήρξε. Συγκαλυμμένη μεν, αλλά υπήρξε και αυτό ίσως είναι κατανοητό με δεδομένη την προϊστορία και την πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής.

Στις 11 Μαίου διενεργήθηκαν δημοψηφίσματα για την απόσχιση από την Ουκρανία. Το δημοψήφισμα, ως τρόπος αλλαγής της εδαφικής δομής εξακολουθεί να αναφέρεται στο σύνταγμα της Ουκρανίας και ο νόμος για το δημοψήφισμα υπήρχε μέχρι το 2018.

Τον Απρίλιο του 2014, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας ανακοίνωσε μια αντιτρομοκρατική επιχείρηση (ATΕ) στο Ντονμπάς. Για να ξεκινήσεις μια ΑΤΕ, είναι απαραίτητο σύμφωνα με τη διαδικασία που ορίζει ο ουκρανικός και όχι άλλος, νόμος, να υπάρξει απόφαση των δικαστηρίων, που θα καθορίζει και τους τρομοκράτες. Μέχρι σήμερα, δεν έχει υπάρξει δικαστική απόφαση για το θέμα.

Εναντίον ποιων λοιπόν και βάσει ποιου νόμου πραγματοποιήθηκε η ΑΤΕ; Μην αναζητήσετε, δε θα βρείτε απάντηση.

Παρακάτω, για την υλοποίηση της ΑΤΕ στάλθηκε στρατός κάτι που βάσει των νόμων της Ουκρανίας και όχι άλλου κράτους είναι αδύνατο. Ο στρατός δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αντιτρομοκρατική επιχείρηση, αλλά για επίσημα κηρυγμένο πόλεμο με άλλο κράτος. Πέραν του στρατού στάλθηκαν στα Ανατολικά και παραστρατιωτικά τάγματα μισθοφόρων με φανερές νεοναζιστικές απόψεις που χρηματοδοτήθηκαν από ολιγάρχες της χώρας. Άρχισαν να χτυπούν και να βομβαρδίζουν πόλεις της ίδιας της χώρας τους.

Μετά τα δημοψηφίσματα και τις διακηρύξεις της ανεξαρτησίας των αυτοαποκαλούμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ» ξεκίνησε μια μαζική στρατιωτική επίθεση. Η Ουκρανία ακύρωσε μέρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Donbass.

Απαγορεύθηκε η λειτουργία του Κόμματος των Περιφερειών (του Γιανουκόβιτς) και του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας.

Το 2018 ψηφίζεται ο νόμος «Για την επανένταξη του Ντονμπάς», όπου δεν υπάρχει λέξη για τρομοκράτες, αλλά εμφανίζεται ο όρος «ρωσική κατοχική διοίκηση». Ίσως ήταν μια προσπάθεια ετεροχρονισμένης νομιμοποίησης της χρήσης του στρατού, αλλά και πάλι, όπως είπαμε και πριν, ο στρατός μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο όταν κηρύσσεται πόλεμος ή επιβάλλεται στρατιωτικός νόμος. Δεδομένου ότι ο πόλεμος δεν έχει κηρυχτεί σε κανένα κράτος και οι τρομοκράτες εναντίον των οποίων κινήθηκε η ATΕ δεν έχουν εντοπιστεί, αλλά οι εχθροπραξίες πραγματοποιήθηκαν στο εσωτερικό της ίδιας της χώρας με βομβαρδισμό των δικών τους πόλεων από βαρύ πυροβολικό και με τη χρήση πολεμικών αεροσκαφών, μεταξύ άλλων με βομβαρδισμό πολιτικών στόχων, μπορούμε εύλογα να μιλάμε για ανοιχτό τρόμο που δεν βασίζεται σε κανέναν νόμο της Ουκρανίας.

Υπάρχει βέβαια και το άλλο κομμάτι ανοιχτής τρομοκρατίας εντός των εδαφών που ελέγχει το Κίεβο. Στις 2 Μαΐου 2014 σημειώθηκε μαζική άγρια δολοφονία όσων διαφωνούσαν με την πολιτική των νέων αρχών στην Οδησσό. Τον Απρίλιο του 2015, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος της αντιπολίτευσης Oles Buzina σκοτώθηκε. Την ίδια μέρα δολοφονείται και ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης. Οι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία - ακτιβιστές του Μαϊντάν και μέλη μιας από τις νεοναζιστικές οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από τον δήμο του Κιέβου - είναι ελεύθεροι, η εκδίκαση δεν προχωράει ενώ δεν γίνεται καν αναφορά σε αυτούς που παρήγγειλαν τη δολοφονία. Διάφοροι Βουλευτές, επιχειρηματίες και άλλοι πολίτες της χώρας, εξαφανίζονται, αυτοκτονούν ακόμη και με δύο σφαίρες στο κεφάλι!!! Οι υποθέσεις φυσικά κλείνουν γρήγορα. Καμία ευθύνη δεν αποδίδεται σε κανένα.

