Η επίσημη αγαπημένη Νο 1 των Ελλήνων έχασε προχθές βράδυ δίκαια και καθαρά από την Ιταλία. Το επανέλαβε χθες το μεσημέρι και με αντίπαλο τη Φινλανδία. Τι κι αν αυτή τη φορά είχε τον ηγέτη της Σπανούλη στην 5άδα, οι... λαγοπόδαροι Suomi απέδειξαν πως παίζουν και (ενδιαφέρον) μπάσκετ, φτάνοντας σε μια σχετικά άνετη νίκη!

Πώς συνέβη αυτό πολύ θα ήθελα να το ακούσω από τους... ειδικούς. Γιατί ύστερα από τις θριαμβολογίες, τις κονιορδίες και το παραλήρημα ορισμένων που ακολούθησαν τις 3 σερί νίκες της Εθνικής Ελλάδας στο ξεκίνημα -κόντρα στη... ροκ ομάδα της Σουηδίας, την... τραγωδία της Τουρκίας και τους... τουρίστες της Ρωσίας- κάτι και κάποιοι πρέπει να φταίνε για αυτές τις δύο εκτός προγράμματος ήττες. Με... ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις όμως, έτσι...

Δεν ήταν καλύτερες, έπαιξαν καλύτερα

Πρέπει να ομολογήσω πως μου αρέσουν ως ακροατή-τηλεθεατή οι συζητήσεις-αναλύσεις περί... τριγωνικής επίθεσης, zone press, pick and roll, isolation, transition game, ενώ εκφράσεις τύπου «γραμμή της φιλανθρωπίας», weak side, hedge out όσο να 'ναι δημιουργούν ένα... δέος σε... αδαείς τύπους σαν και μένα. Ενδεχομένως να έχω μείνει και πολύ πίσω, στην εποχή των... Γκάλη, Γκέκου, Γιατζόγλου, Καλιγκάρη και σία, γράφοντας πως Ιταλοί και Φινλανδοί χωρίς να έχουν καλύτερη ομάδα και πιο ποιοτικούς παίκτες έπαιξαν καλύτερα από την ελληνική ομάδα. Κατέθεσαν μεγαλύτερα αποθέματα ψυχής, ενέργειας, «πείνας», ομαδικότητας και οξυδέρκειας...

Οπως δεν μπορεί να αποτελεί σύμπτωση πως οι κόουτς Πιανιτζιάνι - Ντέτμαν επικράτησαν κατά κράτος στη μάχη των πάγκων του Τρινκιέρι. Ο... φιλόσοφος και ατακαδόρος Αντρέα νομίζω πως «κόλλησε» και «μπλόκαρε» στην τελευταία περίοδο και των 2 αυτών αναμετρήσεων. Το καταλάβαινες κι από τις αντιδράσεις του σώματός του, όταν τον έπιανε το τηλεοπτικό πλάνο. Ξέχωρα από το ότι σχεδόν καμία αλλαγή του δεν είχε μπασκετική λογική, ούτε υπήρχε εναλλακτικό πλάνο και σύστημα όταν βρέθηκε στα... σχοινιά.

Το... βάρος της φανέλας και του φαβορί

Κάπως έτσι, λοιπόν, η Εθνική Ελλάδας που κατέβηκε (απόλυτα δικαιολογημένα) σε αυτό το EuroBasket ως το 2ο-3ο φαβορί για να το κατακτήσει, με τις σχετικά λιγότερες απουσίες συγκριτικά με τις ανταγωνϊστριές της και με καινούργιο (ξένο) προπονητή που έγινε γρήγορα ιδιαίτερα αγαπητός από την πλειοψηφία των ΜΜΕ -σε βαθμό που να παρουσιάζεται και σαν «ο Μουρίνιο του μπάσκετ»- μπορεί να προκρίθηκε στον επόμενο... όμιλο, αλλά κυριολεκτικά πάει με την πλάτη στο τοίχο...

