Το 1983 μέσα σε ένα αεροπλάνο για την Ατλάντα έπεσε στα εφηβικά χέρια μου ένα Newsweek όπου προς μεγάλη μου έκπληξη διάβασα τη δήλωση του Κινέζου Υπουργού Οικονομικών που υπέσχετο μια εκδίκηση προς τη Δύση όταν η Κίνα θα γινόταν ισχυρή Δύναμη εξαιτίας του οικονομικού αποκλεισμού που της επιβαλλόταν τότε από τις δυτικές αγορές.

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, οι προθέσεις αυτές της Κίνας δεν μπορούν να αποκρυπτούν εύκολα μια και οι χώρες που έχει παγιδεύσει με χρέη εξαναγκάζονται σε λεόντειες συμφωνίες βάσει των οποίων δεν μπορούν να επιλέξουν ούτε καν τον προϋπολογισμό τους ενώ ορισμένες από αυτές, όπως το Ιράν, εξαναγκάζονται να πολεμούν τους πολέμους της Κίνας ως αντιπρόσωποι, με πολύ δυσάρεστες συνέπειες για τα καθεστώτα αλλά και τους λαούς τους.

Εξάλλου, το καθεστώς της Κίνας έχει να επιδείξει, πέρα από ένα δυστοπικά ανθρωποφαγικό παρελθόν, μια ιδιαζόντως καταπιεστική νοοτροπία που ελέγχει ακόμα και την κοινωνική κινητικότητα (επαγγελματική επιλογή και εξέλιξη) του ατόμου, καταστέλλει «καφκικά» οποιαδήποτε υποψία διαφωνίας με το καθεστώς και διακρίνεται για τον άκρατο νεποτισμό και την πανταχού παρούσα διαφθορά του.

Η Κίνα δεν έχει κρύψει άλλωστε την έντονη δυσανασχέτησή της για τον «Αιώνα του Εξευτελισμού» όταν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Βικτωριανής Αγγλίας έφτασαν στο σημείο να βομβαρδίσουν επί τρία μερόνυχτα την Καντόνα με οβίδες διασποράς έως ότου η Αυτοκράτειρα αποσύρει την απόφασή της να απαγορευτεί η εισαγωγή του αγγλικού οπίου που εξαθλίωνε τον λαό της.

Όλα αυτά είναι δείγματα γραφής της ηγετικής ποιότητας που θα επιδείξει η Κίνα σε περίπτωση που πάρει τη σκυτάλη της ισχυρότερης οικονομίας από τις ΗΠΑ περί το 2050 αν ολοκληρωθεί ο «Δρόμος του Μεταξιού». Ακόμα και αν οι ΗΠΑ ήταν διατεθειμένες να παίξουν τίμια στην οικονομική κονίστρα, αφήνοντας τον καλύτερο να νικήσει και η αγορά να αυτοκαθορισθεί όπως ευαγγελίζονταν από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, η προοπτική ενός τέτοιου δυστοπικού αυταρχισμού, μετά την υπερίσχυση της Κίνας, θα ήταν απευκταία για κάθε στοιχειωδώς ελεύθερα σκεπτόμενο νου.

Όμως οι παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι ιδιαίτερα διαπλεκόμενη και η απεμπλοκή είναι κοστοβόρα και επώδυνη για τους καταναλωτές που έχουν θεωρήσει πλέον αυτές τις μικρές πολυτέλειες ως απαραίτητες. Άλλωστε και οι μισθοί τους έχουν διαμορφωθεί βάσει των χαμηλών τιμών αρκετών προϊόντων που παράγονται σε συνθήκες οιωνεί δουλείας στην Κίνα. Η προοπτική μιας θερμής σύρραξης στη Νότια Σινική θάλασσα ή την Ταϊβάν θα είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνη να κλιμακωθεί σε πυρηνική ενώ η προοπτική να χαθούν ένα ή περισσότερα αμερικανικά αεροπλανοφόρα θα είναι συντριπτική για το κύρος και την αποτροπή των ΗΠΑ. Επίσης η αυξανόμενη (σε βεληνεκές και ποσότητες) βαλλιστική ομπρέλα των Κινέζων σύντομα (υπολογίζεται από κάποιους αναλυτές περί το 2030) θα καθιστά αδύνατη την παρουσία του αμερικανικού ναυτικού σε αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα από τις ακτές της Κίνας και των συμμάχων της.

