Και τι έγινε που έπεσε ο Σαρρής;

Πρόκειται για έναν πρόεδρο που η Ιστορία θα τον χαρακτηρίσει, μάλλον τον έχει ήδη χαρακτηρίσει, ως τον πλέον αποτυχημένο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν εξετάζω αν ήταν πιόνι κι' αν στην πραγματικότητα οι δικές του αποφάσεις ήταν υπαγορευμένες. Το ίδιο μου κάνει. Αλλωστε δεν προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά μόνο στο ελληνικό ποδόσφαιρο στις δομές και τις λειτουργίες του, αλλά διέλυσε και το μοναδικό υγιές πράγμα που υπήρχε μέσα σε αυτό το άρρωστο περιβάλλον και μπορούσε και επιβίωνε για πάνω από μία δεκαετία, την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου...

Αλλωστε ουκ' ολίγες φορές έχω γράψει για τα... κατορθώματα του πρώην (πλέον) προέδρου της ΕΠΟ και την άποψη μου ότι έπρεπε να είχε παραιτηθεί προ πολλού. Το γεγονός λοιπόν ότι μας... απάλλαξε από την παρουσία του ο κύριος Σαρρής, έστω και με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, ορθώς αντιμετωπίζεται ως ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Μάλιστα εμείς εδώ στο gazzetta.gr που δεκάδες φορές με κείμενά μας αναδείξαμε τα κακώς κείμενα του κυρίου Σαρρή και ζητήσαμε την άμεση παραίτησή του, θα μπορούσαμε σήμερα να μιλάμε και για νίκη σε βάρος του κατεστημένου. Τι νόημα όμως έχει όλο αυτό, αν όντως δεν αλλάξει κάτι την επόμενη ημέρα.

Διότι προσωπικά όχι μόνο δεν το αποκλείω να αφήσουμε αυτή την ευκαιρία ως ελληνικό ποδόσφαιρο να πάει χαμένη, αλλά στη συνέχεια να κάνουμε ορισμένα ακόμη βήματα προς τα πίσω... Και γιατί το λέω. Μα γιατί έτσι όπως είναι διαμορφωμένο το πλαίσιο και έτσι όπως σκέφτονται να λειτουργήσουν οι ομάδες, είναι σχεδόν βέβαιο ότι πάμε για νέο Σαρρή στην προεδρία της ΕΠΟ.

Σήμερα οι δύο βασικότεροι υποψήφιοι είναι ο Γιώργος Γκιρτζίκης και ο Βασίλης Γκαγκάτσης. Δεν αποκλείεται στην πορεία να μας προκύψει και καμία περίπτωση τύπου Βούρβαχη ή Δημητρίου, αλλά πρώτον είναι δύσκολο και δεύτερον δεν αλλάζει και κάτι.

Ο Σαρρής λοιπόν... έπεσε, για να έρθει είτε ο Γκιρτζίκης είτε να ξαναέρθει ο Γκαγκάτσης. Τον πρώτο (πρόκειται για το δεξί χέρι του Σαρρή και άνθρωπο της υπάρχουσας κατάστασης που δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα) τον στηρίζει η σημερινή διοίκηση της ΕΠΟ και με τις πρώτες “σφυγμομετρήσεις” μοιάζει να έχει κι' ένα προβάδισμα, για τις επόμενες εκλογές το οποίο βέβαια εύκολα μπορεί να ανατραπεί. Ο Γκιρτζίκης είναι χρόνια στέλεχος της ΕΠΟ, ταμίας επί εποχής Πιλάβιου και άνθρωπος που κατά τη διάρκεια της προεδρίας Σαρρή αποτέλεσε αν όχι τον πιο κοντινό έναν από τους δύο τρεις πιο στενούς συνεργάτες του και ασφαλώς ήταν συμμέτοχος σε όλες τις μεγάλες και κρίσιμες αποφάσεις. Αν εκλεγεί πρόεδρος θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ ο Σαρρής και θα εξυπηρετήσει το υπάρχον σύστημα!

Αν δεν τα καταφέρει ο Γκιρτζίκης, αυτό θα σημαίνει ότι θα τα έχει καταφέρει να επιστρέψει ο Βασίλης Γκαγκάτσης. Ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ, φαίνεται ότι έχει την απόλυτη στήριξη της σημερινής αντιπολίτευσης στην ΕΠΟ, αλλά και την... ανοχή έως σιωπηρή στήριξη όσων ζητούν την κάθαρση. Να πιστέψει κανείς ότι θα γυρίσει ο Γκαγκάτσης για να “καθαρίσει” το ποδόσφαιρο, όπως και να το κάνουμε αν δεν είναι, τουλάχιστον ακούγεται, υποκριτικό. Ποιός άλλωστε σύλλογος θα βγει να πει στηρίζω τον Γκαγκάτση γιατί θέλω την... κάθαρση του ελληνικού ποδοσφαίρου και του υπάρχοντος συστήματος.
Η επιλογή λέγεται ότι θα είναι... αναγκαστική ως η μόνη που μπορεί να φέρει τη νίκη στην αντιπολίτευση. Είναι αρκετό αυτό το επιχείρημα για να βάλει κανείς το όνομα του συλλόγου του δίπλα σε αυτό του Γκαγκάτση με τον τίτλο “επίσημος υποστηρικτής”; Θα το ξέρουμε σε πολύ λίγες μέρες.

Οπως σε λίγες μέρες θα ξέρουμε και το νέο πρόεδρο της ΕΠΟ. Πολύ φοβάμαι ότι εκείνη την ημέρα το βασικό συμπέρασμα θα είναι. “Και τι έγινε που έπεσε ο Σαρρής;”, πράγμα που θα επιβεβαιώσει για μία ακόμη φορά ότι το πρόβλημα δεν είναι (μόνο) τα πρόσωπα, αλλά οι θεσμοί. Με τον τρόπο που λειτουργεί η ΕΠΟ, με τον τρόπο που εκλέγεται πρόεδρος και με τον έλεγχο των 57 ενώσεων που αποφασίζουν με τόσο... διαβλητό τρόπο για τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου, το μόνο που θα αλλάζει είναι τα πρόσωπα και όχι οι λογικές...