Ιδιαίτερες μπασκετικές γνώσεις ομολογώ πως δεν διαθέτω αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζονται κιόλας όταν έχεις να κάνεις με μια ομάδα που διαθέτει βαριά φανέλα, παίκτες κλάσης, με παραστάσεις από το υψηλότερο (συλλογικό) επίπεδο, αυτό της Eυρωλίγκα, δοκιμασμένους και... winners. Οπως για παράδειγμα είναι οι Φώτσης, Πρίντεζης, Μπουρούσης, Παπανικολάου που δεν έχουν βρει - ή καλύτερα δεν τους έχει βρει ακόμη ο Τρινκιέρι- πρωταγωνιστικό ρόλο στην Εθνική. Αυτή η ομάδα, λοιπόν, θα είναι γκράντε αποτυχία αν δεν περάσει στην 8άδα, για κάποιους μάλιστα θα αποτελέσει και «στίγμα» (για μένα πάντως όχι). Η κριτική, όμως, θα πρέπει να γίνει γιατί δεν βοηθάει να προσπαθούν κάποιοι να κρύβουν τις αδυναμίες ή να αποφεύγουν να εστιάσουν στις ευθύνες...

Πληγές η άμυνα και η διαχείριση

Ο Αντρέα Τρινκιέρι, αν κρίνουμε από το δείγμα της Καντού, είναι ένας καλός προπονητής, αμφιβάλλω όμως αν είναι καλύτερος από τον Φώτη Κατσικάρη (για παράδειγμα). Για την ακρίβεια ο Ιταλός είναι ένας ταλαντούχος προπονητής, με το μεγάλο χάρισμα της επικοινωνίας. Αν κρίνω απ' όσα έχει πει μέχρι τώρα, πρόκειται για καταπληκτικό τύπο, που ποτέ δεν θα σε αφήσει στην... παρέα να βαρεθείς.

Στο.. .μπλα μπλα του βγάζω το καπέλο. «Θα επικοινωνούμε στα αγγλικά, αλλά μαθαίνω μερικά ελληνικά. Η πρώτη λέξη που έμαθα; Φυσικά η λέξη άμυνα» είχε δηλώσει στην παρουσίασή του! Μόνο που αν κρίνουμε από τους 167 πόντους που φάγαμε στο κεφάλι από Ιταλία και Φινλανδία δεν την έχει μάθει ακόμη καλά. Με αποτέλεσμα να βγαίνουν χθες οι παλιές καραβάνες, Ζήσης και Μπουρούσης, και να τον... εκθέτουν, κάνοντας λόγο για την αναγκαιότητα «να παίζουμε ξύλο στην άμυνα»!

Επίσης, διέγνωσα κι ένα... προβληματάκι του Αντρέα με τη λέξη διαχείριση. Τόσο στη διαχείριση της κρίσης στη διάρκεια του αγώνα όσο και στη διαχείριση του υλικού (πριν κι αφού κατέληξε στην τελική 12άδα). Δεν έχει πάρει καθαρό πλέι μέικερ. Δεν έχει στην αποστολή έναν κλασικό σουτέρ-κίλερ που θα μπορούσε σε ματς όπως το χθεσινό να αλλάξει τον ρυθμό. Εχει μόνο έναν σέντερ που μπορεί να παίξει με πλάτη στο καλάθι (Μπουρούσης) κι αυτόν δεν τον πολυχρησιμοποιεί (μάλλον τον έχει ξενερώσει). Πήρε (άραγε για εμπειρίες;) ως δωδέκατο τον Καββαδά που μετράει μόλις 8' σε 5 ματς! Υπάρχει κοτζάμ Φώτσης και τον έχει... κάψει μετατρέποντάς τον σε ενδέκατο παίκτη (μόλις 61' συμμετοχής). Λες και πήγε στη Σλοβενία για να πάρει τα... μόρια για τα ΤΕΦΑΑ.

ΥΓ.: Το βράδυ της ήττας από την Ιταλία μου προκάλεσαν έντονη περιέργεια κι απορία οι δηλώσεις κάποιων παικτών της Εθνικής μας για... ενότητα στην ομάδα. Υπάρχουν μήπως θεματάκια στο «εσωτερικό» της που δεν γνωρίζουμε;

Πηγή: Goal

Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS