Ένα συγκλονιστικό άρθρο γράφει στη Jerusalem Post ο Μεχμέτ Κιουτσούκ, συγγραφέας που γεννήθηκε στην Αλεξανδρέττα, μια περιοχή υπό τουρκική κατοχή που προσαρτήθηκε στην Τουρκία με παράνομο δημοσίευμα το 1938. Ο αναλυτής ξεμπροστιάζει την Τουρκία αναφέροντας ότι η ιδρυτική ιδεολογία της οδήγησε σε γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων και στην καταπίεση των Κούρδων. Επιβεβαιώνει στην ουσία όσα είχε πει ο αείμνηστος καθηγητής Νεοκλής Σαρρής, ότι η Τουρκία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο.

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

Όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία, αυτό που συνήθως μας έρχεται στο μυαλό είναι είτε η Σύγχρονη Τουρκία του Ατατούρκ είτε η Ισλαμιστική Τουρκία του Ερντογάν. Το πρώτο συνδέεται με θετικές υποδηλώσεις, ενώ το δεύτερο αντιμετωπίζεται αρνητικά. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ότι ο Ερντογάν επικρίνεται κυρίως ως ισλαμιστής.
Η Τουρκία θεωρείται η χώρα των Τούρκων: οι σύγχρονοι Τούρκοι, οι κοσμικοί Τούρκοι – οι Τούρκοι του Ατατούρκ, οι οποίοι τώρα, κατά κάποιο τρόπο, κρατούνται όμηροι από τον ισλαμιστή δικτάτορα Ερντογάν. Ο συσχετισμός των λέξεων είναι άμεσος: εάν ο Ερντογάν είναι ισλαμιστής δικτάτορας και αν η Τουρκία πριν από τον Ερντογάν ήταν σύγχρονη και κοσμική, τότε το πρόβλημα έγκειται στον Ερντογάν. Αυτή η συσχέτιση είναι τόσο ριζωμένη που γίνεται δύσκολο να υποστηρίξουμε την υπόθεση για τους Κούρδους.

Υπάρχουν περίπου 20 εκατομμύρια Κούρδοι στην Τουρκία, με μηδενική αναγνώριση καν ότι υπάρχουν. Μηδέν. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τον Ερντογάν, αλλά με την ιδρυτική ιδεολογία της Δημοκρατίας.

Ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με μια οργάνωση που πιθανότατα δεν έχετε ακούσει ποτέ: İttihat Terakki Cemiyeti, την Επιτροπή Ένωσης και Προόδου (CUP), τους Νεότουρκους. Αν και μπορεί να μην είστε εξοικειωμένοι με την ίδια την Επιτροπή, πιθανότατα έχετε ακούσει για ένα από τα εγκλήματά της: τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Αυτή η γενοκτονία, όπως ανέφερε ο κυβερνήτης του Βιλαετίου του Ερζερούμ στην Επιτροπή του Χάρμπορντ το 1919, «ξεκίνησε το 1896 με εντολές που έρχονταν πάντα από την Κωνσταντινούπολη». Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ξεκίνησε την εκστρατεία, αλλά η Επιτροπή ολοκλήρωσε το έργο.

Η Επιτροπή ενορχήστρωσε επίσης εκστρατείες εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας κατά των Ελλήνων και αρκετές γενοκτονικές εκστρατείες και σφαγές κατά των Κούρδων.

Κούρδοι φέρουν πανό καθώς διαμαρτύρονται, στη βορειοανατολική πόλη Qamishli, ενάντια στις τουρκικές αεροπορικές επιδρομές στα κεντρικά γραφεία των Κούρδων μαχητών από τις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) στο όρος Karachok την Τρίτη, Συρία, 26 Απριλίου 2017. (credit: REUTERS/RODI ΕΙΠΕ)

Οθωμανικά ιδεώδη

Ποια ήταν αυτή η ιδεολογία και γιατί οδήγησε σε σφαγές και γενοκτονίες; Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να επιστρέψουμε στις ιδρυτικές αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία διοικούνταν από την Ισλαμική Σαρία. Σύμφωνα με τη Σαρία, οι μουσουλμάνοι θεωρούνταν ανώτεροι από τους μη μουσουλμάνους (Dhimmi). Ένας μουσουλμάνος δεν θα πλήρωνε ορισμένους φόρους, ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν μπορούσε να καβαλήσει άλογο ή να κρατήσει σπαθί. Αυτά και άλλα προνόμια επιφυλάσσονταν στους μουσουλμάνους.

