Παναθηναϊκός: Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος θυμάται στον SportDog ό,τι έγινε στο ματς με τον Άγιαξ το '96. Οι ατάκες του καπετάνιου, οι ψυχάρες του “τριφυλλιού” και προσγείωση στο σήμερα με παίκτες που ούτε στον πάγκο δεν θα ήταν τότε.

Ο συνάδελφος  διηγήθηκε με συγκλονιστικό τρόπο όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν της μεγάλης νίκης του Παναθηναϊκού. Θυμήθηκε τις μυθικές ατάκες του Μπορέλι, την αλησμόνητη δήλωση του Γιώργου Βαρδινογιάννη, τις φωνές του Βάντσικ στον Δώνη, τον πανηγυρισμό του Βαζέχα αλλά και την προκλητική στάση των Ολλανδών που πίστευαν ότι θα νικήσουν εύκολα, αλλά ο Πολωνός σκόρερ των “πρασίνων” είχε άλλη γνώμη. 

 

 

Διαβάστε τη συνέντευξη που είχε δώσει στον Sportdog τον Νοέμβριο του 2016 με αφορμή την αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ για τους ομίλους του Europa League:

Ποιες ιστορίες σας έρχονται στο νου από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ το 1996;

«Θυμάμαι ότι στην προπόνηση μία μέρα πριν το ματς, στις 2 Απριλίου του 1996, είχαν έρθει καμία διακοσαριά Ολλανδοί νεαροί και μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι έδειχναν τα πέντε δάχτυλα, “θα φάτε πέντε”. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη ομάδα της εποχής, τον Άγιαξ, με παίκτες που ξεπερνούσαν τα δεδομένα της σημερινής εποχής. Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήταν στο γήπεδο και πήγαινε πάνω κάτω με ένα τεράστιο κομπολόι στα χέρια. Ήταν αγχωμένος και πήγε κοντά του ο Μπορέλι και του λέει: “πρόεδρε μήν έχεις ά-γ-χ-ο, θα τους καθαρίσουμε”. Δεν το πίστευε, απλώς ήταν μία χαλαρή παρέα, η οποία μπήκε στο αεροπλάνο για να ευχαριστηθεί το παιχνίδι.

«Ούζο... 5-0»

 

Στην πτήση το αεροσκάφος το έλεγαν “Βέρμιο”. Ο Παναθηναϊκός έφυγε πρωταπριλιά. Ο Βαζέχα είπε, ότι είδε όνειρο μία γυναίκα που μαγείρευε κοκκινιστό κρέας με σάλτσα βασιλικού. Ο Καπουράνης έβαζε στοιχήματα με τον Γαρμπή, τον μασέρ της ομάδας, ότι θα έκανε “ποδιά” στον Τζορτζ Φίνιντι.

Κάποια στιγμή φεύγει να κάνει δηλώσεις ο Ρότσα και έχουν σηκώσει πίσω από την κάμερα ένα χαρτόνι που ανέγραφε “Ούζο 5-0”. Τον Παναθηναϊκό τον είχαν για φτύσιμο, ακόμη και ο Λουίς Φαν Γκάαλ που ήταν προπονητής του Άγιαξ. Για να καταλάβετε, διανύσαμε μία διαδρομή 120 χιλιομέτρων για να κάνει δηλώσεις και δεν έκανε. Μιλάμε για το τελευταίο ματς στο Ολυμπιακό στάδιο του Άμστερνταμ, το οποίο χτίστηκε το 1926 και μετά το συγκεκριμένο αγώνα θα έκλεινε, αφού ο Άγιαξ θα μετακόμιζε στο Άμστερνταμ Αρίνα. Γενικά ήταν μία ατμόσφαιρα παιδικής χαράς. Είχε τόσο πλάκα με τους παίκτες του Παναθηναϊκού που απορούσες τί στο καλό θα γίνει. Το πειραχτήρι της ομάδας εκείνης της εποχής ήταν ο Μπορέλι. Πήγε στον Γιώργο Δώνη και του είπε “Δώνη βρέθηκε ασχημότερος παίκτης από εσένα, ο Ντάβιτς”. Και του απάντησε το “τρένο” “ναι αλλά εσύ είσαι ο πιο κοντός και ο πιο αστείος”.

