Τρελό πέσιμο Κώστα Καίσαρη σε Βγενόπουλο!

O Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο δήθεν Εθνάρχης, το 1963 την είχε κοπανήσει για το Παρίσι. Και με μουσαντένιο διαβατήριο μάλιστα, στο όνομα Τριανταφυλλίδης. Πρωθυπουργός ήταν τότε ο μέγας πολιτικός απατεώνας Γεώργιος Παπανδρέου ή Παπατζής, γνωστός ως γέρος της Δημοκρατίας. Με την τότε δεξιά παράταξη να είναι στην αντιπολίτευση, το σύνθημα που είχε καθιερωθεί ήταν το «έρχεται». Κάτι δηλαδή σαν το «ερχόμαστε» της ΑΕΚ. Οτι δηλαδή έρχεται ο Καραμανλής, ο μάγκας κι ο νταής από το Παρίσι. Επί Χούντας μάλιστα η αναφώνηση του «έρχεται» εθεωρείτο αντιστασιακή πράξη. Γελοιότητες. Κι εν πάση περιπτώσει, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο κανονικός, επέστρεψε ύστερα από έντεκα χρόνια αραλίκι στο Παρίσι, το 1974, όταν η Χούντα κατέρρευσε και έπεσε από μόνη της.

Οπως κατέρρευσε κι έπεσε από μόνη της η πολυμετοχικότητα στον Παναθηναϊκό. Που ήταν και σύντομη μάλιστα. Η Δικτατορία της 21ης Απριλίου κράτησε επτά χρόνια και κάτι μήνες. Η συμμετοχική δημοκρατία στον Παναθηναϊκό δύο χρόνια και κάτι ψιλά. Πρώτος και καλύτερος που την έκανε λος πούλος ήταν ο Ανδρέας (τύφλα να 'χει ο Παπανδρέου στο παραμύθι και στο μπλα μπλα) Βγενόπουλος. Κι αν οι εθνικόφρονες που είναι μεταξύ ογδόντα και θανάτου έχουν να λένε ότι η... Επανάστασις παρέδωσε την Ελλάδα τον Αύγουστο του 1974 στους πολιτικούς με μηδέν εξωτερικό χρέος, η πολυμετοχικότητα στον Παναθηναϊκό τίναξε την μπάνκα στον αέρα. Εβδομήκοντα δύο εκατομμύρια γιούρο, λες και τα ρούφηξε κάποια μαύρη τρύπα σαν κι αυτές που υπάρχουν στο διάστημα. Ακόμα πληρώνει η ΠΑΕ τη λέζα. Ακόμα έχουν λαμβάνειν λεφτά οι Λέτο, Κατσουράνης, Ζιλμπέρτο, Καραγκούνης και οι λοιποί αστέρες που είχαν κατακτήσει το νταμπλ. Κι από κει που τα εκατομμύρια στον Παναθηναϊκό τρέχανε από τα μπατζάκια τους, μείνανε ταπί και ψύχραιμοι.

Και δεν χρειάζεται να περιμένουμε τον ιστορικό του μέλλοντος για να αποφανθεί. Η καταστροφή του Παναθηναϊκού έχει ονοματεπώνυμο: Ανδρέας Βγενόπουλος (φωτό). Κι αν για την οικονομική καταστροφή της Κύπρου που τον κυνηγάνε έχει απαντήσεις, σχετικά με τον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να πει τίποτα. Γι' αυτό και είναι τουμπεκής. Με δεδομένο όμως ότι η ελπίδα πεθαίνει προτελευταία (αφού τελευταίος θα πεθάνει ο Μητσοτάκης) έχουν αρχίσει τα σενάρια του «έρχεται». Κι όχι τυχαία τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οταν η παρουσία του Αλαφούζου στον Παναθηναϊκό έχει αρχίσει να ξεθωριάζει. Οταν ο κόσμος δεν χειροκροτάει πλέον στις ήττες, όταν η Λεωφόρος γίνεται καλοκαιρινή κι όταν δεν υπάρχει φως από πουθενά. Εκτός από όσους πιστεύουν και περιμένουν ότι ο Ολυμπιακός μέσα στη σεζόν θα τιμωρηθεί. Ο Παναθηναϊκός που θα τερματίσει δεύτερος, μπροστά από ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, θα βγει πρωταθλητής. Θα παίξει προκριματικά για το Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν θα την πατήσει όπως με την Καμπάλα, θα αποκλείσει την ομάδα που θα του τύχει στα πλέι οφ, π.χ. τη Γιουνάιτεντ, και με τα 25 εκατομμύρια που θα εισπράξει θα πάρει ένα σφουγγάρι και θα σβήσει τα χρέη.

