Αμπραάμ Βαν... Μήτρογλου

Στο πρώτο δεκάλεπτο οι Ρουμάνοι είχαν στρατοπεδεύσει στην περιοχή του Καρνέζη - δύσκολο να πιστέψεις, αν είσαι ουδέτερος, πως με τέτοια συμπεριφορά η ομάδα μας θα κρατήσει το μηδέν. H ελληνική άμυνα είναι κάτι μοναδικό: όταν πιέζεται γεμίζει ενέργεια. Στα πρώτα λεπτά είχε λυθεί το μεγαλύτερο αίνιγμα: η ετοιμότητα του Καρνέζη. Μία δύο επαγγελματικές επεμβάσεις του τερματοφύλακα έδειξαν ότι αυτή τη φορά ήταν ζεστός.

Τρέξιμο
Ο Πιτσούρκα χωρίς να έχει τίποτα να χάσει, πιστεύοντας ότι ο Κίρικες θα του συμμαζέψει την άμυνα - ρημαδιό, έβαλε τέσσερις μεσοεπιθετικούς πίσω από τον Μάρικα: Τανάσε και Μαξίμ έπρεπε να τρέξουν λίγο παραπάνω, ενώ ο Στάνκου έπρεπε να παίξει σαν κρυφό φορ και η δουλειά του Τορζέ ήταν να παίξει πάνω στον Χολέμπας. Μόνο που αυτή την εποχή, όποιος πάει στον Χολέμπας, όχι μόνο δεν του δημιουργεί προβλήματα, αλλά βρίσκει και τον μπελά του. Ήταν μία κατεβασιά του «Γερμανού» το πρώτο και το πιο μεγάλο σημάδι ότι η Εθνική μας δεν μασάει, ούτε από καυτές έδρες, ούτε από τίποτα.

Μήτρογλου
Στην πρώτη κατεβασιά του «Γερμανού» η ρουμάνικη άμυνα υπέφερε: στο 16' ο Χολέμπας χορεύει τον Μάτσελ και σουτάρει: ο Ταταρουσάνου δείχνει γιατί λέγονται γι' αυτόν καλά λόγια, αλλά ο τρόμος που 'χει προκαλέσει η πρώτη ελληνική επίθεση σημαίνει το τέλος της φλύαρης ρουμάνικης πολιορκίας. Δική μας και η δεύτερη φάση στο 22': στημένη μπάλα - σέντρα του Κάρα, ο Σαμαράς κεφαλιά άουτ! Δύο χαμένες ευκαιρίες ήταν πολλές, αλλά μαρτυρούσαν ότι όταν ο Σάντος έλεγε πως η ομάδα πάει για να σκοράρει, μιλούσε σοβαρά: όταν ο Πορτογάλος μιλάει, η ομάδα τον ακούει. Η τρίτη επίσκεψη είχε στόχο τον άνθρωπο που δεν συγχωρεί ποτέ: όταν ο Καραγκούνης βρήκε τον Μήτρογλου (σε μια μαγική ιστορική σκηνή στην οποία βλέπεις μαζί το μεγάλο παρελθόν της Εθνικής και το σπουδαίο της μέλλον!) το γήπεδο έσβησε. Ο φόρ του Ολυμπιακού, με την μπάλα στρωμένη μπροστά του, δεν αστοχούσε όταν ήταν 17 χρονών κι έπαιζε στη Νέων: τώρα που είναι ένας διεθνής αστέρας δεν μπορούσε παρά να στείλει την μπάλα στα δίχτυα! Οταν άρπαξε το σημαιάκι για να πανηγυρίσει, μου φάνηκε σαν να βλέπω τον Αμπρααμ Βαν Χέλσινγκ, που στον Δράκουλα παλούκωνε τους Ρουμάνους βρικόλακες που δεν έλεγαν να πεθάνουν. Χρειάζονταν κάτι απίθανο να συμβεί για να ανάψει το γήπεδο: συνέβη στο 55'. Η κόντρα του Χολέμπας με τον Τοροσίδη στάθηκε αιτία να δούμε ένα από τα πιο αστεία αυτογκόλ όλων των εποχών, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να στερήσει από την Εθνική μας την πρόκριση. Οι τραυματισμοί του Σιόβα και του Τοροσίδη έκαναν μια επαγγελματική εμφάνιση να μοιάζει με ηρωική: στην πραγματικότητα τα εισιτήρια είχαν τσεκαριστεί όταν ο Μήτρογλου έστειλε την μπάλα στα δίχτυα.

Άριστοι
Ο Καρνέζης ήταν αλάνθαστος. Ο Τοροσίδης στο πρώτο ημίχρονο άψογος. Ο Χολέμπας ίσως ο καλύτερος του γηπέδου. Ο Παπασταθόπουλος υποψήφιος για τον τίτλο του μεγαλύτερου Έλληνα αμυντικού όλων των εποχών. Ο Σιόβας ένα θηρίο. Ο Τζιόλης ουσιαστικός και αθόρυβος. Ο Μανιάτης ένα μηχανάκι που έτρεχε για τρεις. Ο Σαμαράς πρώτος στη μάχη όταν χρειάστηκε κάποιος να κρατήσει την μπάλα. Ο Σαλπιγγίδης τακτικά τέλειος, παίζοντας όπως του έμαθε κάποτε ο Τεν Κάτε. Ο Μήτρογλου το αστέρι που έδειξε τον δρόμο. Ο Βύντρα, ο Σάμαρης κι ο Μανωλάς ετοιμοπόλεμοι. Αλλά πάνω από όλα υπήρχε στο γήπεδο ένας γεννημένος αρχηγός, που λέγεται Γιώργος Καραγκούνης και που έκανε χθες βράδυ πράξη το παιδικό του όνειρο: να κλείσει μια μοναδική καριέρα στα γήπεδα της Βραζιλίας με το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Το ακόμα πιο σπουδαίο είναι ότι έζησε αυτή τη βραδιά ως πρωταγωνιστής. Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία: αυτός ήταν που έκανε χθες το κάτι παραπάνω, μετατρέποντας την πρόκριση σε έπος.

Συγχαρητήρια
Συγχαρητήρια στον Σάντος, στο τιμ του, στην ομοσπονδία, δηλαδή στους ανθρώπους που φροντίζουν τους παίκτες μας. Η εξαιρετική διαιτησία του Μάζιτς, οι χαμηλοί τόνοι μετά τον θρίαμβο της Παρασκευής, η διαχείριση της ομάδας μετά την ήττα - μαχαιριά στη Βοσνία δείχνουν ότι όλοι δούλεψαν άριστα. Όσοι προσπαθούν να κάνουν τη ζωή τους δύσκολη, χθες βράδυ υπέφεραν. Ο Γιώργος Σαρρής είναι από αυτούς που ξέρουν ότι η επιτυχία είναι πάντα η πιο γλυκιά εκδίκηση.