 

«Go τρένο, Go!!»

Μιλάμε για μία φοβερή ομάδα του Άγιαξ. Βαν ντερ Σαρ, Ντάνι Μπλιντ, Ράιζιγκερ, Λιτμάνεν, Φίνιντι, Ντάβιτς, Κανού, Κλάιφερτ. Ο Παναθηναϊκός μπήκε άφοβα μέσα στο γήπεδο. Στην 11άδα υπήρχαν μόνο δύο ξένοι, ο Βαντσικ με τον Βαζέχα που στην ουσία ήταν σαν Έλληνες και αυτοί. Έγινε ο χαλασμός κυρίου, γιατί το ματς πήγαινε για 0-0. Ο Άγιαξ ασκούσε πίεση, αλλά δεν ήταν αυτό που λέμε ποδοσφαιρικά... κατηφόρα, ο Παναθηναϊκός ήλεγχε το παιχνίδι αλλά δεν απειλούσε. Και στο 86' έγινε το μπαμ, όπου φεύγει ο Δώνης και κάνει τη γνωστή κούρσα. Εγώ ήμουν πίσω από την εστία του Βάντσικ και φώναζε ο Πολωνός με τη γνωστή χοντρή φωνή του “go τρένο, go”. Και σπάει την μπάλα στον Βαζέχα που κάνει το απίθανο πλασέ και ο Βαν Ντερ Σαρ μένει άναυδος, δεν πιστεύει, ότι έγινε αυτή η φάση.

Γίνεται το έλα να δεις. Κατεβαίνουμε στα αποδυτήρια και είναι 20 κανάλια που κυνηγούν τον Βαζέχα. Ο Βαρδινογιάννης έκανε το διερμηνέα του. Εκεί ήταν η περίφημη δήλωση του Καπετάνιου, ότι “οι ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται”. Καταλβαίνει κανείς, ότι βάση τη δυναμικότητα του συγκεκριμένου αντιπάλου τη συγκεκριμένη εποχή, η νίκη ήταν σαν ψέμμα. Αυτη ήταν η βραδιά του Άμστερνταμ, η οποία ήταν η μεγαλύτερη νίκη σε αξία, γιατί μιλάμε για ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν μία ανάσα από τον τελικό. Στον επαναληπτικό δεν είχε πλάκα το θέμα, γιατί οι Ολλανδοί ήρθαν πολύ σοβαροί στο ματς. Διακυβευόταν η ιστορία τους. Θα ήταν ντροπή για αυτούς αν αποτύγχαναν. Εγώ ήμουν στη φυσούνα τότε, 17 Απριλίου. Ήταν όλοι σαν να είναι νεκροί. Ιδρωμένοι και ξεφύσαγαν, ακόμα και ο πλακατζής, ο Μπορέλι. Ο Παναθηναϊκός υπέκυψε στο άγχος, τις ελλείψεις και την ανωτερότητα των άλλων».

Τί θυμάστε από τη μετάδοση; Υπήρχαν δυσκολίες τεχνικές; Γιατί ο Σωτηρακόπουλος ακουγόταν, λες και ήταν στο υπερπέραν...

«Δεν υπήρχε καμία δυσκολία. Μπορεί να ήταν γερασμένο γήπεδο, αλλά ήταν ένα στάδιο που είχε περάσει ολυμπιακούς αγώνες και είχαν παιχτεί σημαντικά παιχνίδια. Για τα επίπεδα της εποχής ήταν όλα καλά. Το ματς πήγαινε στο 0-0 και δεν δείχνει κάτι ότι μπορέι να αλλάξει τη ροή του. Ο Χρήστος είδε τον Δώνη να φεύγει σφαίρα στον κενό χώρο μπροστα του. Ο Βαζέχα μάλιστα ήταν τόσο πολύ μαγκωμένος που δεν πανηγύρισε το γκολ, απλώς σήκωσε τα χέρια. Το πίστευε, αλλά σου λέει, “εντάξει, ο Άγιαξ είναι, υπάρχει και ρεβάνς”. Ήταν πολύ ψύχραιμος στον πανηγυρισμό. Οι άλλοι έτρεχαν να τον σκοτώσουν από τη χαρά και αυτός απλώς σήκωσε τα χέρια».

