Γράφει ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΑΡΜΟΙΡΗΣ

Η Γκαραμπάχ ήταν η ευκολότερη λεία. Τη γεύση της Αστάνα την είχε θεόγλυκη στο στόμα του από τα περσινά 5 γκολ που της έριξε στις δύο αήττητες αναμετρήσεις μαζί τηςστους Ομίλους του Europa (1-1 εκεί, 4-1 εδώ).

«Άτυπες ρεβάνς» και άλλα παρόμοια «ευφυολογήματα» ευρείας κατανάλωσης, αν του λάχαινε πάλι καμιά ταλαιπωρία στην… έρημο του ΜπερΣεβά, το είχα ξεκαθαρίσει πριν την κλήρωση ότι… καλύτερα να μας έλειπε το βύσσινο! 

Τι απέμενε; Σλάβια Πράγας και Ριέκα. Οι Τσέχοι έχουν ανώτερη ευρωπαϊκή ιστορία, οι Κροάτες όμως είναι… Νουρέγιεφ της μπάλας. Πάντα τους μετράς, πάντα τους υπολογίζεις.

Ένας λόγος παραπάνω άμα είναι και πρωταθλητές. Κι άμα κοιτάξεις με προσοχή τα σταθερά βήματα ανόδου που κάνει, μετρημένα και στωικά, από τον Φεβρουάριο του 2013 ως τα τώρα, υπό την καθοδήγηση του Ματίας Κεκ, του Σλοβένου θιασώτη της πειθαρχίας και της άρτιας ανασταλτικής λειτουργίας, αντιλαμβάνεσαι ότι η επόμενη αντίπαλος του Ολυμπιακού στο τελευταίο σκαλοπάτι της ανηφόρας για τους Ομίλους του ChampionsLeague, μόνο παίξε-γέλασε δεν είναι.

Τρεις σεζόν με τον 55χρονο τερμάτισε δύο φορές στη 2η θέση, πήρε δύο κύπελλο και τη χρονιά που πέρασε ήρθε το πολυπόθητο πρωτάθλημα. Το μοναδικό της ιστορίας της.

Στα προκριματικά, στον προηγούμενο γύρο προσπέρασε το εμπόδιο της Σάλτσμπουργκ – η οποία κατάντησε «πελάτισσα» των Κροατών, αφού και πέρυσι αποκλείστηκε από τη Ντιναμό Ζάγκρεμπ - την ίδια ώρα που ο Ολυμπιακός έκανε το ίδιο και με περισσότερη άνεση με την Παρτιζάν και οι φιλοδοξίες της… πέρασαν πίστα. Λογικό. Όσο τρως, ανοίγει η όρεξη, ανοίγει το στομάχι και τους… πεινασμένους δεν είναι να μην τους λαμβάνεις υπόψη σου.

Γενικά, θα το επαναλαμβάνω διαρκώς: Είμαι της γνώμης ότι δεν υπάρχουν εύκολες και δύσκολες κληρώσεις, εξαιρουμένων πραγματικά «θεόρατων» αντιπάλων, με μυθικά μπάτζετ, που δεν παίζονται (όντως) με τίποτα από τους ελληνικούς συλλόγους.

Αν δεν παίξεις μπάλα, αν δεν προσηλωθείς στο στόχο, αν σε παρασύρει αλαζονεία ή υπερεκτίμηση δυνατοτήτων, θα… σε φάει το μαύρο σκοτάδι του αποκλεισμού.

Και ο Ολυμπιακός (πέρυσι με τη Χαποέλ και άλλες χρονιές), καθώς και πολλές ακόμα ομάδες στον πλανήτη, έχουν πέσει και θα ξαναπέσουν θύματα υποδεέστερων αντιπάλων, υπό το σύνδρομο του ελλείματος ποδοσφαιρικής σοβαρότητας.

Επίσης, υπό κανονικές αγωνιστικές συνθήκες, δεν συμμερίζομαι ούτε τις απόψεις κάποιων προπονητών, που αν τους το επέτρεπαν πριν την κλήρωση θα διάλεγαν έδρα πρώτου και δεύτερου παιχνιδιού. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι προτιμότερο να δίνεις το πρώτο ματς μπροστά στο κοινό σου και άλλοι, μακριά.