Με τον καιρό, πολλοί Ντίμι αποδέχθηκαν το Ισλάμ για να ενταχθούν στο ανώτερο κλιμάκιο της κοινωνίας.

Στους Οθωμανούς Μουσουλμάνους περιλαμβάνονται Έλληνες, Αρμένιοι, Σερβοκροάτες, Βούλγαροι και άλλοι. Οι απόγονοι των τουρκικών φυλών ήταν μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού.

Τα πράγματα άλλαξαν μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ξεκινώντας από τους Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς, οι λαοί στα δυτικά μέρη της Αυτοκρατορίας άρχισαν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως ξεχωριστά έθνη. Αυτοί ήταν Σέρβοι, Βούλγαροι και άλλοι στη Δύση, αλλά και Αρμένιοι στην Ανατολή – όλοι μη μουσουλμάνοι.

Παρατηρώντας τις αμετάκλητες απώλειες της Αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια, ορισμένοι νεαροί αξιωματικοί του στρατού και της γραφειοκρατίας, αργότερα γνωστοί ως Νεότουρκοι, αμφέβαλλαν ότι η Αυτοκρατορία θα μπορούσε να αποτρέψει μια ολοκληρωτική κατάρρευση. Έβλεπαν την Ανατολία και το Κουρδιστάν ως την «πατρίδα» των Οθωμανών Μουσουλμάνων.

Το πρόβλημα ήταν ότι εκεί ζούσαν σημαντικοί ελληνικοί και αρμενικοί πληθυσμοί.

Αυτοί οι Έλληνες και οι Αρμένιοι ήταν σημαντικά μέλη του κοινωνικού ιστού της Αυτοκρατορίας και σχημάτισαν τη νεοαναπτυσσόμενη καπιταλιστική τάξη. Ήταν καλά μορφωμένοι, συχνά στο εξωτερικό στην Ευρώπη, μιλούσαν άπταιστα πολλές γλώσσες και είχαν εμπορικές και πολιτικές διασυνδέσεις με τη Δύση.

Ζητούσαν ίσα δικαιώματα με τους μουσουλμάνους, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών αξιωμάτων. Οι Νεότουρκοι, όντας μέλη της ανώτερης τάξης, που εκπαιδεύτηκαν στη Δυτική Ευρώπη –κυρίως στη Γαλλία και αργότερα στη Γερμανία– ποτέ δεν ασπάστηκαν πραγματικά την ιδέα της ισότητας με τους Ντίμμι, τους Χριστιανούς και τους Εβραίους.

ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, έμαθαν για την ιδέα του να είσαι έθνος, και στη Γερμανία, την ιδέα ότι μέρος της κοινωνίας σου θα μπορούσε να είναι «ένα παράσιτο».

Αυτό το τοξικό μείγμα έγινε η ιδεολογία της Επιτροπής, προκαλώντας τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων.

Αυτό αποτέλεσε και την ιδεολογία του Ατατούρκ ο οποίος ήταν μέλος της Επιτροπής. Ήταν τελικά η ιδεολογία της «Σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας».

Στην Οθωμανική εποχή, «Τούρκος» σήμαινε ουσιαστικά «μουσουλμάνος». Ένας καθολικός Αλβανός, ένας Ελληνορθόδοξος ή ένας Εβραίος που ασπάστηκε το Ισλάμ θα γινόταν Τούρκος, πράγμα που σήμαινε αποδοχή του Ισλάμ. Εκείνη την εποχή, η λέξη δεν είχε καμία εθνική χροιά. Αυτό δεν ίσχυε στην Εγγύς Ανατολή, στο Κουρδιστάν, αλλά αυτό δεν ενόχλησε τους Νεότουρκους.

Νόμιζαν ότι και οι Κούρδοι θα ήταν ευτυχείς να γίνουν Τούρκοι.

Σχηματίζοντας την Τουρκική Δημοκρατία και ακολουθώντας το μονοπάτι που χάραξε μπροστά του η Επιτροπή, ο Ατατούρκ δήλωσε ότι κάθε πολίτης της Δημοκρατίας του ήταν Τούρκος, λέγοντας το περίφημο: «Πόσο ευτυχισμένος είναι αυτός που λέει: «Είμαι Τούρκος».

