Arab Times: Η Παλαιστίνη δεν θα απελευθερωθεί από 21 φατρίες

Του Αχμέντ Αλ Τζαράλα - Αρχισυντάκτη των Arab Times

Η Παλαιστίνη δεν θα απελευθερωθεί από 21 φατρίες

Λέγεται ότι ο Τσε Γκεβάρα έγραψε στα απομνημονεύματά του: «Αν θέλεις να απελευθερώσεις γη, βάλε δέκα σφαίρες στο πιστόλι σου – εννέα για προδότες και μία για τον εχθρό. Αν δεν ήταν οι προδότες στο εσωτερικό, ο εχθρός στο εξωτερικό δεν θα τολμούσε να κάνει ένα βήμα εναντίον σας».

Αυτό το ρητό ισχύει για την Παλαιστίνη. Η υπόθεσή τους έχει δημιουργήσει δεκάδες διεκδικητές, τους ηγέτες των μαχόμενων φατριών που δεν συμφωνούν ποτέ σε μια θέση, και έτσι την έκαναν θέμα χαμένων ευκαιριών.

Από αυτή την άποψη, υπάρχει ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε μεταξύ των Παλαιστινίων τη δεκαετία του 1980. Ένας γάιδαρος διέσχιζε τα σύνορα μεταξύ Λιβάνου και Παλαιστίνης όταν εξερράγη νάρκη. Την επόμενη μέρα, 18 φατρίες ανέλαβαν την ευθύνη για μια επιχείρηση αυτοκτονίας στα σύνορα.

Σήμερα, με την αύξηση του αριθμού των φατριών σε 21 οργανώσεις και μέτωπα, ιδιαίτερα μετά την είσοδο της Χαμάς και της Τζιχάντ, ο κατακερματισμός της απόφασης έχει διευρυνθεί.

Ο καθένας από αυτούς άρχισε να ενεργεί μόνος του. Σε αντάλλαγμα, ο αριθμός των προδοτών αυξήθηκε και οι κατηγορίες για προδοσία κατά των αραβικών χωρών αυξήθηκαν επίσης, καθιστώντας το θέμα μια κερδοφόρα επένδυση για τα καθεστώτα.

• Με αυτόν τον τρόπο, ο αείμνηστος πρόεδρος της Αιγύπτου Τζαμάλ Αμπντούλ Νάσερ ήρθε στο πίσω μέρος των τανκς του πραξικοπήματος για να δηλώσει την εχθρότητά του σε αυτά που αποκαλούσε τότε «αντιδραστικά καθεστώτα».
• Το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν επένδυσε στο Επαναστατικό Συμβούλιο της Φατάχ για να δολοφονήσει οποιονδήποτε ήταν εχθρικό απέναντί ​​του, ακόμα κι αν διαφωνούσε μαζί του σε κάποια άποψη.
• Ο αείμνηστος Λίβυος ηγέτης Μουαμάρ Καντάφι πήρε το μερίδιό του από αυτές τις οργανώσεις και άρχισε να τις χρησιμοποιεί για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του. Το ίδιο και η Αλγερία και η Συρία.
• Αργότερα, το Ιράν μπήκε στη γραμμή και επένδυσε στη Χεζμπολάχ, την Τζιχάντ και τη Χαμάς.
• Η Τουρκία έκανε το ίδιο με την Ομάδα των Αδελφών Μουσουλμάνων.

Όλοι αυτοί προσπάθησαν να μονοπωλήσουν τον παλαιστινιακό πόνο και το αίμα που έτρεχε. Σε κάθε βήμα, αυτές οι χώρες προσπάθησαν να επωφεληθούν από αυτό μέσω των παλαιστινιακών υπηρεσιών. Αυτός είναι ο λόγος που οι άνθρωποι της γης δεν συμφώνησαν ποτέ σε μια ενιαία αρχή, και οι Άραβες επίσης διαφώνησαν.

Επίσης, από το 1936 που ανακοινώθηκε η Μεγάλη Αραβική Εξέγερση, ο Χατζ Αμίν Αλ-Χουσεϊνί συμμάχησε με τον Χίτλερ αντί να αφοσιωθεί στην καταπολέμηση του εχθρού και να κερδίσει τη βρετανική εντολή επί της Παλαιστίνης.

Από τότε, το θέμα άρχισε να παίρνει διαφορετική τροπή και η απόφαση αποκρυσταλλώθηκε μετά την εξάλειψη της ναζιστικής Γερμανίας, καθώς οι νικητές έγραψαν τότε τη μοίρα του Ισραήλ.

Το 1947, οι Άραβες χωρίστηκαν μεταξύ εκείνων που υποστήριξαν την εφαρμογή της απόφασης της διχοτόμησης και εκείνων που την απέρριψαν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Ισραήλ τους νίκησε στον πόλεμο του 1948, τον οποίο ακολούθησε η «Νάκμπα» (καταστροφή), επειδή ήταν αβοήθητοι απέναντι σε συμμορίες που αριθμούσαν εκατοντάδες η καθεμία.

Σήμερα, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει πολύ παρά μόνο με τις σύγχρονες τεχνολογίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Στον Λίβανο, για παράδειγμα, η απόφαση για τον πόλεμο και την ειρήνη βρίσκεται στα χέρια των ιρανών πρακτόρων. Ομοίως, η Υεμένη, το Ιράκ, η Συρία, η Λιβύη και άλλοι, αντί να κατευθύνουν τα όπλα τους στον εχθρό, τα κατευθύνουν στους ίδιους τους συμπατριώτες τους.

Στην πραγματικότητα, είναι τρελό και ανόητο που ο Σαντάμ Χουσεΐν προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την εισβολή του στο Κουβέιτ λέγοντας: «Ο δρόμος για την Ιερουσαλήμ περνά από το Κουβέιτ».

Πράγματι, την ίδια φράση είπε και ο Abu Iyad, αλλά αντί για το Κουβέιτ, επέλεξε την Jounieh, την παραλιακή πόλη του Λιβάνου περίπου δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την Παλαιστίνη.

Ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους κατηγορούσε τον άλλον. Άλλοτε ήταν σιωνιστής και άλλοτε αντιδραστικός ή αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών. Δηλαδή, οι Άραβες και οι Παλαιστίνιοι συμφωνούσαν να προδώσουν τα αδέρφια τους, αλλά κανένας από αυτούς δεν σήκωσε τα όπλα ενάντια στον ισραηλινό φυσικό εχθρό. Όλοι οι Άραβες θρηνούν για την τύχη τους που οι ηγέτες του δυτικού κόσμου κάνουν προσκύνημα στο Τελ Αβίβ.

Για όλα αυτά, λέμε: «Αν από τον καρπό τους τα γνωρίσετε». Αν οι άνθρωποι της υπόθεσης είναι διασκορπισμένοι στα χέρια του Σεβά, τι περιμένουν από τους άλλους;