Και έχουν και επιχειρήματα, σε θεωρητική βάση βέβαια, γιατί στο γήπεδο οι προβολείς φωτίζουν τις αδυναμίες σου και… σε ξεβρακώνουν.
Είπα πριν για κανονικές αγωνιστικές συνθήκες, γιατί τούτες εδώ, αυγουστιάτικα, είναι… ακανόνιστες. Χωρίς ροή επίσημων παιχνιδιών και ομοιογένεια των ομάδων, δεν γίνεται να βάλεις σε καμία «συλλογιστική μηχανή» υπέρ και κατά ώστε να εξάγεις ένα τελικό συμπέρασμα. Όλα είναι «ναι μεν, αλλά…».

Καλύτερα εκεί για αρχή
Ο Ολυμπιακός δεν παύει να είναι το φαβορί, ωστόσο λόγω εποχής, επιθυμούσα να γινόταν στην Κροατία το πρώτο ματς. Αλλιώτικο είναι το «πάω να πάρω καλό αποτέλεσμα στην έδρα του άλλου», από το να υποχρεωθώ να βάλω βάσεις πρόκρισης εξ’ αρχής, εκμεταλλευόμενος την έδρα και το κοινό μου.

Οι ερυθρόλευκοι στα δύο όλα κι όλα παιχνίδια τους στο Φάληρο μέχρι τώρα (Αστέρας φιλικό, Παρτιζάν ρεβάνς) δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι δεν νίκησαν. Υπόθεση εργασίας ίσως, ότι αν αυτά τα ίδια ματς γίνονταν ένα μήνα αργότερα, πιθανώς θα τα έπαιρναν οι πρωταθλητές.

Αποδεδειγμένο όμως από την άλλη, με βάση την εικόνα τους στους συγκεκριμένους αγώνες, η οργανωτική δυστοκία τους. Ο εγκλωβισμός τους στο καλά στημένο και μελετημένο παιχνίδι των αντιπάλων και η αδυναμία τους να βρουν επιθετικούς διαδρόμους για να παραχθούν φάσεις, να έρθουν τα γκολ και μαζί η νίκη.

Γκολ σημειώθηκαν, τόσο με τον Αστέρα όσο και με την Παρτιζάν. Δεν έφτασαν όμως γιατί το πρόβλημα είναι υπαρκτό: Ποδόσφαιρο κατοχής παίζει μεν ο Ολυμπιακός μπροστά στο κοινό του, του λείπει όμως ακόμα η καταιγιστική κυριαρχία, ο βομβαρδισμός, το «ξεκλείδωμα» και σφυροκόπημα του αντιπάλου. 

Θέλουν ακόμα εκρηκτικότητα στο παιχνίδι τους οι Πειραιώτες, απόκτηση συνοχής και ομοιογένειας, περισσότερα τρεξίματα, ρήγματα από τα άκρα, περισσότερους συνδυασμούς με κάθετες πάσες.

Είναι η περίοδος που ο χρόνος δουλεύει για τις ομάδες. Ιδιαίτερα για τις ποιοτικές όπως αδιαμφισβήτητα είναι φέτος ο Ολυμπιακός. Και θα είναι και ακόμα πιο πολύ σε δύο εβδομάδες που θα υποδεχθεί στο Καραϊσκάκη την Ριέκα με την προσθήκη νέας μεταγραφής (Ζιλέ;).

Είναι όμως δύο εβδομάδες, όχι… δύο αιώνες. Μέχρι να το σκεφτείς, πέρασε ο καιρός.

Χάσι και παίκτες πρέπει να φουλάρουν για να ανεβάσουν επιδόσεις και να μην αφήσουν το πλεονέκτημα της έδρας να πάει χαμένο, τρέχοντας και… μη προλαβαίνοντας μετά να κυνηγούν την πρόκριση στη «ζούγκλα» που θα δημιουργήσουν (για τα φιλαράκια των Σέρβων, ξέρετε τώρα…) οι Κροάτες στη ρεβάνς.