Από την άλλη, με την κατηγορία της προδοσίας και της βοήθειας σε τρομοκράτες (αν και δεν υπάρχουν τρομοκράτες βάσει του νόμου), δεκάδες δημοσιογράφοι και εκατοντάδες πολίτες άλλων επαγγελμάτων συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Συμμορίες που ελέγχονται από την SBU και το Υπουργείο Εσωτερικών εισβάλλουν στα δικαστήρια εάν οι δικαστές πάρουν «λανθασμένες» αποφάσεις, δηλαδή εάν οι δικαστές προσπαθούν να καθοδηγούνται από νόμους και όχι από πατριωτικές σκοπιμότητες, επιτίθενται σε αντιπολεμικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και συμμετέχουν σε επιδρομές.

Οι μυστικές φυλακές της SBU, όπου κρατούνταν άνθρωποι χωρίς κατηγορία και βασανίζονταν, δεν ανακαλύφθηκαν από τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης, αλλά από την Διεθνή Αμνηστία και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Φυσικά αυτά συνέβησαν και από την άλλη πλευρά στις περιοχές των αυτοαποκαλούμενων «ΛΔΛ» και «ΛΔΝ», κάτι που επίσης θα βρείτε στις εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας και του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Επομένως, ναι, η δικτατορία είναι ανοιχτή. δεν περιορίζεται από νόμους και δημοκρατικούς θεσμούς και έχει σαφώς τα χαρακτηριστικά της τρομοκρατικής δικτατορίας, καθώς ο πληθυσμός εκφοβίζεται και καταστέλλεται με τη βοήθεια δυνάμεων ασφαλείας και παραστρατιωτικών ομάδων.

Επόμενο στον ορισμό του φασισμού είναι ο σοβινισμός. Εδώ, δεν χρειάζεται πιστεύω να εξηγήσουμε κάτι. Ένα από τα κύρια συνθήματα της περιόδου είναι το «Ουκρανία – πάνω απ όλους» - η μετάφραση του γνωστού Deuchland Uber Alles. Ακόμη και ο χαιρετισμός «Δόξα στην Ουκρανία – στους ήρωες Δόξα», που εμφυτεύθηκε στη σύγχρονη Ουκρανική κοινωνία είναι ο χαιρετισμός των Ουκρανών υπερεθνικιστών συνεργών και συμμάχων των ΝΑΖΙ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά τι να σχολιάσει κανείς όταν στην Ουκρανία του σήμερα έχουν ηρωοποιηθεί οι υπεύθυνοι ή εκτελεστές του ολοκαυτώματος των Εβραίων στο Λβόφ και το Μπάμπι Γιαρ, οι σφαγείς των Πολωνών στο Βολίν. Στην Ουκρανία, του σήμερα, και φυσικά αναφέρομαι και στην περίοδο πριν την ρωσική εισβολή, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης προωθούν την εθνική μισαλλοδοξία προς τους Ρώσους, υιοθετήθηκαν νόμοι που εισάγουν διακρίσεις για τη γλώσσα, τα μέσα ενημέρωσης και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μετατρέποντας τους ρωσόφωνους πολίτες της Ουκρανίας σε ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. Σε αντίθεση ακροδεξιοί ή και άλλοι πολίτες που επιτρέπουν στους εαυτούς τους να κάνουν δημόσιες δηλώσεις με λεξιλόγιο εθνικά μισαλλόδοξο δεν διώκονται ποινικά.

Θεωρητικά, στη βάσει της νέας Ουκρανικής Νομοθεσίας απαγορεύεται η χρήση τόσο των φασιστικών όσο και των κομμουνιστικών συμβόλων, αλλά υπάρχει ολόκληρο τμήμα του Ουκρανικού Στρατού – η γνωστή μας ΑΖΟΦ που διατηρεί ως Σύνταγμα Ειδικών Αποστολών πλέον του Υπουργείου Εσωτερικών, τα ναζιστικά σύμβολα και το γνωστό χαιρετισμό.

Τελευταίο δείγμα μιας σειράς νομοθετημάτων με σαφή στόχο να πληγεί η ρωσική μειονότητα της Ουκρανίας, ο Νόμος «Για τους αυτόχθονες λαούς» που ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 2021!, όπου οι Ρώσοι δεν συμπεριλαμβάνονται σ αυτούς. Και εκεί θα βρούμε διακρίσεις υπέρ των αυτόχθονων λαών όπως π.χ. οι Τάταροι.

