Θα επιδιώξω να προσπεράσω γρήγορα και (θέλω να πιστεύω) αναίμακτα την όποια σπέκουλα και κυρίως την αντιπαράθεση την οποία ούτως ή άλλως εμείς οι Ελληνες έχουμε στο αίμα μας, για το ποιος μπορεί να καμώνεται ως ο κορυφαίος αθλητής στα χρονικά των Ολυμπιακών αγώνων... Θαρρώ λοιπόν πως με βάση τα κριτήρια που επιμένει να βάζει κάθε φορά που προσπαθεί να μας ψήσει να κάνουμε τέτοιες κατατάξεις (Τop 10 και δεν συμμαζεύεται) ο Φελπς δεν έχει αντίπαλο...
 
Δεν έχει αντίπαλο, ούτε καν τον εαυτό του!
 
Ποιο κριτήριο δεν πληροί ο μπαγάσας;
 
Τον αριθμό των μεταλλίων;
 
Πρώτος μακράν!
 
Τη διάρκεια, τη σταθερότητα και τη συνέπεια;
 
Ούτε συζήτηση.
 
Το legacy που θα αφήσει πίσω του, όταν θα κατέβει από τον βατήρα και θα βγει στη σύνταξη;
 
Ανεκτίμητο!
 
Ένα πράγμα μονάχα δεν κατάφερε ο “Baltimore Bullet” και ίσως τον στοιχειώνει κιόλας στην υπόλοιπη ζωή του; Να τερματίσει πρώτος σήμερα τα ξημερώματα στα 100 μέτρα πεταλούδα και να πετύχει το δεύτερο “4Χ4” που θα τον ανέβαζε μόνο του στην κορυφή. Ο Φελπς έχει τέσσερα απανωτά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στα 200 μέτρα μικτή ατομική, όπως επίσης δυο συμπατριώτες του στον στίβο: ο Αλ Ερτερ στη δισκοβολία (1956, 1960, 1964, 1968) και ο Καρλ Λιούς στο μήκος (1984, 1988, 1992-, 1996). Εάν τερμάτιζε πρώτος και στα 100μ. τότε θα είχε να επιδείξει δυο αγωνίσματα με 4+4 σερί θριάμβους, αλλά ας όψεται ο Σκούλινγκ!
 
Ο ποιος;
 
Ναι, αυτός ο εκ Σιγκαπούρης ορμώμενος νεανίας των 21 ετών, ο οποίος χάρισε στη χώρα του το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και συν τοις άλλοις ανάγκασε τρεις πολύ πιο περπατημένους και διασημότερους αντιπάλους του να... μαλλιοτραβιούνται από πίσω του και να σημειώσουν ένα μοναδικό ρεκόρ: ποτέ άλλοτε στην ιστορία των Ολυμπιακών αγώνων, δεν απονεμήθηκαν τρία ασημένια μετάλλια!
 
Ο Σκούλινγκ τερμάτισε πρώτος σε χρόνο 50.39, ενώ ο Φελπς, ο Νοτιοαφρκανός (νικητής των 200 μέτρων πεταλούδας το 2012 στο Λονδίνο, όταν διέκοψε το σερί του Φελπς που ξανανίκησε στο Ρίο) Τσαντ Λε Κλος και ο Ούγγρος Λάζλο Τσεχ σημείωσαν ταυτόχρονη άφιξη μετά από εβδομήντα εκατοστά του δευτερολέπτου!
 
Πλάκα πλάκα ο πιτσιρικάς τους έκανε και τους τρεις να δουν τον Χριστό φαντάρο!
 
Εδώ ήρθαμε, που λέγαμε παλιά και στο σινεμά, διότι αυτή η ιστορία είναι deja vu από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 στη Σεούλ και μάλιστα στο ίδιο αγώνισμα, με τα μεγάλα φαβορί να βλέπουν την πλάτη ενός απίθανου μελαψού τύπου, η αναπάντεχη νίκη του οποίου μας έκανε να... κουτουλάμε!
 
Το εννοώ αυτό και όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή. Στις 21 Σεπτεμβρίου του '88, στον παρθενικό τελικό κολύμβησης του Ολυμπιακού προγράμματος, αυτόν στα 100 μέτρα πεταλούδα, το αδιαφιλονίκητο φαβορί δεν ήταν άλλος από τον Αμερικανό Ματ Μπιόντι, με αουτσάιντερ τον Βρετανό Αντριου Τζέιμσον.
 
