Τότε που είχε έρθει από την Αμερική για να αρχίσει εδώ την προπονητική του καριέρα ως βοηθός και διερμηνέας του Μπίλι Μπίνγκαμ και προπονητής της Εθνικής Ελπίδων.

Συνδεθήκαμε μέσω της δουλειάς πολύ στενά και έγινε για μένα ένας από τους ανθρώπους που -είτε τους βλέπεις κάθε μέρα είτε μία φορά κάθε πέντε χρόνια- αισθάνεσαι ότι είναι πάντοτε το ίδιο κοντά σου. Νιώθεις άνετα μαζί τους, δεν διστάζεις να τους πεις τα προβλήματά σου, ακόμη και τα μυστικά σου. Ισως από διαίσθηση τον σκεφτόμουν πριν από λίγες ημέρες και αναρωτιόμουν αν είναι στην Ελλάδα, ασχολούμενος με την ακαδημία ποδοσφαίρου που είχε ιδρύσει κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Δεν είχα μάθει ότι είναι άρρωστος και ο χαμός του με συντάραξε. Ακόμη και τώρα αρνούμαι να σκεφτώ τον Αλκέτα σαν ένα γερασμένο, καταβεβλημένο άτομο. Η εικόνα του ψηλού, κομψού -και στην εμφάνιση και στους τρόπους- ανθρώπου παραμένει αναλλοίωτη στο μυαλό μου. Για την προσφορά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχουν γραφτεί τα πάντα. Δεν είναι ίσως μικρότερη και η επίδρασή του στο ποδόσφαιρο των ΗΠΑ, αφού διετέλεσε και προπονητής της εθνικής ομάδας της Αμερικής.

Τι άλλο να πω; Εφυγε ένας πολύ καλός φίλος, ένας άνθρωπος του κόσμου, ένας δάσκαλος (υπήρξε και καθηγητής αγγλικών), ένας εργάτης του ποδοσφαίρου, γέννημα-θρέμμα Αρειανός. Και βέβαια ένας τεχνικός που άφησε εξαιρετικά έντονο το στίγμα του στην ιστορία της εθνικής μας ομάδας, που την οδήγησε για πρώτη φορά σε ένα Ευρωπαϊκό και σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.

Πηγή: Goal

Παναγούλιας Ποδόσφαιρο SPORTS