Ο σημερινός γενικός γραμματέας Αθλητισμού δεν θα γίνει ποτέ συνώνυμος αυτών που κάποτε ξεπούλησαν το Καραϊσκάκη». Το κρατάμε αυτό, το βάζουμε στην άκρη κι αρχίζουμε την πραγματεία μας σχετικά με την ιεραρχία. Η ιεραρχία στην πολιτική είναι σκληρή. Αδυσώπητη. Ακόμα χειρότερη από τον Στρατό. Ενθυμούμαι κάποια περιστατικά σχετικά με τον Αθλητισμό. Υπουργός Πολιτισμού ο Βενιζέλος, υφυπουργός Αθλητισμού ο Λιάνης. Κάτι προκύπτει, μανουριάζουνε και ποια είναι η ποινή που επιβάλει στον Γιώργο τον Λιάνη ο χοντρός; Του απαγορεύει μέχρι νεωτέρας τις δηλώσεις. Μαχαίρι: «Δεν θα ξαναμιλήσεις σε εφημερίδα, ραδιόφωνο και δεν θα ξαναβγείς σε τηλεόραση».

Στα μακροβούτια ο καθείς μπορεί να κρατήσει για κάποιο χρονικό διάστημα την αναπνοή του. Πολιτικός, αν κρατήσει κλειστό το στόμα του και δεν μιλήσει, θα σκάσει. Θα κάνει μπαμ. Θέλοντας και μη όμως, ο Λιάνης και υπεβλήθη σ' αυτήν την οδυνηρή μέθοδο του σωφρονισμού και άντεξε. Εως ότου ο Βαγγέλας έκρινε ότι εξέτισε την ποινή του και του έδωσε το ελεύθερο να κάνει δηλώσεις. Κι αν αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, ο Ορφανός σαν υφυπουργός Αθλητισμού, τον Κουκοδήμο που ήταν γγΑ, τον είχε ισοπεδώσει. Μια φορά μάλιστα, στην Κρήτη, στη διαδρομή Ηράκλειο-Χανιά, τον κατέβασε από το αυτοκίνητο. Οπως το λέω. Κι ο Κουκοδήμος στη μέση του πουθενά, το πήρε με το πόδι κι έκανε ότο-στοπ μέχρι να βρει κανένα ταξί.

Και φτάσαμε στο διά ταύτα: Σκέψου να είσαι Τζούλιος Συναδινός και να έχεις προϊστάμενο τον Κοντονή. Ούτε στον εχθρό σου. Να σου δίνει διαταγές κάθε μέρα. Μιλάμε για μαρτύριο. Τα στρατόπεδα σαν της Ειδομένης ή ακόμα και σαν του Γκουαντάναμο αντέχονται. Να έχεις τον Κοντονή χαβαλέ στο κεφάλι σου ξεπερνάει τις ανθρώπινες δυνατότητες. Το γεγονός αυτό και μόνο είναι αρκετό για να αντιμετωπίζεις τον εν λόγω Τζούλιο με συμπάθεια και κατανόηση. Αλλος στη θέση του θα είχε πάρει τα βουνά. Κι αυτό ακριβώς κάνει ο καταπιεσμένος και κατατρεγμένος Τζούλιο: Το έχει ρίξει στις περιοδείες. Αλλος όταν έχει πρόβλημα πίνει για να ξεχνάει. Ο Τζούλιος έχει βρει γιατρικό στο να περιφέρεται στην επαρχία. Ετσι, λοιπόν, όταν προέκυψε το μέγα θέμα ότι και το ΟΑΚΑ εντάσσεται στο ΤΑΙΠΕΔ, άρα βγαίνει στο σφυρί, ο Συναδινός ήταν εκτός έδρας. Οπου κι έκανε την εξής ιστορική δήλωση: «Εν μέσω περιοδείας στις εσχατιές της χώρας, αυτήν τη φορά στη Σάμο, δίπλα στους εργάτες του ερασιτεχνικού Αθλητισμού, μαθαίνω διάφορα σενάρια για το ΟΑΚΑ.

