Αλήθεια, πως θα αισθανόσασταν εάν σας έλεγαν ξαφνικά «ξεχάστε ό,τι ξέρετε: ο Σαίξπιρ δεν λεγόταν Ουϊλιαμ, αλλά Μικελάντζελο. Ούτε και Σαίξπιρ, αλλά Φλόριο. Κι ότι αναγκάστηκε να επιλέξει το επίθετο της μητέρας του Σκρολλάντσα. Όπως και τ’ όνομά της Γκουλιελμίνα, αλλά στο αρσενικό;».

Πως θα αισθανόσασταν εάν σας έλεγαν ότι «δεν είχε γεννηθεί στο Στράντφορντ ον Έϊβον, αλλά στη Μεσσίνα. Δεν ήταν Άγγλος, αλλά Ιταλός;»… Δεν θα παθαίνατε ένα κοσμογονικό σοκ; Το λιγότερο. Κι όμως: διαβάστε προσεκτικά τη συνέχεια για να συνειδητοποιήσετε ότι η συγκεκριμένη θεωρεία, τρελή, ριζοσπαστική κι απίθανη όσο θέλετε (που -έχει σημασία- δεν γεννήθηκε από την φαντασία των Ιταλών, αλλά των Άγγλων), δεν αποκλείεται, εν τέλει να κρύβει το κλειδί του αιώνιου, όσο αναπάντητου «To Be, or not To Be;».

Για παράδειγμα: πως γίνεται ο γιος ενός φτωχού κατασκευαστή δερμάτινων γαντιών, να κατείχε τόσο άριστη κουλτούρα και μόρφωση, τόσο για τα αρχαία, όσο τα λατινικά; Πως γίνεται, κάποιος να έχει γεννηθεί στην αγγλική ύπαιθρο και παράλληλα να ήξερε να περιγράφει με τέτοια ακρίβεια και σχολαστικότητα, πόλεις, μέρη και ιταλικά τοπία, συνήθειες, ήθη, παραδόσεις, αλλά και Ιταλούς της εποχής, έτσι όπως τα κληρονομήσαμε σε 17 από τα 35 έργα του; Γιατί τέτοιο «κόλλημα» με την Ιταλία;

Βρε σεις, μπας κι ήταν στ’ αλήθεια Ιταλός (;), αναρωτήθηκαν κάποτε μέχρι κι οι έγκυροι βρετανικοί «Times» επιχειρώντας να διαφωτίσουν τις σκοτεινές πλευρές και τις συγκεχυμένες πληροφορίες γύρω από τη ζωή του μεγαλύτερου δραματουργού της Ιστορίας, για τον οποίο αμφισβητείται πλέον ακόμη κι η ημερομηνία γέννησης. Η «μοιραία» 23η Απριλίου του 1564, που όλοι μας αποστηθίσαμε στο σχολείο για έναν και μοναδικό λόγο: γιατί είχε συμπέσει και με την ημερομηνία του θανάτου του: 23 Απριλίου του 1616, αυτή τη φορά, σωστά, στο Στράντφορντ ον Έϊβον. 

Και τα περί Ιταλίας και Μεσσίνα, που ακριβώς στηρίζονται; Παράδοξο όσο θέλετε, αλλά εξίσου σε βάσιμα κι άκρως τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα.

Την εποχή εκείνη η Σικελία βρισκόταν υπό ισπανική κατοχή κι επειδή στην οικογένειά του άπαντες ήταν Καλβινιστές, άρα αιρετικοί, για ν’ αποφύγουν την Ιερή Εξέταση αναγκάστηκαν να κρυφτούν. Και μετανάστευσαν στην Αγγλία.

Εκεί ο Μικελάντζελο, που λεγόταν πλέον Γκουλιέλμο, μετέφρασε τ’ όνομά του σε Ουϊλιαμ και το επίθετό του σε Shakespeare, όπου το «Shake» (κουνημένη) ήταν η αγγλική μετάφραση του Scrolla, ενώ το «Speare» της λόγχης: εν ολίγοις «κουνημένη λόγχη».

 Παντρεμένος με την Αν Χαθαγουεϊ, πατέρας τριών παιδιών, της Σούζαν, του Χάμλετ και του Τζούντεθ, με τη νέα του ταυτότητα ο Σαίξπιρ ταξίδευε ελεύθερα κι ανενόχλητα σε Ιταλία κι Ελλάδα, αν και τον περισσότερο χρόνο του πιθανολογείται να το πέρασε στη Βερόνα, τη Βενετία, τη Μάντοβα, την Πάντοβα, φυσικά και το Λονδίνο.    

«Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να διεκδικήσουμε την πατρότητα του Σαίξπιρ, είπε ο καθηγητής Ιουβάρα, με έδρα στο Πανεπιστήμιο της Μεσσίνα. Απλά άθελά μας, ως Ιταλοί υποσυνείδητα να χαρήκαμε με την πιθανότητα ύπαρξης της νέας θεωρίας. Εξάλλου, κάπου, κάποτε έπρεπε να κερδίσουμε κι εμείς τους Άγγλους: μας μάθανε το ποδόσφαιρο. Μας πήραν τους καλύτερους προπονητές, όπως και τα πρωτεία ως προς το ομορφότερο και πλέον συναρπαστικό πρωτάθλημα του κόσμου. Ώρα, δεν ήταν;»…