Καθόμουν στις θέσεις των σχολιαστών ανάμεσα στον Φίλιππο Συρίγο και στον Σταύρο Τσώχο για να τους βοηθάω με τις πληροφορίες και πάνω στον τερματισμό τους άκουσα από την κάσκα να... τσακώνονται για το ποιος είχε τερματίσει πρώτος!
 
“Χρυσός Ολυμπιονίκης είναι ο Ματ Μπιόντι” απεφάνθη με το γνωστό ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση, ο συχωρεμένος ο Φίλιππας...
 
“Φίλιππε νομίζω ότι έχει ακουμπήσει πρώτος ο Τζέιμσον. Θα το ξαναδούμε βέβαια στο replay για να σιγουρευτούμε...” αντέτεινε ο Σταύρος...
 
“Μα τι λες Σταύρο, είναι καθαρά πρώτος ο Μπιοντι” επέμεινε ο Φίλιππος...
 
“Εχω τις επιφυλάξεις μου” ανταπάντησε ο Σταύρος...
 
Την ίδια στιγμή και προτού παιχτεί το replay του τερματισμού στα μόνιτορ, ο μεγάλος φωτεινός πίνακας αποτελούσε μια έκπληξη και για τους τρεις μας. Ούτε Μπιόντι, ούτε Τζέιμσον, αλλά ο Αντονι Νέστι από το Σουρινάμ!
 
Ναι, ναι, ο Νέστι!
 
Ο γεννημένος στο Τρίνινταντ και στο Τομπάγκο και συμπατριώτης του Γκούλιτ και του Ράικαρντ κολυμβητής είχε κλέψει το χρυσό μετάλλιο από τα δυο φαβορί, τερματίζοντας σε 53.00, ενώ ο Μπιόντι βγήκε δεύτερος με την απειροελάχιστη διαφορά του ενός εκατοστού (53.01) και ο Τζέιμσον τρίτος με 53.30.
 
Ο Νέστι που διαδέχθηκε στον θρόνο το "Αλμπατρος του Οφενμπαχ", Μίκαελ Γκρος έγραψε ιστορία στη Σεούλ, διότι υπήρξε ο πρώτος μαύρος αθλητής που στέφθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης και μόλις ο δεύτερος, ο οποίος κατέκτησε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο μετά τα δυο χάλκινα της γεννημένης στο Κουρασάο της Καραϊβικής, Ολλανδέζας Ενιθ Μπριγκίτα στα 100μ. και στα 200μ. ελεύθερο, το 1976 στο Μόντρεα.
 
Για το συγκλονιστικό ...ριφιφί του στη Σεούλ ο Νέστι (που το 1992 στη Βαρκελώνη κατέκτησε το χάλκινο στο ίδιο αγώνισμα) έτυχε πρωτοφανών τιμών στη μικρή χώρα των 500.000 ψυχών και πέρα από το πριμ, έγινε γραμματόσημο, νόμισμα και κλειστό γήπεδο!
 
Κλείνω εδώ την παρένθεση με το ρετρό και επιστρέφω στον Φελπς, ο οποίος έχει πλέον να επιδείξει 27 μετάλλια σε τέσσερις διοργανώσεις Ολυμπιακών αγώνων; είκοσι επτά που μέχρι τα χαράματα θα έχουν γίνει 28, με όποιο κατακτήσουν οι Αμερικανοί στα 4Χ100, μικτή ομαδική. Από αυτά τα 22 είναι χρυσά, τα τρία ασημένια και τα δυο χάλκινα.
 
Βεβαίως (για να βάλω λίγη ίντριγκα, που δεν είναι και τόσο μπαγιάτικη), αυτά τα 22 χρυσά ίσως έπρεπε να είναι 21, διότι εκείνο που κατέκτησε το 2008 στο Πεκίνο στα 100μ. πεταλούδα θα μπορούσε να έχει απονεμηθεί στον Σέρβο Μίλοραντ Τσάβιτς, που μετρήθηκε σε 50.59, έναντι 50.58 του “Flying Fish”...
 