Η ζωή θα δείξει τι ισχύει. Ο σημερινός γενικός γραμματέας Αθλητισμού δεν θα γίνει ποτέ συνώνυμος αυτών που κάποτε ξεπούλησαν το Καραϊσκάκη». O tempora o mores είχε αναφωνήσει ο Κικέρωνας στην ομιλία του εναντίον του Κατιλίνα, το 100 προ Χριστού. Ω καιροί, ω ήθη, σήμερον τον 21ο αιώνα. Ο Τζούλιος Συναδινός να μιλάει για την πάρτη του σε τρίτο ενικό πρόσωπο. Λες και είναι ο Ναπολέοντας ο Βοναπάρτης (φωτό). Κι όχι μόνο λόγω αναστήματος: «Ο σημερινός γενικός γραμματέας Αθλητισμού». Ποιος είσαι ρε Τζούλιο; Είπαμε όμως. Είναι βέβαια να το έχει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες, αλλά άντε εσύ κι άντεξε να έχεις στον σβέρκο σου εδώ και 16 μήνες τον Χαράλαμπο Σταύρο Κοντονή. Ενα ελαφρυντικό δηλαδή του το δίνεις. Eτσι, ο Ιούλιος Συναδινός σήκωσε μύτη, ψήλωσε κατά μια πιθαμή κι άρχισε να μιλάει σαν Ιούλιος Καίσαρ. Σάμπως είχε ξαναμιλήσει μέχρι σήμερα; Είχε ακούσει κανείς τη φωνή του; Στο ψυγείο τον έχει ο Κοντονής. Στο μπαλαούρο. Βρήκε, λοιπόν, την αφορμή και ξεσπάθωσε.

Να μη μας διαφεύγει άλλωστε περί τίνος πρόκειται. Περί ενός σεμνού και ταπεινού αριστερού. Αποφοιτήσαντος του Ινστιτούτου Λένιν της Μόσχας και εργασθέντος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το πώς γίνεται βέβαια να έχει υπάρξει κάποιος για δώδεκα και πλέον χρόνια εκπαιδευτικός χωρίς να γνωρίζει ακόμα και μέχρι σήμερα την ελληνική γλώσσα και να αγνοεί τη γραμματική, είναι ένα ζήτημα που οφείλει να δει και να λύσει η κυβερνώσα αριστερά. Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού να λέει «Καραϊσκάκη» λες και πρόκειται για κανέναν αλμπάνη που μιλάει στα μικρόφωνα της ΕΡΑ Σπορ. Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού να σου πετάει στη μούρη το «Καραϊσκάκη», αγνοώντας ότι πρόκειται για το γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Αυτά.

Η εργασιοθεραπεία είναι το καλύτερο φάρμακο όταν σου συμβαίνει ένα μεγάλο κακό

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ να διαβάζω κουταμάρες. Για την ψυχάρα του Πρίντεζη. Οτι παρά το γεγονός ότι είχε χάσει τον πατέρα του, έπαιξε κανονικά κόντρα στον Παναθηναϊκό στο πρώτο παιχνίδι στο ΣΕΦ. Λες και βρισκόμαστε στη δεκαετία του '60, όταν διάβαζα στις εφημερίδες για τον Γιώργο Σιδέρη που το πρωί είχε κηδέψει τη μάνα του και το απόγευμα έπαιξε στη Λεωφόρο στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Βαρέθηκα να διαβάζω την αποθέωση του αυτονόητου. Την άγνοια στοιχειωδών κανόνων της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και συμπεριφοράς. Πού είναι το περίεργο ή το πρωτότυπο σχετικά με τον Πρίντεζη;

