Επειδή το έφεραν οι συμπτώσεις. Οι συγκυρίες. Για να γίνεις πρώτος στον κόσμο, πρέπει να έχεις δουλέψει. Να έχει τρέξει ο ιδρώτας ποτάμι. Δεν αρκεί το ταλέντο. Αυτό που κάνει τη διαφορά, το ένα εκατοστό του δευτερολέπτου στα εκατό μέτρα στον «βασιλέα» του στίβου, ο ένας πόντος στο επί κοντώ, είναι η προσωπικότητα.

Αυτός ο ένας πόντος, αυτό το ένα χιλιοστό είναι βουνό. Να φέρεις την κατάλληλη επίδοση, την κατάλληλη χρονική στιγμή. Οχι οποιαδήποτε μέρα. Κάθε μέρα είναι η προπόνηση. Να κάνεις και να ξανακάνεις το ίδιο πράμα, πέντε, δέκα, χίλιες φορές. Ενα, δύο, πέντε, δέκα χρόνια. Κάθε μέρα. Την ευκαιρία για να γίνεις ολυμπιονίκης, για να γίνεις πρώτος στον κόσμο, την έχεις μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Αν τη χάσεις, θα πρέπει να περιμένεις 48 μήνες.

Ακόμα και στο πιο «περίεργο» άθλημα, η προσπάθεια είναι τεράστια. Και επίπονη. Σωματική και ψυχική. Κράτα το πιστόλι, κράτα το χέρι σου σταθερό και ρίξε. Οχι πλέον στην προπόνηση, αλλά στον τελικό. Οταν το χρυσό μετάλλιο κρίνεται στη μία και τελευταία βολή. Κι είσαι όπως η Κορακάκη (φωτό), είκοσι χρόνων. Αν είσαι αθλητής και τέτοιου επιπέδου, δεν ψωλαρμενίζεις μέχρι τα είκοσί σου χρόνια στις καφετέριες. Κάθε μέρα είσαι στην προπόνηση. Κάθε μέρα είσαι προσηλωμένος στο στόχο. Κι όταν έρθει εκείνη η ώρα, σκύψε στον βατήρα των εκατό μέτρων.

Χίλιες φορές το έχεις κάνει στην προπόνηση. Αυτή η φορά όμως είναι διαφορετική. Είναι ο τελικός. Τέσσερα χρόνια σε δέκα δευτερόλεπτα. Να μη φύγεις ούτε ένα δέκατο του δευτερολέπτου νωρίτερα, αλλά ούτε και πιο αργά. Πάρε το κοντάρι και πήδα στα επτά μέτρα. Οχι στην προπόνηση, αλλά στην τελευταία προσπάθεια στον τελικό. Ακόμα και στο τάβλι για να έρθεις πρώτος, και στο πουλόφωνο, θέλει μαγκιά. Πολύ περισσότερο στον αθλητισμό. Αντίπαλος στον αθλητισμό δεν είναι ο άλλος αθλητής. Αντίπαλος είναι ο εαυτός σου. Με τον εαυτό σου τα βάζεις κάθε μέρα στην προπόνηση.

Με τον εαυτό σου θα τα βάλεις και στον αγώνα. Να μην κάνεις το λάθος. Να καταφέρεις να πιάσεις την επίδοσή σου. Αν χρειαστεί, να τη βελτιώσεις. Δεν είναι ένα ή δύο αυτά που χρειάζονται για να γίνεις ολυμπιονίκης. Είναι πολλά: Δουλειά, αυτοπεποίθηση, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα, γρήγορη σκέψη, συγκρότηση... Δεν είναι μόνο η δύναμη ή η ταχύτητα ανάλογα με το άθλημα. Είναι χίλια πράματα μαζί. Κι όταν λέμε ολυμπιονίκης, μιλάμε για τον πρώτο. Και μόνο. Στην Ελλάδα όπως έχουν ξεφτιλιστεί τόσα και τόσα, έτσι έχει ξεφτιλιστεί και το ολυμπιονίκης. Θεωρούν ολυμπιονίκη και τον δεύτερο. Και τον τρίτο. Ακόμα και τον τέταρτο και τον όγδοο.

