Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο νικητής των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ. Πολλοί αναρωτιούνται τί σημαίνει η εκλογή του για την Ελλάδα. Γιατί υπάρχουν απόψεις που λένε, ότι ο επανεκλεγείς Αμερικανός πρόεδρος, επειδή διατηρεί προσωπική φιλία με Ερντογάν θα είναι ευνοϊκός απέναντι στην Τουρκία στα ελληνοτουρκικά θέματα.
Καταρχάς τα ζητήματα που αφορούν τα ελληνοτουρκικά, δεν επηρεάζονται απαραίτητα από τις αμερικανικές κυβερνήσεις, αλλά από τις ελληνικές, οι οποίες έχουν μπει εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα, μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974 σε κατάσταση... φινλανδοποίησης. Κάνουμε τα πάντα, για να μη δυσαρεστηθεί η Άγκυρα. Αυτό όμως δεν εναι το θέμα μας.
Διαβάστε επίσης...
Το ζήτημα εδώ είναι το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών που φέρνει τον Τραμπ στο οβάλ γραφείο.
Και επειδή υπάρχουν οι... ανησυχούληδες, ας βάλουμε κάτω κάποια δεδομένα για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.
Όντως ο Τραμπ έχει φιλία με τον Ερντογάν! Μάλιστα στον Τσίπρα, όταν ήταν πρωθυπουργός, του είχε συστήσει να κάνει δουλειές με τον Τούρκο πρόεδρο γιατί είναι όπως είπε «... κάλος άνθρωπος». Εδώ βέβαια γελάμε, γιατί τα χέρια του Ερντογάν είναι βαμμένο με αίμα Κούρδων, σε Τουρκία, Συρία, Βόρειο Ιράκ, Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και οπουδήποτε αλλού έχει βάλει το χέρι της η τουρκική στρατιωτική μηχανή. Και πάλι όμως θα ξεφύγουμε απ'το θέμα μας...
Παρά τη φημισμένη φιλία των δύο ανδρών, επί θητείας του Τραμπ ο Ερντογάν έφαγε απ'τις ηχηρότερες σφαλιάρες
Από την πρώτη θητεία Τραμπ άρχισε να κατρακυλά με αφορμή το ζήτημα που δημιουργήθηκε με τον πάστορα Μπράνσον, τον οποίο το καθεστώς Ερντογάν φυλάκισε για υποστήριξη των Κούρδων και του PKK.
Επί Τραμπ μπήκαν οι κυρώσεις του νόμου CAATSA για το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-400, με αποτέλεσμα να αποβληθεί η Άγκυρα από το πρόγραμμα των F-35 και να μην μπορεί να προμηθευτεί ανταλλακτικά για τα F-16. Η τελευταία διαδικασία μάλιστα ξεπάγωσε επί θητείας του Δημοκρατικού Τζο Μπάιντεν...
Να βάλουμε και μια ακόμα παράμετρο πολύ ενδιαφέρουσα για την Ελλάδα, που αφορά το επίπεδο των συμβουλών.
Ο Τραμπ έχει σύμβουλό του σε γεωπολιτικά ζητήμα τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών (στην πρώτη του θητεία) και πρώην διευθυντή της CIA, Μάικ Πομπέο, ο οποίος θα αναλάβει Υπουργός Άμυνας στη νέα διακυβέρνησή του. Ο Πομπέο είναι φανατικός πολέμιος των Τούρκων. Στο βιβλίο του «Never give an inch» παρουσιάζει μάλιστα την Τουρκία ως γεωπολιτικό κίνδυνο και αποκαλύπτει ένα πολύ ενδιαφέρον περιστατικό σε επίσκεψή του στη γειτονική χώρα, σε μια συνάντηση που πήγε να τα κάνει γυαλιά καρφιά.
Υπόψιν, ότι με τον Πομπέο συναντήθηκε παραμονές των αμερικανικών εκλογών ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε μια επικοινωνιακή ρελάνς, καθώς τον προηγούμενο καιρό η προσέγγισή του ήταν περισσότερο φιλοδημοκρατική παρά φιλορεπουμπλικανική.
Από την άλλη πλευρά ο σύμβουλος της Κάμαλα Χάρις σε ζητήματα που περικλείουν ελληνικό ενδιαφέρον είναι ο φιλότουρκος Φίλιπ Γκόρντον. Πρόκειται για έναν παράγοντα, ο οποίος υμνεί τον δήθεν γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας και για τον οποίο έτρεμε η Κύπρος, αφού έχει δηλώσει ανοικτά υπέρ προσέγγισης της Δύσης με το ψευδοκράτος.
Υπάρχουν και οι απόψεις που υποστηρίζουν, ότι ο Τραμπ έχει δηλώσει, ότι θα ζητήσει την αύξηση των αμυντικών δαπανών για τις χώρες του ΝΑΤΟ. Αυτό σημαίνει, ότι οι ΗΠΑ δεν θα είναι ο «προστάτης» της Ευρώπης και θα κληθούμε να βάζουμε λεφτά απ'την τσέπη μας για την άμυνα. Αυτός θα είναι και ένας μοχλός πίεσης και για την Ουκρανία, αφού κανείς δεν θα θέλει να βάλει λεφτά για να στηρίξει το Κίεβο. Και έτσι θα τερματιστεί ο πόλεμος.
Η απόσυρση του στρατιωτικού αποτυπώματος των ΗΠΑ απ'την περιοχή ανοίγει την όρεξη της Τουρκίας, να αναλάβει έναν περιφερειακό ρόλο, ο οποίος είναι αντίθετος με τα συμφέροντα της Ελλάδας, λόγω του δόγματος που θέλει να επιβάλλει η Άγκυρα, αυτό της «Γαλάζιας Πατρίδας» και τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου μέσω τουρκολιβυκού μνημονίου.
Εδώ όμως υπάρχει ένας πολύ σοβαρός παράγων που μπορεί να μπει τροχοπέδη σε όλα αυτά τα... κόλπα. Αναφερόμαστε στο Ισραήλ με το οποίο έχει πολύ καλές σχέσεις ο Τραμπ (λόγω και του γαμπρού του) δεν θέλει ούτε κατά διάνοια η Τουρκία να αποκτήσει ρόλο υπερδύναμης στην περιοχή, ενώ της στέλνει μηνύματα περί διάλυσης με τη δημιουργία κουρδικού κράτους.