Δεν πήγε στα μπουζούκια μετά τον θάνατο του πατέρα του. Τη δουλειά του έκανε: Επαιξε μπάσκετ. Δεν πήγε να διασκεδάσει. Δουλειά είναι το μπάσκετ. Δεν είναι παιχνίδι. Κι όταν έχεις μεγάλο πόνο, έχεις ανάγκη με κάτι να ασχοληθείς. Για να ξεφύγει το μυαλό σου. Δεν λέμε να πας στα μπουζούκια ή να το ρίξεις στο μπαρμπούτι. Η δουλειά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ό,τι καλύτερο. Η όποια δουλειά. Ακόμα κι αν είσαι καλλιτέχνης. Το «γέλα παλιάτσο». Να βγεις στο σανίδι και να παίξεις τον ρόλο σου στην παράσταση. Να βγεις στο πάλκο και να τραγουδήσεις. Επειδή έτσι πρέπει. Επειδή αυτή είναι η δουλειά σου. Δεν διασκεδάζεις. Εργάζεσαι. Κι η δουλειά είναι ό,τι το καλύτερο. Το λέει και η λέξη: Εργασιοθεραπεία. Ολα αυτά τα γνωρίζουν και τα μικρά παιδιά.

Οταν κερδίζεις τον Ολυμπιακό και σηκώνεις το Κύπελλο, αδειάζεις

ΜΙΑ βδομάδα πριν βγει ο Μάιος, εδέησε ο Παναθηναϊκός να κάνει την πρώτη του μεγάλη νίκη. Να κερδίσει το πρώτο ντέρμπι. Εξ ου και η αποθέωση. Για την ομαδάρα και τους παιχταράδες. Που είναι έτοιμοι να κουνήσουν το σεντόνι. Τρία μπαλάκια έριξε άλλωστε στην ΑΕΚ. Την πάτησε. Την ισοπέδωσε. Δεν πήρε το ματς με μισό-μηδέν. Σοβαροί να είμαστε. Σαφώς και το ταμπλό έγραψε 3-0. Σαφώς και μία νίκη επί της ΑΕΚ μετράει. Μέχρι εκεί όμως. Ούτε ένα βήμα παραπάνω. Μία και μόνο, σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός έγινε ομαδάρα; Κι όλοι αυτοί, που δεν είχανε κάνει σεφτέ, παιχταράδες; Κάτω από ποιες συνθήκες έγινε το συγκεκριμένο ματς; Τα είχαμε πει και πριν από τον τελικό. Οτι η ΑΕΚ σε κάθε περίπτωση, είτε πάρει το Κύπελλο είτε το χάσει, θα αδειάσει. Δεν θα έχει ούτε τη διάθεση ούτε τα κουράγια για τα πλέι οφ. Δεν είχε καν προπονητή στον πάγκο. Ψιλοάντεξε μέχρι τον Πανιώνιο επειδή κι ο Πανιώνιος μετά το πρώτο ματς και το ένα-ένα με τον Παναθηναϊκό κατέρρευσε.

Ο,τι ήταν να κάνουν στη σεζόν οι Νεοσμυρνιώτες, το κάνανε. Ποιο να ήτανε το κίνητρο για τους παίκτες της ΑΕΚ μετά τον τελικό; Τίποτα και κανένα. Η σεζόν γι' αυτούς είχε τελειώσει όταν έγινε η απονομή. Οταν κερδίζεις τον Ολυμπιακό και σηκώνεις το Κύπελλο, αδειάζεις. Οχι τόσο από ενέργεια όσο από διάθεση. Πήρανε με κεκτημένη ταχύτητα το ματς με τον Πανιώνιο και τέρμα τα δίφραγκα. Πάγκος για να φρεσκαριστεί η ενδεκάδα δεν υπάρχει κι είδαμε αυτό το τραγικό θέαμα τη Δευτέρα στη Λεωφόρο. Μια ομάδα να κάνει αγγαρεία. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες έγινε το 3-0. Δεν έγινε ξαφνικά από τη μια μέρα στην άλλη Μόντριτς ο Βιγιαφάνιες. Για τον ίδιο ποδοσφαιριστή πρόκειται. Ο αντίπαλος ήτανε που έκανε τόσο εύκολο αυτό το τρία-μηδέν. Δεν ξεδοντιάστηκε μόνο ο Αραβίδης (φωτό) στον τελικό. Ξεδοντιάστηκε ολόκληρη η ΑΕΚ.

Ερώτηση: Ποιος άλλος εκτός από τον Καμμένο θα ψήφιζε την αύξηση του ΦΠΑ κι ύστερα από δυο μέρες θα έλεγε ότι είναι έγκλημα;

Πηγή: Goal

Άλλα Σπόρ SPORTS