Επειδή πήραν μέρος στον τελικό. Επειδή έχουμε έλλειψη από πρώτους, τους βαφτίζουμε όλους νικητές. Καραγκιοζιλίκια. Κάποιοι βέβαια ανακάλυψαν την Αμερική και εντυπωσιάστηκαν. Οτι η Κορακάκη είναι σοβαρή και μετρημένη κι έχει συγκροτημένο λόγο. Θα μπορούσε δηλαδή να μην ήταν έτσι; Να ήτανε ένα κορίτσι που θα σαλιάριζε και θα σαχλαμάριζε; Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική; Ηταν δεδομένο ότι θα είναι συγκροτημένη.

Αλλιώς δεν γίνεται. Από κει και πέρα, ποιος έχασε το μέτρο για να το βρουν οι Ελληνες; Από πού προκύπτει η εθνική υπερηφάνεια, επειδή ένα κορίτσι πήρε δυο μετάλλια; Προσωπικά, οι νίκες και τα μετάλλια δεν μου λένε τίποτα. Μια νίκη, μια ήττα δεν θα αλλάξει στο ελάχιστο τη ζωή μου. Η νίκη κατά 90% ανήκει σ' αυτόν που την επιτυγχάνει. Και κατά 10% στους ανθρώπους που δούλεψαν μαζί του και τον στήριξαν. Σε κανέναν άλλον. Η Ελλάδα, η κάθε χώρα, έχει άλλα πράματα να κάνει και να ασχοληθεί.

Οι Αγώνες, έστω αν πρόκειται για Ολυμπιακούς, σε αφορούν για πέντε, δέκα ή εκατό λεπτά. Οσο διαρκεί ο αγώνας ή το παιχνίδι. Η επόμενη μέρα είναι ίδια. Δεν αλλάζει. Ούτε ψηλώνεις επειδή ο αθλητής σου ήρθε πρώτος ούτε κονταίνεις αν έχει έρθει τελευταίος. Αυτά.

Θα έχει πλάκα να βρεθεί μια φορά κάποιος λοστρέ ολυμπιονίκης και να τα κάνει λαμπόγυαλο στην υποδοχή

ΒΕΤΟ έβαλε η Κορακάκη στην υποδοχή στη Δράμα, να μην είναι κανένας επίσημος. Μπούχτισε το κορίτσι. Υποδοχή στην Αθήνα, υποδοχή στη Θεσσαλονίκη, υποδοχή στη Δράμα. Οπως έχει αποφανθεί, άλλωστε, ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ «το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς». Είπαμε όμως. Στην Ελλάδα ζούμε. Μια 100% τριτοκοσμική χώρα. Που δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα από μια Κολομβία. Από μια Σομαλία. Ενα μετάλλιο σε μια τριτοκοσμική χώρα θεωρείται κοσμοϊστορικό γεγονός. Για τον λαό καταρχήν που είναι υποανάπτυκτος, αλλά και για την πολιτική ηγεσία. Που τρέχει για να επωφεληθεί. Θα έχει πλάκα, πάντως, να βρεθεί μια φορά κάποιος λοστρέ. Ενας ολυμπιονίκης να τους τα κάνει λαμπόγυαλο. Να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Εκεί δηλαδή που άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου και βγήκε η Κορακάκη κι είδε το στρατιωτικό άγημα που είχε στείλει ο Καμμένος, το κόκκινο χαλί και τον Κουρουμπλή με την ανθοδέσμη. Αμέσως να γύριζε πίσω. Μεταβολή και πίσω στο αεροπλάνο. Να φώναζε τα κανάλια και να έλεγε: «Αν δεν φύγουνε οι φαντάροι, αν δεν σηκώσουνε το κόκκινο χαλί κι αν δεν φύγει ο Κουρουμπλής, εγώ δεν κατεβαίνω. Οσο είναι εκεί κάτω ο Κουρουμπλής με την ανθοδέσμη στο χέρι, δεν κατεβαίνω». Ετσι πάει. Οταν φεύγανε οι αθλητές για το Ρίο, πήγε κανένας στο αεροδρόμιο να τους πει «καλή επιτυχία»; Οσοι χάνουνε και γυρίζουνε πίσω χωρίς μετάλλια, πάει κανείς να τους υποδεχτεί και να τους πει έναν καλό λόγο;

