Διότι, για τους Ιβηρες, ότι εμάς ώθησε σε ουρλιαχτά πανηγυρισμών, ό,τι μας κάνει να θυμόμαστε ακόμη και σήμερα που ήμασταν και με ποιους το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004, για αυτούς ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά.

Και όχι μόνο… Μέχρι το 2014 και το Μουντιάλ της Βραζιλίας είχαν μια 15ετία που αποκλείονταν, ή έχαναν, με κάθε τρόπο: σε ισοβαθμίες, στην παράταση, στα πέναλτι, από αμφισβητούμενα πέναλτι, τα πάντα όλα. Νομοτελειακά, κάποια στιγμή θα τους χαμογελούσε. Τούτη η νομοτέλεια μόνο για τους Αγγλους δεν ισχύει, μεταξύ μας!

Και τους χαμογέλασε με τρόπο… ελληνικό: το στυλ, τα αποτελέσματα, η τύχη… α λα Ρεχάγκελ (καλέ μας Φερνάντο, να τα λέμε όλα), ακόμη ακόμη και το σκηνικό που στήθηκε για τον τελικό, το βράδυ της Κυριακής στο Παρίσι: η Πορτογαλία αουτσάιντερ στο σπίτι της οικοδέσποινας, σε τελικό. Μη σου τύχει… Και… της είχε τύχει: το 2004, στη Λισσαβώνα! Portugal ή… Portugrecia, εντέλει;

Καίτοι FIFA και UEFA προσμετρούν ως νίκες τις επικρατήσεις στις παρατάσεις, δεδομένα η Πορτογαλία έδωσε επτά παιχνίδια επί γαλλικού εδάφους και δεν έκανε ήττα σε επτά ματς στο Euro (συμπληρώνοντας 22 μήνες αήττητη με τον Σάντος στον πάγκο, στα επίσημα) και νίκησε μόνο… τους Ουαλούς. Ξεπέρασε ακόμη ακόμη και το ρεκόρ των Δανών που εν έτει 1992 στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης στη Σουηδία νικώντας μόνο τη Γαλλία στον όμιλο και τη (πρώτη φορά ενωμένη, τότε, σε μεγάλο τουρνουά) Γερμανία στον τελικό.

Τι απέμεινε να δούμε; Ισως κάποια πρωταθλήτρια Ευρώπης μόνο… με ισοπαλίες!

Το ελληνικό, εμπνευσμένο από το 2004, στυλ φάνηκε από τα πρώτα λεπτά του τελικού όταν οι Πορτογάλοι είχαν παραχωρήσει το μισό γήπεδο στους «τρικολόρ», περιμένοντας να κλέψουν μπάλες και να βγουν στην κόντρα. Τοιουτοτρόπως έπαιζαν, σχεδόν σε όλο το τουρνουά.

Τα αποτελέσματα; Εγινε (χάρη στην αύξηση των ομάδων από 16 σε 24 και την πρόκριση των τρίτων) η πρώτη ομάδα που πέρασε με τρεις ισοπαλίες από τον όμιλο και κατέκτησε το τρόπαιο. Μαζί με τα Μουντιάλ ήταν η έκτη ομάδα, που ήταν 3η σε όμιλο, και έφτασε στον τελικό – και η πρώτη που το πήρε! Και μιλάμε για μια ομάδα η οποία σε 720 αγωνιστικά λεπτά (χωρίς τις καθυστερήσεις) ήταν μπροστά στο σκορ σε μόνο… 73 εξ αυτών: μυθικό (μας ξεπέρασε και εμάς).

Η τύχη; ΟΚ, σύμφωνοι, ξεκινάμε από την ατυχία: να στερείσαι τον ηγέτη της ομάδας σου, τον σταρ του Euro, από το 25ο λεπτό, παραπάει. Ούτε ο… επίτιμος να σου είχε ευχηθεί. Κάπου εκεί όπως οι Θεοί του Ολύμπου άρχισαν να βλέπουν με άλλο μάτι τον «Ελληνα» Σάντος. Οι χαμένες ευκαιρίες του Γκριζμάν, το δοκάρι του Ζινιάκ, το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι… Λίγο το άστρο του Ρεχάγκελ απέκτησε ο Σάντος, λίγο Τσεχία – Ελλάδα δεν θύμισε το ματς; Ε, «Κολοσσός» τούτη τη φορά ήταν ο Εντερ, ο γεννημένος στη Γουινέα Μπισάου παίκτης της Λιλ που προοριζόταν για βασικός αλλά δεν «τράβηξε» ωστόσο ο Σάντος έβγαλε… λαγό από το καπέλο, για να υποχρεώσει τη Γαλλία στην πρώτη της εντός έδρας αποτυχία σε Euro ή Μουντιάλ από την εποχή του… Σαρλ ντε Γκωλ (9 Ιουλίου 1960, μεσολάβησαν… 20.454 ημέρες!).

Τους κλείσαμε το σπίτι προ 12 ετών και το γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Η Πορτογαλία απέκτησε πλέον τη δική της… 4ης Ιουλίου, τη δική της ημέρα (ποδοσφαιρικής) ανεξαρτησίας με στυλ και άρωμα ελληνικό αλλά και με γαλλικό τρόπο: ωσάν έναν «ξαφνικό» θάνατο, ό,τι είχαν κάνει οι Γάλλοι στους Ιταλούς, με τον Τρεζεγκέ, το 2000… Πληρωμένα γραμμάτια θυμίζει.

Η επιλογή που άλλαξε τον τελικό υπέρ των Ιβήρων έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη, με το σκορ 0-0 και με τους Γάλλους να πιέζουν: ο Σάντος έβαλε φορ, τον Εντερ, δίνοντας το σύνθημα στη συσπειρωμένη, μετά την απώλεια του CR7, ομάδα του ότι «πάμε να το πάρουμε». Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς… Και ποιον; Τον άνθρωπο που έμαθε τους συμπατριώτες του να παίζουν χωρίς καθαρό φορ και που οδήγησε τη loser Πορτογαλία στον θρόνο. Το respect φαντάζει, πια, λίγο…

Πηγή: Sportday 

Euro 2016 Πορτογαλία Ποδόσφαιρο SPORTS