Άλλωστε η στρατιωτική κατίσχυση δεν ενδιαφέρει κανέναν από τους αντιπάλους  αφού δεν θα αποδυναμώσει επί της ουσίας και σε μακροχρόνιο πρίσμα την οικονομία του άλλου, όπως δείχνει και ο πόλεμος στην Ουκρανία. Οπότε η εστίαση καταλήγει αναπόφευκτα στους εμπορικούς δρόμους που πλέον είναι κυρίως ναυτικοί, μια και η Κίνα επικοινωνεί επίγεια μόνο με την Ασία που δεν αποτελεί αρκετά μεγάλη αγορά ώστε να κυριαρχήσει. Η Αμερικανική ήπειρος, η Ευρώπη και η Αφρική είναι πλέον (μετά την Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) προσιτές μόνο δια θαλάσσης. Οπότε ένας ναυτικός αποκλεισμός θα ήταν μια σημαντική τροχοπέδη στην Κινεζική οικονομία. Ο Ειρηνικός, ο Ινδικός και (προσφάτως) ο Αρκτικός Ωκεανός θα είναι τα τρία θέατρα επιχειρήσεων. Λόγω της συνεχώς αυξανόμενης βαλλιστικής ικανότητας του Κινεζικού και Ρωσικού οπλοστασίου ο αποκλεισμός είναι πολύ πιθανόν να εφαρμοστεί μέσω υποβρυχίων παρά μονάδων επιφανείας, όπου και οι δυτικοί έχουν (και υπό κανονικές συνθήκες θα διατηρήσουν) την υπεροπλία. Δεν γνωρίζουμε ακόμα ποιο όνομα θα δώσουν οι ιστορικοί και οι κοινωνίες σε αυτήν την αντιπαράθεση αλλά ένα κυριολεκτικά αρμόζον όνομα θα ήταν «Ο πόλεμος των Δρόμων», καθώς το διακύβευμα είναι ο έλεγχος των εμπορικών δρόμων.

Η στρατηγική αυτή δεν έχει μεγάλες ελπίδες επιτυχίας προς το παρόν αλλά είναι η καλύτερη που έχουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, ενώ άλλωστε σε έναν πόλεμο ακόμα και χαμηλής εντάσεως, κανείς δεν ξέρει τι θέλει προκύψει, οπότε το ρίσκο είναι σαφώς καλύτερο από την απομόνωση για τις ΗΠΑ. Διότι όσο και να οχυρωθεί οικονομικά η Βόρεια Αμερικανική Ήπειρος, δε θα είναι αρκετό για να ανασχέσει τη διείσδυση μιας ανεξέλεγκτης Κίνας μετά από μερικές δεκαετίες.

Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού θα υπάρχουν και άλλες κονίστρες ανταγωνισμού που θα επηρεάζουν άμεσα την επιτυχία του αποκλεισμού αυτού:

1/ Η ικανότητα παραγωγής ημιαγωγών (που βασίζεται στην πρόσβαση σε αντίστοιχες βιομηχανίες και σε σπάνιες γαίες)

2/ Η ανάπτυξη Τεχνητής Νοημοσύνης (που βασίζεται στην πρόσβαση σε τεράστιες ποσότητες ενέργειας και ημιαγωγών)

3/ Η ανάπτυξη και μαζική παραγωγή βαλλιστικών μέσων όπως και αντίστοιχων αντιβαλλιστικών και ηλεκτρονικών αντιμέτρων (που βασίζεται στην ανάπτυξη τεχνητής νοημοσύνης και μεγάλων ποσοτήτων ημιαγωγών)

4/ Η εξεύρεση ανυπολόγιστα μεγάλων αμυντικών κονδυλίων πιθανώς πέραν από τις οικονομικές ικανότητες των αντιπάλων κρατών, οπότε με την παραγωγή ηλεκτρονικού παράλληλου χρήματος (που βασίζεται σε τεράστιες ποσότητες ενέργειας)

Η προηγούμενη πρόβλεψή μας (Προβλέψεις 2025) για την εισβολή της Κίνας στην Ταϊβάν όσο ακόμα υφίσταται η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και η Μέση Ανατολή είναι ακόμα ενεργό μέτωπο, οπότε οι ΗΠΑ έχουν δεμένα τα χέρια τους, πιθανώς να είναι ένα άνοιγμα σε αυτήν την σχεδόν προαναγγελθείσα κίνηση αποκλεισμού των ΗΠΑ εναντίον της Κίνας μέσα από τις κινήσεις του Trump σχετικά με τη Γροιλανδία, τον Καναδά και την προσπάθεια του να κλείσει τα ενεργά μέτωπα ώστε να ασχοληθεί με τον «μεγαλύτερο εχθρό των ΗΠΑ», όπως έχει αποκαλέσει την Κίνα. Η εξασφάλιση της συντριπτικής πλειοψηφίας εργοστασίων και τεχνολογίας ημιαγωγών στον πλανήτη με την κατάληψη της Ταϊβάν θα εδραίωνε την θέση της Κίνας στην επερχόμενη αντιπαράθεση.

Όσο, μάλιστα, θα συνεχίζεται αυτός ο ιδιότυπος «ψυχρός πόλεμος» μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ ο υπόλοιπος κόσμος θα αποτελεί τρόπαιο που θα διαμοιράζεται (συχνότατα βιαίως) μεταξύ του Αμερικανικού αετού και του Κινέζικου δράκου.

ΠΗΓΗ: Geopolitico.gr

ΗΠΑ Κίνα LIFE