Επειδή όμως τα ΜΜΕ είναι παραδόπιστα, αγνοούν αυτό το σενάριο και φωνάζουν έμμεσα ή άμεσα «έρχεται». Δεν περνάει μέρα που να μη γίνεται αναφορά στον Πατέρα. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Γράφουμε δηλαδή ένα θέμα, βάζουμε και πενήντα λέξεις σάλτσα για τον Πατέρα, κοτσάρουμε και μια φωτογραφία του και καθαρίσαμε.

Ποιο άλλο θέμα δηλαδή να πουλήσει στον Παναθηναϊκό; Η διά της βίας ανάσταση του Λαζάρου Εσιέν; Να το ξαναπούμε, λοιπόν, για μια ακόμα φορά: Να γυρίσει ο Πατέρας στον Παναθηναϊκό, να κάνει τι; Για να βλέπει την πλάτη του Μαρινάκη; Εκεί που φώναζε τον Σισέ στο γραφείο του, να φωνάζει τον Νίκο Καλτσά που σκόραρε με τον Αστέρα Τρίπολης; Κάποια πράματα στη ζωή γίνονται μια φορά. Δεύτερη δεν γίνονται.

Ποιες ήταν οι συνθήκες στο ποδόσφαιρο αλλά και στη χώρα γενικότερα το 2009 και ποιες είναι σήμερα; Μιλάμε για άλλη χώρα, άλλο ποδόσφαιρο, άλλον Ολυμπιακό, άλλον Παναθηναϊκό. Και δεν είναι μόνο ο Ολυμπιακός. Ο Σαββίδης στον ΠΑΟΚ, που βάζει και ξαναβάζει το χέρι στην τσέπη, αργά ή γρήγορα θα τη βρει την άκρη. Στην ΑΕΚ μπορεί να μη βάζει κανείς, αλλά τουλάχιστον δεν χρωστάνε. Κι έχουνε την ελπίδα ότι θα φτιάξουνε το γήπεδο. Η προοπτική στον Παναθηναϊκό ποια μπορεί να είναι; Και το κυριότερο: Ποιος θα πληρώνει; Αυτά.

Ταμεία και Εφορία, τρέχουνε ποιος θα προλάβει να βάλει χέρι πρώτος

ΣΦΑΓΗ στις συντάξεις κι ειδικότερα στις επικουρικές. Στο ταμείο των δημοσιογράφων, μάλιστα, τις κόψανε από μόνοι τους. Τον προλάβανε τον Τσίπρα. Με το ψαλίδι, που είναι το τρίτο μέσα σε τέσσερα χρόνια, να φτάνει μέχρι το 30%. Σιγά τ' αυγά. Οπως ακριβώς το λέω: Σιγά τ' αυγά. Απ' τα κομμένα κόψανε και το κάνω επιτόπου πενηνταράκια: Ας πούμε ότι κάποιος είναι από τους προνομιούχους κι ύστερα από τόσες περικοπές παίρνει δεκατρία κατοστάρικα σύνταξη τον μήνα. Στην οποία σύνταξη γίνονται κάθε μήνα οι ανάλογες κρατήσεις. Τόσο στον φόρο όσο και στην έκτακτη εισφορά. Αν δηλαδή δεν είχε επικουρική, σε ό,τι έχει να κάνει με την εφορία, θα ήτανε μία η άλλη. Ισα βάρκα, ίσα πανί. Ο εν λόγω κύριος όμως είναι σφόδρα προνομιούχος και παρά τις περικοπές έχει άλλα πέντε κατοστάρικα τον μήνα επικουρική. Στην οποία δεν γίνονται κρατήσεις. Και τώρα η κρίσιμη ερώτηση: Πόσο φόρο κλήθηκε να πληρώσει; Παρά ένα κατοστάρικο, τρία χιλιάρικα γιούρο. Από τα έξι χιλιάρικα δηλαδή της επικουρικής, η Εφορία του πήρε, παρά ένα κατοστάρικο, τα μισά. Συμπέρασμα: Με τα πολλά στη φυλακή και με τα λίγα μέσα. Από τα πετσοκομμένα κόβουνε. Ταμεία και Εφορία, τρέχουνε ποιος θα προλάβει να βάλει χέρι πρώτος. Κι αυτές οι επικουρικές που υπάρχουνε, μουσαντένιες είναι. Στο μιλητό τα δίνουνε τα λεφτά. Τα μισά τα παίρνει πίσω η Εφορία.