Οσο αμφισνητούμενο είναι, τόσο ιστορικό υπήρξε εκείνο το μετάλλιο, διότι επέτρεψε στον Φελπς να κατακτήσει οκτώ χρυσά στην ίδια διοργάνωση και να ξεπεράσει τον μυθικό Μαρκ Σπιτς, ο οποίος το 1972 στο Μόναχο κρέμασε επτά από δαύτα στον λαιμό του και έγινε η απόλυτη εικόνα στη διαφήμιση της Αrena!
 
Μέχρι στιγμής στο Ρίο ο 31χρονος σούπερ σταρ με τα πεταχτά αυτιά και με τη μεγαλοκαρδία έχει κατακτήσει τέσσερα χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο. Με την πρώτη θέση που κατέλαβε στα 200μ. μικτή ατομική έγινε ο πρώτος κολυμβητής στα χρονικά με τέσσερις σερί νίκες στο ίδιο αγώνισμα, ξεπερνώντας την Αυστραλέζα Ντόουν Φρέιζερ και την Ουγγαρέζα Κριστίνα Εγκρσέγκι που είχαν πετύχει από τρεις. Αυτό υπήρξε το 13ο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο του, χάρη στο οποίο ξεπέρασε κιόλας τον...Λεωνίδα τον Ρόδιο, ο οποίος πριν από 2.168 χρόνια είχε στεφθεί δώδεκα φορές χρυσός Ολυμπιονίκης.
 
Γι' αυτό κιόλας χθες έβγαλε συγχαρητήρια ανακοίνωση ο Δήμαρχος Ρόδου Φώτης Χατζηδιάκος, ο οποίος φρόντισε κιόλας να προσκαλέσει τον Φελπς στο σμαραγδένιο νησί για να τον φιλοξενήσει και να τον βραβεύσει!
 
Δεν ξέρω εάν ο Μάικλ θα αποδεχθεί αυτή την πρόκληση και εάν θα σκάσει μύτη στη Ρόδο, επιστρέφοντας στην Ελλάδα για τρίτη φορά. Η αμέσως προηγούμενη επίσκεψη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 του απέφερε έξι χρυσά και δυο χάλκινα μετάλλια, ενώ η πρώτη είχε σημειωθεί έναν χρόνο νωρίτερα και νιώθω τυχερός κι ευλογημένος που κατάφερα να τον συναντήσω.
 
Αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο νιώθω πάντοτε ευγνώμων προς τον (γιο του συχωρεμένου Φαίδωνα Ματθαίου) Αρη Ματθαίου, ο οποίος είχε τότε ήταν Διευθυντής των Αθλητικών Προγραμμάτων στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος - Pierce στην Αγία Παρασκευή. Στα τέλη Ιουλίου του 2003 ο Φελπς ήρθε για προετοιμασία ολίγων ημερών στην Αθήνα αμέσως μετά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης και φιλοξενήθηκε στο Κολλέγιο, όπου κατάφερα να τον συναντήσω και να του πάρω μια συνέντευξη.
 
Αν και έχουν περάσει κιόλας δέκα τρία χρόνια, θυμάμαι με συγκίνηση και με νοσταλγία αυτή τη συνάντηση σαν να έγινε χθες. Το ραντεβού μας στις 30 Ιουλίου είχε κλεισθεί στις εννέα το πρωί, αμέσως μετά την πρωινή προπόνηση και προτού απολαύσει το πολυσυζητημένο (τα επόμενα χρόνια) λουκούλλειο breakfast του, μάλιστα οι σερβιτόροι είχαν να το λένε επειδή μάζεψε ο ίδιος και τους πήγε στην κουζίνα τον δίσκο με τα αποφάγια του!
 
Φυσούσε πολύ μάλιστα και γι αυτό στη φωτογραφία που δημοσιεύεται ο αέρας έχει πάρει τόσο πολύ το πουκάμισο μου ώστε φαίνομαι σαν να είμαι... έγκυος, ενώ ο ίδιος ήταν πολύ χαλαρός και άκουγε στα γουόκμαν του τον Εμινεμ.
 
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο “Βήμα της Κυριακής” στις 3 Αυγούστου του 2003, με τον προφητικό τίλο “Κάθε φορά που πέφτω στο νερό για έναν αγώνα αισθάνομαι ότι δεν έχω κανένα όριο”! Όντως δεν είχε το παραμικρό όριο και τούτο αποδείχθηκε με πανηγυρικό τρόπο τα επόμενα δέκα τρία χρόνια...
 
