Την άποψη, ότι δεν είναι πολύ αργά για να ανακόψουμε τους αυτοκρατορικούς στόχους της Τουρκίας και να αποκαταστήσουμε την ενότητα στην Κύπρο εξέφρασε σε άρθρο του στη National Security Journal ο Μάικλ Ρούμπιν, με αφορμή τα 50 χρόνια από την εισβολή. «Το να επιτραπεί στην Τουρκία να επωφεληθεί από το κυπριακό μοντέλο θα ήταν καταστροφή. Οι κίνδυνοι ασφάλειας για την Ευρώπη, την ευρύτερη Δύση, τα μετριοπαθή αραβικά κράτη και το Ισραήλ αυξάνονται», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Αμερικανός αναλυτής σε άρθρο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:

Το Κυπριακό μοντέλο της Τουρκίας θα μπορούσε να καταστρέψει τη διεθνή φιλελεύθερη τάξη: Σήμερα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Τα τουρκικά επιχειρήματα ότι παρενέβησαν για να προστατεύσουν τον κυπριακό μουσουλμανικό πληθυσμό είναι ψευδή. Η μεγάλη αρπαγή γης από την Τουρκία πάνω από το ένα τρίτο του νησιού έγινε μετά το πέρας της κρίσης και στο πλαίσιο των ειρηνευτικών συνομιλιών της Γενεύης. Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε φωναχτά το ήσυχο μέρος όταν, τον περασμένο Μάρτιο, είπε στο τουρκικό στρατιωτικό προσωπικό: «Ίσως αν είχαμε πιέσει νότια, και το λέω αυτό ως παιδί του παρόντος, δεν θα υπήρχε πια νότος και βορράς και η Κύπρος θα να είσαι μόνο δικός μας».

Το αποτέλεσμα δεν ήταν η προστασία των Τουρκοκυπρίων, αλλά ο πολιτιστικός χαμός τους . Διαδοχικοί Τούρκοι ηγέτες ξερίζωσαν ολόκληρα χωριά στην Ανατολία και δώρησαν στους κατοίκους τους ελληνικά χωριά που εθνοκαθάρισαν οι τουρκικές δυνάμεις. Η τουρκική κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίζει τους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους επί ίσοις όροις, αλλά και οι δύο έχουν ξεχωριστούς πολιτισμούς και διαλέκτους. Οι Τούρκοι της Ανατολίας, όπως ο ίδιος ο Ερντογάν, τείνουν να είναι πολύ πιο συντηρητικοί θρησκευτικά. Αντίθετα, οι Κύπριοι Τούρκοι, συνηθισμένοι να ζουν σε ένα νησί διάσπαρτο με τους χριστιανούς αδελφούς τους, είναι πολύ λιγότερο δογματικοί και πιο ανεκτικοί με άλλες πρακτικές και θρησκείες. Σήμερα, η τουρκοκρατούμενη ζώνη αρνείται συστηματικά στους ιθαγενείς Κύπριους ουσιαστική πολιτική εκπροσώπηση καθώς αξιωματούχοι των Κουίσλινγκ που είναι πιο πιστοί στην Τουρκία παρά η Κύπρος διαχειρίζονται τη βόρεια ζώνη.

Μεταξύ των διπλωματών που υπηρετούν και για τους Αμερικανούς που θεωρούν οτιδήποτε πέραν της δεκαετίας ως αρχαία ιστορία, η διαίρεση της Κύπρου μπορεί να φαίνεται μόνιμη. Εάν η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να ανατρέψει την κατοχή της Τουρκίας, γιατί να μην αναγνωρίσει απλώς τη νέα πραγματικότητα; Ο Ερντογάν πιέζει σκληρά για ένα τέτοιο αποτέλεσμα, ενώ το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τον ενθαρρύνει αρνούμενος να χρησιμοποιήσει την « κατοχή » για να περιγράψει τις ενέργειες της Τουρκίας.

Ωστόσο, το να επιτραπεί στην Τουρκία να επωφεληθεί από το κυπριακό μοντέλο θα ήταν καταστροφή για τρεις λόγους. Πρώτον, δικαιολογεί τη χρήση του κυπριακού μοντέλου κατοχής από την Τουρκία αλλού. Δεύτερον, νομιμοποιεί την τακτική της Ρωσίας να αποσπά παράνομα κράτη από τους γείτονές της όπως η Γεωργία, η Μολδαβία και η Ουκρανία . Τρίτον, δημιουργεί χώρους στους οποίους ευδοκιμούν η τρομοκρατία και το ξέπλυμα χρήματος.