Τέλος, η εμφάνιση του φασισμού απαιτεί την παρουσία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και την οικονομική ολιγαρχία ως ενσάρκωσή του. Πολλοί εξισώνουν εσφαλμένα το τραπεζικό κεφάλαιο με το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι τραπεζικό κεφάλαιο συγχωνευμένο με βιομηχανικό κεφάλαιο με τέτοιο τρόπο ώστε το τραπεζικό κεφάλαιο να κυριαρχεί. Το βιομηχανικό μονοπώλιο χρειάζεται πίστωση. Τα παίρνει από την τράπεζα. Σε αντάλλαγμα, παρέχονται στην τράπεζα όλες οι πληροφορίες σχετικά με τις δραστηριότητες της επιχείρησης, γεγονός που οδηγεί αυτόματα στον έμμεσο έλεγχο της τράπεζας επί αυτής της επιχείρησης. Στη συνέχεια, η τράπεζα αγοράζει τις μετοχές του εργοστασίου υπό όρους και αρχίζει να το ελέγχει άμεσα. Πολύ απλά, ένας οικονομικός ολιγάρχης είναι ένας τραπεζίτης που έχει την παραγωγή.

Για παράδειγμα, ο Αχμέτοφ ή ο Καλαμόϊσκι, είναι οικονομικοί ολιγάρχες, αν και σε παγκόσμια κλίμακα είναι πολύ μικροί και ασήμαντοι.

Επιπλέον, για την εμφάνιση του φασισμού, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο πρέπει επίσης να είναι ιμπεριαλιστικό. Δηλαδή να έχει τάσεις επέκτασης στο εξωτερικό.

Βασικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού είναι η επικράτηση της εξαγωγής κεφαλαίου έναντι της εξαγωγής αγαθών. Ως εξαγωγή κεφαλαίου, οι επίσημες στατιστικές μας δίνουν την απόσυρση χρημάτων από ολιγάρχες σε offshore. Στην πραγματικότητα, η εξαγωγή κεφαλαίου είναι η αγορά ή η κατασκευή επιχειρήσεων από την οικονομική ολιγαρχία μιας χώρας σε μια άλλη χώρα. Αν μιλάμε για Στατιστική, τότε αυτή είναι η ενότητα «Άμεσες Επενδύσεις», μόνο όχι εντός της χώρας, αλλά εκτός.

Υπάρχει στην Ουκρανία οικονομική ολιγαρχία και χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο με τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

Η οικονομική ολιγαρχία, φαίνεται πως υπάρχει. Οι Ουκρανοί ολιγάρχες, διαθέτουν ταυτόχρονα τράπεζες και βιομηχανική παραγωγή. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που χρηματοδοτούν και ελέγχουν πολιτικά κόμματα, αλλά και παραστρατιωτικές ομάδες.

Εδώ και πάλι υπάρχει μια ένσταση όσον αφορά τις τράπεζες. Οι ουκρανικές τράπεζες είναι τέτοιες μόνο ως προς το όνομα, αλλά όχι στη λειτουργικότητά τους. Η τράπεζα είναι ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα που παίρνει πλεονάζοντα χρήματα με τη μορφή καταθέσεων από έναν τομέα της οικονομίας και τα μεταφέρει με τη βοήθεια δανείων σε έναν άλλο όπου υπάρχει έλλειψη.

Δεδομένου ότι οι ουκρανικές τράπεζες δεν δανείζουν την παραγωγή στην Ουκρανία (λόγω των πολύ υψηλών προεξοφλητικών επιτοκίων και των πολύ χαμηλών περιθώριων κέρδους οι παραγωγικές επιχειρήσεις δεν μπορούν πρακτικά να παίρνουν δάνεια), στην πραγματικότητα μετατρέπονται σε τοκογλυφικά γραφεία που δίνουν καταναλωτικά δάνεια, αλλάζουν νομίσματα και παίζουν στα χρηματιστήρια. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τράπεζες.

Το βασικό όμως είναι κάτι άλλο. Σύμφωνα και με τον ορισμό του φασισμού που δώσαμε, ένα υποχρεωτικό χαρακτηριστικό του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι η επικράτηση της εξαγωγής κεφαλαίου έναντι της εξαγωγής αγαθών. Αν δούμε τα στατιστικά του υπουργείου Οικονομικών, οι άμεσες επενδύσεις από την Ουκρανία στο εξωτερικό είναι ασήμαντες σε όγκο σε σχέση με τις εξαγωγές αγαθών. Η αναλογία είναι τέτοια που ουσιαστικά αποδεικνύει ότι το ουκρανικό κεφάλαιο δεν αγοράζει περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό και δεν εκμεταλλεύεται ξένους εργάτες. Δεν είναι ιμπεριαλιστικό, δεν υπάρχει οικονομική ολιγαρχία στην Ουκρανία με την επιστημονική έννοια του όρου.