Ο Φελπς είχε βάλει από τότε στόχο να καταρρίψει το ρεκόρ των επτά χρυσών μεταλλίων του Σπιτς και μάλιστα μου είχε πει ότι θα το κυνηγούσε στην Αθήνα το 2004, επισημαίνοντας ότι “το δύσκολο δεν είναι να κατακτήσω οκτώ χρυσά μετάλλια, αλλά να κάνω οκτώ τέλειες κούρσες”!
 
Στην ίδια συνέντευξη μου είχε αποκαλύψει ότι “η πρώτη αγάπη μου ήταν το ύπτιο , διότι όταν ήμουν μικρός και οι γονείς μου, μαζί με τις αδελφές μου, με πίεζαν να ασχοληθώ με την κολύμβηση, εγώ φοβόμουν να βάλω τα μούτρα μου στο νερό και διάλεξα το μόνο στιλ στο οποίο κοιτάζεις προς τα επάνω”!
 
Όπως έγραψε και το ESPN, για τον άνθρωπο που έχει στο παλμαρέ του 82 μετάλλια (65-14-3) σε Oλυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα (πενηντάρας και εικοσιπεντάρας πισίνας) και Αγώνες του Ειρηνικού Ωκεανού, το θέμα δεν είναι ότι στο Ρίο επιβεβαίωσε τη μεγαλοσύνη του και απέδειξε πως δικαίως θεωρείται ως ο κορυφαίος κολυμβητής όλων των εποχών. Το θέμα είναι ότι παραμένει τέτοιος στα 31 χρόνια του!
 
Τι είπε ο ίδιος γι αυτό και πως το εξηγεί; “Αισθάνομαι ακόμη σαν να είμαι παιδί και αυτό κάνει τη διαφορά. Ηρθα στο Ρίο στα 31 μου και νιώθω σαν να είμαι δεκαοκτάρης. Αλλιώς δεν θα μπορούσα να επιστρέψω στη δράση και να ξανανέβω τόσες φορές στην κορυφή του βάθρου”.
 
Δεν έχει άδικο ο Μάικλ. Πριν από δυο χρόνια, όταν ανακάλεσε την απόσυρση του και ξαναγύρισε στις πισίνες έχανε στην προπόνηση ακόμη και από τα κορίτσια! Το 2014 στο Grand Prix της Σάρλοτ τερμάτισε ένατος στα 200μ. Ελεύθερο και τον περασμένο Ιούνιο (του 2016, ντε) στα Oλυμπιακά Trials στο Οστιν βγήκε τέταρτος στα 200μ. Ελεύθερο και δεύτερος στα 100μ. Πεταλούδα.
 
“Σε αυτά τα τελευταία δυο χρόνια πολλές φορές αναρωτιέμαι τι στο διάολο γυρεύω πάλι εδώ” είπε χθες. “Αυτή ήταν μια φοβερή ερώτηση που έπρεπε όχι μόνο να την απαντήσω, αλλά να τη διαχειριστώ κιόλας. Κατάλαβα όμως ότι έπρεπε να σφίξω τα δόντια και να προσπαθήσω να τελειώσω την καριέρα μου όπως θα ήθελα. Να γυρίσω για να εκπληρώσω τους στόχους μου και τα όνειρα μου και αυτή τη φορά να αποσυρθώ οριστικά και να μην αφήσω κανένα κενό”.
 
Αυτή την υστεροφημία ο Φελπς την εκπλήρωσε απολύτως. Η εικόνα του να δακρύζει πάνω στο βάθρο της απονομής των μεταλλίων μετά την κούρσα των 200μ. μικτή ατομική υπήρξε η επιτομή της αθλητικής κατάνυξης. Ηταν η στιγμή που ο Μάικλ έβαζε την πανοπλία του ρομπότ και ξαναγινόταν άνθρωπος μέχρι που θα την ξαναφορούσε για να ξαναγίνει ρομπότ στις τελευταίες δυο κούρσες...
 
Μένει ακόμη μία κούρσα, σήμερα τα ξημερώματα στα 4Χ100 μικτή ομαδική και θα είναι η κούρσα προς την αιωνιότητα!
 
From here to eternity, ακριβώς όπως τιτλοφορούνταν και η ταινία του 1953...

 

 

 

 

 


 

 


 


Πηγή: gazzetta.gr

Άλλα Σπόρ SPORTS