Η κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία ξεκίνησε μια διαδικασία που εκτυλίχθηκε με τα χρόνια. Η εθνοκάθαρση ακολούθησε στενά την αρχική εισβολή. Οι Τούρκοι έσβησαν την ελληνική γλώσσα και κατέστρεψαν ελληνικές εκκλησίες. Η Άγκυρα προσπάθησε να οργανώσει τον τοπικό αυτόχθονα πληθυσμό, αλλά αποκλείοντας την πλήρη συμμετοχή τους στο τουρκικό αυτοκρατορικό σχέδιο, η Τουρκία άρχισε να μεταφέρει εποίκους στην περιοχή. Η Τουρκία άρχισε επίσης να συνδέει την κατεχόμενη ζώνη με την ίδια την Τουρκία: επιβάλλοντας το τουρκικό νόμισμα, συνδέοντας την κατεχόμενη ζώνη με το ταχυδρομικό σύστημα της Τουρκίας, καθιστώντας τα τουρκικά επίσημη γλώσσα, επιβάλλοντας το κρατικό πρόγραμμα σπουδών της Τουρκίας, ιδρύοντας τοπικά παραρτήματα για τα πανεπιστήμια της Τουρκίας και επιτρέποντας ταξίδια χωρίς βίζα. Ενώ η τουρκική ζώνη κήρυξε επίσημα την ανεξαρτησία της μόλις το 1983, παραμένει αποικία. Η Γαλλία του Vichy έχει μεγαλύτερη ανεξαρτησία από τη Γερμανία από ό,τι η λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου από την Τουρκία.

Οι κίνδυνοι ασφάλειας για την Ευρώπη, την ευρύτερη Δύση, τα μετριοπαθή αραβικά κράτη και το Ισραήλ αυξάνονται. Όχι μόνο η υπό τουρκική κατοχή ζώνη είναι πλέον κόμβος ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και διαφυγής κυρώσεων τόσο για τις ρωσικές όσο και για τις τρομοκρατικές ομάδες της Μέσης Ανατολής, αλλά χρησιμεύει επίσης ως σταθμός για τη Χεζμπολάχ και άλλες τρομοκρατικές ομάδες που επιδιώκουν να σκοτώσουν Εβραίους ή να διεισδύσουν στην Ευρώπη.

Ο κίνδυνος να αφεθεί χρόνος για να ξεπλυθούν οι τουρκικές ενέργειες είναι εμφανής σήμερα τόσο στη Συρία όσο και στο Ιράκ. Το 2018, η Τουρκία μετακόμισε στην κουρδική συνοικία Αφρίν της Συρίας και άρχισε αμέσως να διώχνει Κούρδους, να καταστρέφει την πολιτιστική τους περιουσία, να εισάγει εποίκους, να εκδίδει νέα τουρκική ταυτότητα, να ανοίγει ταχυδρομεία, να αλλάζει σχολικά προγράμματα και να δημιουργεί πανεπιστημιακούς δορυφόρους. Σήμερα, το Αφρίν είναι ταυτόχρονα μια τουρκική σατραπεία και ένα γόνιμο έδαφος για την ένοπλη οργάνωση Ισλαμικό Κράτος και Αλ Κάιντα που ενθαρρύνει ο Ερντογάν, αλλά από την οποία αναζητά μια εύλογη άρνηση.

Η Τουρκία έχει επίσης εφαρμόσει το μοντέλο της Κύπρου στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Από τις 15 Ιουνίου 2024, μόνο, έχει αναλάβει περισσότερες από 380 βομβαρδισμούς για να αναγκάσει τους Κούρδους να εγκαταλείψουν τα χωριά τους και οι τουρκικές δυνάμεις έχουν κάψει περισσότερα από 250 τετραγωνικά μίλια γεωργικών αγρών. Ο τουρκικός στρατός έχει επίσης δημιουργήσει σημεία ελέγχου που υπονομεύουν κάθε εμπόριο που δεν εγκρίνεται από την Τουρκία. Τούρκοι αμυντικοί αξιωματούχοι διεκδικούν ανοιχτά κοιτάσματα πετρελαίου εντός του ιρακινού εδάφους. Ενώ η Τουρκία λέει ότι οι εισβολές της αντιτίθενται στην κουρδική τρομοκρατία, η τουρκική κυβέρνηση δεν μπόρεσε να επιδείξει επιθέσεις που προέρχονται από το Ιρακινό Κουρδιστάν που θα δικαιολογούσαν την κατοχή της. Εν τω μεταξύ, η Τουρκία αρνήθηκε να αποσύρει στρατεύματα, αφήνοντας χιλιάδες βασισμένους σε κουρδικές και αραβικές πόλεις, όπου οι ντόπιοι παραπονιούνται για σχεδόν συνεχή κακοποίηση. Ενώ οι Κούρδοι του Ιράκ κρατούσαν την τάξη, σήμερα, όλοι εκτός από την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών παραμένουν τυφλοί απέναντι στην τρομοκρατία που φυτρώνουν στην περιοχή οι πολιτοφυλακές που εισάγονται από την Τουρκία.