Στη ζωή ούτε κανόνες υπάρχουν ούτε διαιτητής για να τους εφαρμόσει

ΟΤΑΝ ακόμα παιζότανε ποδόσφαιρο, στις αλάνες φωνάζανε «δύο σ' έναν φάουλ». Κάποιοι μάλιστα το λένε και στο κανονικό ποδόσφαιρο. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε τέσσερις εναντίον ενός: Κοντονής, Σαββίδης, Μελισσανίδης, Αλαφούζος, όλοι μαζί ολούρμο εναντίον του Γκιρτζίκη. Σαν να λέμε δηλαδή, Αμερική, Αγγλία, Γαλλία, Ιαπωνία εναντίον του Σάντο Ντομίνγκο. Θα μου πείτε, βέβαια, ο Γκιρτζίκης (φωτό) δεν είναι μόνος του. Είναι και ο Ολυμπιακός. Και πάλι, όμως, μιλάμε για τέσσερις εναντίον ενός. Και χωρίς να είναι φάουλ.

Στη ζωή ούτε κανόνες υπάρχουν ούτε διαιτητής για να τους εφαρμόσει. Οποιος προλάβει πρώτος τρώει τον άλλον. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, λοιπόν, καλά ξηγιούνται. Τα συμφέροντά τους κοιτάνε. Σε κανέναν τρίτο δεν πέφτει λόγος για το πώς θα ξηγηθούνε. Πόλεμο έχουνε. Θα ξηγηθούνε όπως γουστάρουνε. Ο Κοντονής σ' αυτό το πανηγύρι τι βιολί βαράει; Του εξυγιαντή; Του θεματοφύλακα της έννομης τάξης και ασφαλείας; Του «αν δεν γίνει το δικό μου, σταματάω όποτε γουστάρω πρωτάθλημα και Κύπελλο»; Κι εν πάση περιπτώσει, αφού έχει μαζί του τον ελληνικό λαό που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Τα εκατομμύρια των οπαδών Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ. Τους υγιείς φιλάθλους που έχουν σταματήσει να πηγαίνουν στα γήπεδα και θέλουν να επιστρέψουν.

Τους οπαδούς των άλλων 12 ομάδων. Το 95% των δημοσιογράφων. Τους δικαστές και τους εισαγγελείς. Τη FΙFΑ και την UΕFΑ. Για ποιον λόγο δεν κατεβαίνει στις εκλογές του Οκτωβρίου για πρόεδρος της ΕΠΟ, να τελειώνει αυτή η ιστορία μια και καλή. Κι όχι σαν ηγέτης της αντιπολίτευσης, που δεν έχει βρει ακόμα αρχηγό. Σαν ανεξάρτητος Αριστερός. Εκατό-μηδέν θα κερδίσει. Μπας και ησυχάσει. Εκτός αν φοβάται τον επόμενο Κοντονή που θα γίνει υφυπουργός Αθλητισμού.

Ερώτηση: Αν δηλαδή είχε επικρατήσει το πραξικόπημα στην Τουρκία, τι παραπάνω θα είχε γίνει απ' αυτά που κάνει ο Ερντογάν;

Στα Κουφονήσια να είσαι, έχεις πάρει φουσκωτό και «τσιφ» για Καραϊσκάκη. Το «Πάουλο Μπέντο εναντίον Νίκου Αναστόπουλου» δεν χάνεται με τίποτα. -Observer

Πηγή: Goal

Άλλα Σπόρ SPORTS