Στον πλειστηριασμό θα πάει η δουλειάστις εκλογέςτης ΕΠΟ

ΝΑ συνεχίσουμε και σήμερα τα απλά μαθήματα ποδοσφαιρικού παραγοντισμού. Με θέμα τις εκλογές της ΕΠΟ. Και τη γενική αρχή ότι κανένας δεν είναι δεδομένος. Ο Θεός ο ίδιος από σήμερα που μιλάμε μέχρι τον Οκτώβριο που θα ανοίξουν οι κάλπες μπορεί να κάνει δυο τρεις γυριστές. Κι ακόμα παραπάνω. Και δεν θα μιλήσουμε υποθετικά. Το παράδειγμα είναι πραγματικό. Ο Χατζηαποστόλου του Κιλκίς. Χρόνια ολόκληρα στο προεδρείο της ΕΠΟ και στην Εθνική Ομάδα. Εκ δεξιών του Γκαγκάτση και δίπλα στο Ρεχάγκελ. Εύλογο να έχει φιλοδοξίες για να είναι ο επόμενος πρόεδρος. Και του εμφανίζεται ξαφνικά φάντης μπαστούνι ο Σαρρής. Εύλογο ήταν να περάσει στην αντιπολίτευση. Και στη σκληρή μάλιστα, μέχρι και σήμερα επί Γκιρτζίκη. Πρώτος και καλύτερος στον αγώνα για την ανατροπή και την κάθαρση. Οποιος όμως νομίζει ότι η ψήφος του Χατζηαποστόλου είναι δεδομένη, βυζαίνει το δάχτυλο. Εύκολα μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνό του: «Δημήτρη σε αδικήσαμε. Να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε τώρα. Μπαίνεις αντιπρόεδρος, γυρίζεις στην Εθνική ομάδα. Πες μας τι άλλο θέλεις». Τι θα κάνει ο Χατζηαποστόλου; Θα τους πει ότι εγώ για λόγους αρχής είμαι με τους απέναντι; Ούτε στο σινεμά δεν παίζονται αυτά τα έργα. Αυτό που θα κάνει είναι το αυτονόητο: Να το παζαρέψει. Να βρει τον τρόπο να πει στους απέναντι «έχω αυτήν την πρόταση. Εγώ είμαι σαράντα χρόνια στο ποδόσφαιρο. Δεν γίνομαι τσιράκι κανενός Γραμμένου. Ακούω τι έχετε να μου πείτε». Εκεί ακριβώς θα πάει η δουλειά. Στον πλειστηριασμό. Στο αλά ούνα, αλά ντούε, αλά τρε. Κι ο Χατζηαποστόλου δεν είναι η μοναδική και σπάνια περίπτωση. Είναι ο κανόνας. Συμπέρασμα: Μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες, καμία ψήφος δεν είναι δεδομένη και καμία χαμένη.

Με δεκαεπτά θλάσεις μέχρι τώρα στον ΠΑΟΚ, προλαβαίνουν να βγάλουν 21 μέχρι την Πρωτοχρονιά;

Οταν είσαι ρέστος, όχι με τη Νova συμφωνείς, αλλά και με τον διάολο -Observer

Πηγή: Goal