Εξίσου μεγάλος κίνδυνος είναι η προσπάθεια για μόνιμη διχοτόμηση και αναγνώριση της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου ως νόμιμο κράτος. Το Αζερμπαϊτζάν και το Πακιστάν φαίνονται έτοιμοι να αναγνωρίσουν την κατεχόμενη ζώνη ως ανεξάρτητη και ο Ερντογάν πιέζει το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Εάν το κάνουν, θα δημιουργήσουν ένα προηγούμενο που θα μπορούσε να ισχύει για την Αμπχαζία και τη Νότια Οσετία, που απέσπασαν από τη Γεωργία τα ρωσικά στρατεύματα το 2008, και το κράτος-μαριονέτα της Υπερδνειστερίας που η Ρωσία χάραξε από κυρίαρχο έδαφος της Μολδαβίας. Δεδομένων των υπαινιγμών του Ερντογάν ότι επιδιώκει το κυπριακό Anschluss στην Τουρκία, οποιαδήποτε αναγνώριση θα προωθούσε επίσης τη στρατηγική της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπου αρχικά υποστήριξε την ανεξαρτησία για τις Λαϊκή Δημοκρατία του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ και στη συνέχεια υποστήριξε δημοψηφίσματα για να ενταχθούν επίσημα στη Ρωσία.

Η επιβράβευση της Τουρκίας έστω και μισό αιώνα μετά το γεγονός θα εξαπέλυε χάος στη διεθνή τάξη καθώς ιμπεριαλιστικά κράτη όπως η Ρωσία και η Τουρκία υποστηρίζουν ψεύτικα αυτονομιστικά κινήματα ως μέσο για την εκπλήρωση των αυτοκρατορικών ονείρων. Αντί να αντιδράσουμε μετά το γεγονός, τώρα είναι η ώρα να ενημερώσουμε το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Πακιστάν ότι οποιαδήποτε αναγνώριση της βόρειας Κύπρου θα οδηγήσει σε διακοπή της βοήθειας των ΗΠΑ. Η αποδοχή οποιασδήποτε τουρκικής ή ρωσικής δωροδοκίας από το Καζακστάν σε αντάλλαγμα της βορειοκυπριακής αναγνώρισης θα μπορούσε να είναι εθνική αυτοκτονία, ειδικά δεδομένης της ευαισθησίας του στον ρωσικό αυτονομισμό. Το Πακιστάν, επίσης, πρέπει να κατανοήσει ότι οποιαδήποτε υποστήριξη για διχοτόμηση της Κύπρου θα μπορούσε να οδηγήσει σε ξένη υποστήριξη που αμφισβητεί τη δική του κυριαρχία στο Μπαλουχιστάν ή στη Σίντ.

Δεν είναι πολύ αργά για να ανακόψουμε τους αυτοκρατορικούς στόχους της Τουρκίας και να αποκαταστήσουμε την ενότητα στην Κύπρο. Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος εθνοκάθαρσης ή κοινοτικής βίας στην Κύπρο σήμερα. Η απαίτηση της αποχώρησης των τουρκικών δυνάμεων από την Κύπρο θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα της Αμερικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προϋπόθεση για οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια ή στρατιωτική βοήθεια προς την Τουρκία. Ούτε είναι αδύνατο να γίνει διάκριση μεταξύ νόμιμων Κυπρίων και Τούρκων εποίκων. Όταν οι κάτοικοι της κατεχόμενης ζώνης κάνουν αίτηση για κυπριακά διαβατήρια, μπορούν να αποδείξουν τους δεσμούς τους με το νησί μέσω μητρώων γέννησης και γάμου. Εάν η Τουρκία μπορεί να ξοδέψει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να επιδοτήσει τζιχαντιστικές ομάδες από την Αφρική στο Αζερμπαϊτζάν και από τη Βεγγάζη στο Μπακού, τότε σίγουρα μπορεί να αντέξει οικονομικά να μετεγκαταστήσει παράνομους Τούρκους εποίκους πίσω στην Ανατολία. Πράγματι, οι φίλοι του Ερντογάν μπορεί να απολαμβάνουν τις επακόλουθες κατασκευαστικές επαφές που θα απαιτούσε μια τέτοια κίνηση.

Μάικλ Ρούμπιν Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν Τουρκία ΗΠΑ Κύπρος Ελλάδα