Οντως είναι μέγα το της θαλάσσης κράτος, όπως είχε πει ο Περικλής και το υπενθύμισε τις προάλλες το "Goal News" με το πρωτοσέλιδο στο οποίο δίπλα στη δεσπόζουσα αφεντομουτσουνάρα του Σπύρου Γιαννιώτη έμπαιναν στο κάδρο και ο Παναγιώτης Mάντης με τον Παύλο Καγιαλή...

Πέρασαν τρεις μέρες, τρεις μέρες μέσα στην αγωνία και στην αλμύρα και πάνω που οι δυο ιστιοπλόοι φόραγαν το χάλκινο μετάλλιο στον λαιμό τους και πίστευαν ότι ήρθε στιγμή να γίνουν τα παιδιά της πρώτης σελίδας, τους την έπεσε συλλήβδην το... Εuropa League!

Πάλι καλά που χώρεσαν κι ελόγου τους, όχι μονάχα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αλλά και πάνω στο βάθρο, που το λαχτάραγαν εδώ και οκτώ χρόνια, όταν αποφάσισαν να ζευγαρώσουν, ενώ ήταν έτοιμοι να τα βροντήξουν μετά την αποτυχία τους να προκριθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου!

Ευτυχώς κατόπιν ωρίμου σκέψεως αναθεώρησαν την αρχική απόφασή τους και τέσσερα χρόνια αργότερα να τοι καμαρωτοί καμαρωτοί πάνω στο βάθρο, να ανεμίζουν την ελληνική σημαία και να αποδεικνύουν πως η δική τους Ιφιγένεια είναι εφτάψυχη!

Το εννοώ αυτό διότι σε αντίθεση με την ηρωίδα του Ευριπίδη που τράβηξε των (τραγικών) παθών της τον τάραχον στην Αυλίδα και στην Ταυρίδα, το φερώνυμο σκάφος τους άντεξε στις δύσκολες κούρσες και τους έβγαλε στη στεριά σώους, αβλαβείς και Ολυμπιονίκες!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά φαίνεται πώς είναι γραφτό όπου υπάρχει μια Ιφιγένεια να μπλέκεται και ένας μάντης, άλλοτε με πεζό το πρώτο γράμμα κι άλλοτε με κεφαλαίο: στα αρχαία δράματα ήταν ο μάντης ο Κάλχας, τώρα ο Παναγιώτης ο Μάντης!

Ο Μάντης και ο Καγιαλής, τουτέστιν άλλο ένα λαμπρό ελληνικό αθλητικό δίδυμο, όπως στο παρελθόν οι (ομότεχνές τους στην ίδια κατηγορία των 470) Αμαλία Τσουλφά και Σοφία Μπεκατώρου, που πριν από δώδεκα χρόνια τους άνοιξαν τον δρόμο προς το ολυμπιακό βάθρο.

Πέραν του ότι εκπλήρωσαν το δικό τους απωθημένο, ο Μάντης και ο Καγιαλής λύτρωσαν και τους προκατόχους του, καθότι αυτό το (προχθεσινό) μετάλλιο στους άνδρες η Ελλάδα το κυνηγούσε χρόνια και ζαμάνια: το σημάδεψε πέντε φορές ο σύζυγος της Μπεκατώρου, Ανδρέας Κοσματόπουλος (μία με τον Θανάση Παχούμα, μία με τον Ανδρέα Παπαδόπουλο και τρεις με το "alter ego" του, τον Κώστα Τριγκώνη), αλλά δεν κατάφερε ποτέ να το πιάσει και να που προχθές ξορκίστηκαν οι δαίμονες!

Η αποφθεγματική φράση του Περικλή, που αποτελεί κιόλας το μότο και αναγράφεται στο έμβλημα του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, ταιριάζει γάντι στην περίπτωση και ασφαλώς προσομοιάζει (και) στην αθλητική ναυτοσύνη μας: αυτό το χάλκινο μετάλλιο είναι το έβδομο στα χρονικά των Ολυμπιακών Αγώνων, αρχής γενομένης από το 1960, όταν στη Νάπολι, ο τότε διάδοχος του τότε ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνος τερμάτιζε πρώτος στην κατηγορία Dragon, με πλήρωμα τον Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και τον Γιώργο Ζαΐμη...