Η Ριέκα είναι νέα και ωραία, είναι πρωτάρα και φιλόδοξη, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Και θα σημειώσω ότι είχα τονίσει και μετά την κλήρωση με την Παρτιζάν: Ομάδες έμπειρες με τέτοιο ρόστερ σαν τον Ολυμπιακό, σε τέτοια ζευγάρια, είναι ακλόνητα φαβορί και το αποδεικνύουν. Ειδάλλως δεν πας πουθενά!

Θάλασσα το έκανε ο Ιβάν
3 Αυγούστου 2013. Ιβάν Σαββίδης: «Πάμε για το πρωτάθλημα». 

Ακριβώς 4 χρόνια αργότερα, με μία ημέρα απόκλιση. Ιβάν Σαββίδης, η… δριμεία επιστροφή! Με στόμφο στους παίκτες του ΠΑΟΚ: «Πρωτάθλημα, κύπελλο και να γράψουμε ιστορία στην Ευρώπη». Τρεις οι στόχοι. Νταμπλ και Ευρώπη. Μωρέ μπράβο! Σαν να τον παρά-σήκωσε τον πήχη το αφεντικό του Δικεφάλου.

Από την τελευταία φορά που είχε πρωτορίξει το σύνθημα τίτλου, είτε αναδιπλώθηκε, είτε απείλησε με αποχωρήσεις από το πρωτάθλημα, είτε χώρισε την Ελλάδα στα δύο, με βορρά και νότο σε δύο αντιμαχόμενους πόλους, είτε έκανε συμμαχίες υψώνοντας λάβαρο της «σταυροφορίας» του, τις ηθικές αξίες της κάθαρσης και της εξυγίανσης του ποδοσφαίρου, αδειάζοντας όμως εν συνεχεία - με σφαγιαστικές διαιτησίες και όργια στον ημιτελικό και τον τελικό του περσινού Κυπέλλου - τους άλλους δύο αρωγούς της (υποτιθέμενης αθώας και διάφανης) αρχικής εκστρατείας του.

Τώρα δίνει την εντύπωση πως νιώθει… ποδοσφαιρικός Κολοσσός!Αυτή η σιγουριά και «αγριάδα» στα λόγια του! Πανέτοιμος να αμφισβητήσει τα πρωτεία του Ολυμπιακού. Να χαλάσει τα σχέδια του Μαρινάκη, που με ειδική αναφορά του σε εκείνον, του συνέστησε υπομονή να βλέπει την πλάτη του Ολυμπιακού για άλλα 13 χρόνια τουλάχιστον ώσπου να εκπληρωθεί ο βασικός εξαγγελτικός στόχος του προέδρου του: Τα 20 σερί πρωταθλήματα.

Τι τον έκανε τον Ιβάν άραγε να ορέγεται νταμπλ και ευρωπαϊκές διακρίσεις; Η πρόκριση επί του… μεγαθηρίου Ολίμπικ Ντόνετσκ ή η πραγματικά σπουδαία εμφάνιση του πράγματι υπέροχου Ρόμπερτ Μακ και δύο, άντε 3-4 ακόμα πολύ καλοί παίκτες, υψηλών απαιτήσεων που έχει στις τάξεις του ο ΠΑΟΚ;

Ή μήπως η… εμπειρία και το… ειδικό βάρος του ονόματος του Αλεξάνταρ Στανόγεβιτς, αυτής της «αλεπούς των πάγκων», που ευτύχησε να ξεκινήσει (μόνο να ξεκινήσει όμως και κρατήστε το) τη σεζόν ο ΠΑΟΚ;

Άμα σου παραπέσει το αλάτι στο φαΐ, γίνεται λύσσα. Ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ το έκανε… θάλασσα. Τα υπόλοιπα… στο πέλαγος. Με πολύ κουπί νομίζω από τον κ. Σαββίδη για να τρέχει μετά να μαζεύει τα… ασυμμάζευτα. Στο όχι πάντως πολύ μακρινό μέλλον… 

Σαββίδης Ποδόσφαιρο Superleague ΠΑΟΚ SPORTS Ολυμπιακός