Φυσικά βέβαια, στην καθημερινή ζωή αποκαλούμε τους Παρασένκο, Αχμέτοφ, Πιντσούκ, Καλαμόισκι και άλλους μεγάλους ιδιοκτήτες της παραγωγής και τραπεζών στην Ουκρανία, ολιγάρχες. Αλλά η λέξη ολιγάρχης στην Ουκρανία δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά πολλά χρήματα και μεγάλη πολιτική επιρροή.

Είναι λοιπόν δυνατόν να συμπεράνουμε ότι δεν υπάρχει φασισμός στην Ουκρανία; Αν λοιπόν αποδεχθούμε ότι με την έλλειψη εθνικού κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει φασισμός, τότε θα ξεπλύνουμε από το στίγμα και μια σειρά δικτατορίες του τελευταίου αιώνα όπως στην Ελλάδα των Συνταγματαρχών ή στη Χιλή του Πινοσέτ, χώρες που επίσης δεν είχαν εθνικό κεφάλαιο.

Τότε ποιος είναι ο Δικτάτορας; Είναι ο Ζελένσκι φασίστας δικτάτορας;

Το να χαρακτηρίσεις τον Ζελένσκι φασίστα δικτάτορα είναι αστείο και παγκόσμια πρωτοτυπία … Εβραίος Ναζιστής Δικτάτορας!!! Ακούγεται σαν ανέκδοτο.

Επομένως … τι πραγματικά συμβαίνει; Όντως, η Ουκρανία δεν έχει δικό της, ουκρανικό, οικονομικό κεφάλαιο, αλλά υπάρχει κάποιου άλλου. Οι Cargill, Phillip Morris, Bunge, Kraft, Procter & Gamble, ADM, Pepsico, McDonald's, Monsanto είναι οι μεγαλύτεροι Αμερικανοί ιδιοκτήτες περιουσιακών στοιχείων στην Ουκρανία με κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων. Αυτό είναι το είδος του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου που λειτουργεί εδώ.

Έτσι, στην Ουκρανία δεν υπάρχει ουκρανικός φασισμός, γιατί δεν υπάρχει δικό του οικονομικό κεφάλαιο. Ωστόσο, όπως είδαμε παραπάνω, ασκήθηκε και ασκείται ανοιχτός τρόμος κατά του πληθυσμού στην Ουκρανία.

Αυτό το είδος φασισμού ονομάζεται φασισμός στην εξωτερική πολιτική. Μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχει μια αστική δημοκρατία, αλλά έξω, χωρίς συνέπειες, χωρίς διεθνείς κυρώσεις, βομβαρδίζουν ολόκληρα κράτη, αιχμαλωτίζουν και σκοτώνουν τους ηγέτες τους, αρπάζουν ανθρώπους χωρίς κατηγορία και τους βασανίζουν για χρόνια στη φυλακή του Γκουαντάναμο (εξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες, πάντα). Οργανώνουν οικονομικά πραξικοπήματα. Δηλαδή, εξωτερικά οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποιούν μια ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία και έχουν πλήρη στήριξη και σχέση με το οικονομικό κεφάλαιο.

Επομένως, το μόνο αληθινό συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι ότι υπάρχει φασισμός στην Ουκρανία. Δεν είναι όμως ουκρανικός, αλλά ο αμερικανικός φασισμός στην εξωτερική πολιτική, που πραγματοποιείται διαμέσου της κυβέρνησης της Ουκρανίας που ελέγχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω του αμερικάνικου χρηματοπιστωτικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ο Ζελένσκι είναι το μέσο και όχι ο αυτουργός.

Αφού λοιπόν απαντήσαμε στο ερώτημα περί φασισμού στην Ουκρανία, ήρθε η ώρα να απαντήσουμε και στο τελευταίο ερώτημα.

Έχει δικαίωμα ένα άλλο κράτος, να αποκαταστήσει τη δημοκρατική τάξη εισβάλοντας;

Δεν γνωρίζω εάν και κατά πόσο η Ρωσία μπορεί να διεκδικεί δάφνες δημοκρατικότητας που να της επιτρέπουν να κρίνει τους άλλους. Ακόμη όμως κι αν είναι έτσι, δεν υπάρχει κάποιος διεθνής νόμος που να επιτρέπει τη χρήση όπλων για την επιβολή της «αποφασιστικοποίησης».

Επιχειρήματα του τύπου «αποναζιστικοποίηση» και αποφασιστικοποίηση» είναι εντελώς πλαστά και η απάντηση εδώ, είναι κάτι παραπάνω από προφανής. ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ!!!