Το σκάφος που έφερε το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στην ιστιοπλοΐα λεγόταν «Νηρέας» και άνοιξε τη θαλάσσια οδό για να πλεύσουν προς το ολυμπιακό βάθρο ο Ηλίας Χατζηπαυλής (ασημένιο, το 1972 στα Φινν), ο Τάσος Μπουντούρης με τον Τάσο Γαβρίλη και με τον Αριστείδη Ραπανάκη (χάλκινο το 1980 στη Μόσχα στα Σόλινγκ), ο Νίκος Κακλαμανάκης (χρυσό το 1996 στην Ατλάντα και ασημένιο το 2004 στην Αθήνα, στην ιστιοσανίδα), η Σοφία Μπεκατώρου και η Αιμιλία Τσουλφά (χρυσό το 2004 στην Αθήνα, στα 470), ξανά η Σοφία μαζί με τη Βιργινία Κραβαριώτη και τη Σοφία Παπαδοπούλου (χάλκινο το 2008 στο Πεκίνο, στα Yngling) και πάει λέγοντας...

Πάει λέγοντας, διότι μπορεί τα ελληνικά πανιά να γύρισαν άπρακτα από το Λονδίνο, αλλά χθες ανέμιζαν πάλι πάνω στο βάθρο, χάρισαν στην Ελλάδα ένα μετάλλιο και με τη λογική του Ραμπελέ (στον «Γαργαντούα»), «τρώγοντας έρχεται η όρεξη και πίνοντας η δίψα»!

Αυτό δεν το γράφω στα κουτουρού, αλλά το είπε ο ίδιος ο Μάντης, που λόγω επωνύμου κιόλας ίσως έχει και μαντικές ικανότητες: «Συνεχίζουμε δυνατά, θέλουμε κι άλλα μετάλλια, είμαστε αγαπημένοι και πάμε τη βάρκα μας μπροστά»!

Το πόσο μπροστά μπορεί να πάει η βάρκα τους θα φανεί στις επόμενες διοργανώσεις, με θέα προς το Τόκιο: δεν είναι βεβαίως λυκόπουλα, καθόσον ο Μάντης σε έναν μήνα θα κλείσει τα 35 και ο Καγιαλής έχει συμπληρώσει τα 32, αλλά η επιθυμία, το πάθος και η αγάπη τους μπορούν να δαμάζουν τα κύματα, άλλωστε η ιστιοπλοΐα χρόνια δεν κοιτά!

Δεν είμαι στο Ρίο για να ξέρω εάν ο Παύλος και ο Παναγιώτης είχαν γράψει κάποιο σύνθημα στο σκάφος τους, το οποίο παρεμπιπτόντως τους πρόσφερε ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Αρης, Νίκος Λάσκαρης: το επισημαίνω αυτό διότι συχνά οι ιστιοπλόοι γράφουν μια φράση για να τη βλέπουν φάτσα κάρτα την ώρα της κούρσας και να εμπνέονται...

Στο πλαίσιο αυτού του εθιμικού δικαίου, το 2004 η Τσουλφά και η Μπεκατώρου είχαν γράψει το «Δεν υπάρχει...», που είχε τη νοητή συνέχεια: «Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουμε το χρυσό μετάλλιο»!

Δώδεκα χρόνια αργότερα, στην ίδια κατηγορία, φάνηκε από νωρίς πως δεν υπήρχε περίπτωση ο Μάντης και ο Καγιαλής να χάσουν το μετάλλιο και φαίνεται επίσης πως για την Ελλάδα το της θαλάσσης κράτος παραμένει μέγα!

Πηγή: Goal

Άλλα Σπόρ SPORTS