Οι Κούρδοι δεν συμφώνησαν. Ποτέ δεν δέχτηκαν να είναι μη Κούρδοι και οι Τούρκοι ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί. Όπως ρώτησε κάποτε ο Εμίν Σιρίν, πρώην βουλευτής του Κόμματος AKP του Ερντογάν, «Πώς θα μπορούσαν οι Κούρδοι να μην δεχτούν να είναι Τούρκοι όταν εγώ, ως Κιρκάσιος, το έκανα;»

Αυτό το μοναδικό παράδειγμα εξηγεί το πρόβλημα που είχαν οι Κούρδοι με τους Τούρκους από το 1924.

Συνεχίζοντας τη δουλειά που ξεκίνησε η επιτροπή, η Τουρκική Δημοκρατία εργάστηκε ενεργά για να διαγράψει κάθε ίχνος μη Τουρκικότητας από τη γη και το μυαλό των ανθρώπων. Με φόβο και τρόμο, εκατομμύρια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την κληρονομιά τους και να υιοθετήσουν τουρκικά/μουσουλμανικά επώνυμα («soyisim»).

Όλα τα τοπωνυμικά – πόλεις, κωμοπόλεις, χωριά, ποτάμια, ρυάκια, βουνά και λόφοι – αντικαταστάθηκαν με επινοημένα τουρκικά. Οι Κούρδοι έχουν υποφέρει περισσότερο από αυτόν τον ρατσισμό, επειδή μόνο οι Κούρδοι είχαν τη μάζα να αντισταθούν. Μέχρι σήμερα, η κουρδική γλώσσα είναι ουσιαστικά απαγορευμένη. Η χρήση των κουρδικών γραμμάτων (x, w και q) απαγορεύεται και δεν υπάρχει ούτε ένα σχολείο που να εκπαιδεύει στα κουρδικά – ούτε ένα. Αυτό συνιστά ακραίο ρατσισμό με οποιονδήποτε τυπικό ορισμό.

Στο Φεντεραλιστικό Νο. 10, ο Τζέιμς Μάντισον [4ος Πρόεδρος των ΗΠΑ] προειδοποίησε ότι «Σε μια δημοκρατία, οι πλειοψηφικές φατρίες αποκτούν εξουσία και αυτό οδηγεί σε τυραννία».

Η Τουρκία, στη σημερινή της μορφή, είναι ένα τυραννικό κράτος που κυβερνάται από μια «επινοημένη» εθνική πλειοψηφία.

Η Τουρκία ιδρύθηκε ως δημοκρατία για τους Τούρκους, με ένα ρατσιστικό σύνταγμα που παραχωρούσε τη γη μόνο σε Τούρκους. Η ιδεολογία στην οποία βασίζεται η Δημοκρατία, «Turk Yurdu» (Τουρκική Πατρίδα), φαίνεται να έχει αναπτυχθεί από κοινού με το «Lebensraum» των Ναζί.

Ενώ οι Ναζί ηττήθηκαν, η Δημοκρατία του Ατατούρκ – από την Επιτροπή Ένωσης και Προόδου μέχρι το καθεστώς του Ερντογάν – παραμένει σε μεγάλο βαθμό άθικτη, τώρα με τις αλυτρωτικές φιλοδοξίες του Ερντογάν να προστίθενται στο μείγμα.

Οι αλυτρωτικές πολιτικές της Τουρκίας, από τις ενέργειές της στην Κύπρο έως την αυξανόμενη εμπλοκή της στη Συρία, αναδεικνύουν μια πολιτική εδαφικής επέκτασης και εθνικής κυριαρχίας. Αυτή η εχθρότητα εκτείνεται όχι μόνο προς τον κουρδικό λαό εντός των συνόρων του, αλλά και προς τους Κούρδους που ζουν πέρα ​​από αυτούς.

Η αντιμετώπιση της απειλής που παρουσιάζει η Τουρκία δεν μπορεί να αφεθεί μόνο στους Κούρδους.

Καθώς η Τουρκία σχηματίζει έναν νέο άξονα του κακού μαζί με το δίκτυο της Ισλαμικής Αδελφότητας στην περιοχή, είναι ηθικό και στρατηγικό καθήκον της διεθνούς κοινότητας να ενωθεί για να αντιταχθεί στον τουρκικό αλυτρωτισμό και να στηρίξει τον κουρδικό αγώνα για ανεξαρτησία. Μόνο με το να είμαστε μαζί μπορούμε να διασφαλίσουμε ένα μέλλον όπου η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η ισότητα θα υπερισχύουν της καταπίεσης και του επεκτατισμού.

Γενοκτονία των Ποντίων Γενοκτονία των Αρμενίων Τουρκία LIFE