«Δεν θα ξαναδούμε ενδεκάδες με 8-9 Έλληνες»

Προαναφέρατε, ότι ο Παναθηναϊκός έπαιζε με δύο ξένους που στην ουσία ήταν σαν Έλληνες. Τελικά, μήπως πρέπει, για να ξαναδούμε τέτοιες επιτυχίες, να χτίσουμε ελληνικές ομάδες;

«Είναι μεγάλο μυστικό αυτό, διότι κακά τα ψέμματα δημιουργείς οικογενειακό κλίμα. Με 20 ξένους δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό, γιατί είναι οι Γκανέζοι ξεχωριστά, οι Κογκολέζοι δεξιά, οι άλλοι αριστερά. Γίνεται ένα σκορποχώρι. Τότε όμως ήταν μία οικογένεια, με αστεία που καταλάβαιναν όλοι, με πλάκες, με χιούμορ. Αλλά δεν μπορεί να ξαναγίνει αυτό. Τελείωσε για πάντα. Σε επίπεδο μεγάλο ομάδων, Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, ΑΕΚ, δεν θα ξαναδούμε ποτέ ενδεκάδες με 8-9 Έλληνες. Αυτό ισχύει παντού, έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Είναι ευκολότερο, γιατί έχουν μπει στο παιχνίδι δυνατά οι μάνατζερς και με έναν ξένο προπονητή κάνει 12 μεταγραφές ξενων. Αν υπάρχει ένα ταλεντάκι ελληνόπουλο, αυτομάτως παραμερίζεται. Δεν του δίνεται η ευκαιρία να παίξει».

Με βάση τα δεδομένα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τότε, νίκη επί ποιας αντιπάλου σήμερα θα ήταν ανάλογη με εκείνη;

«Είναι σαν νικάς την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ. Γιατί ο Άγιαξ είχε τέτοιες διαφορές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο από τους υπόλοιπους».

«Παγκόσμιας κλάσεις ποδοσφαιριστές απέναντι σε χωριατάκια»

Οι οικονομικές διαφορές όμως φαίνονταν; Ήταν τόσο εύρωστος ο Άγιαξ, όσο σήμερα η Μπάρτσα και η Ρεάλ που εξοδεύουν απίστευτα ποσά που μόνο στο άκουσμά τους σού σηκώνεται η τρίχα;

«Ο Άγιαξ είναι μία ξεχωριστή περίπτωση του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τουλάχιστον εκείνη την εποχή και για χρόνια έφτιαχνε ομάδες πανίσχυρες, μεγάλους παίκτες και σε τρία χρόνια τους πωλούσε. Και μετά ξανά από την αρχή. Ήταν πανίσχυρος οικονομικά. Μιλάμε για ένα εβραϊκό λόμπι που ήταν γεμάτο χρυσάφι. Ήταν οικονομικά αυτόνομος ως εταιρεία. Αλλά βέβαια δεν παίζουν πάντα τα λεφτά. Σας ξαναλέω, ότι σε αυτό το ματς τέθηκαν αντιμέτωποι παγκόσμιας κλάσεις ποδοσφαιριστές απέναντι σε χωριατάκια. Ο Γιώργος Γεωργιάδης του Σάββα και του Χαραλάμπους, ο Δώνης, ο Νιόμπλιας, ο Ουζουνίδης ήταν παιδιά από επαρχία αλλά με τεράστια ψυχικά αποθέματα».

Στην πτήση της επιστροφής τί έγινε;

«Η φωτογραφία που έπαιξε στα Μέσα της εποχής ήταν η φωτογραφία του Μπορέλι με τον Βαζέχα στο πιλοτήριο. Το μέγεθος της νίκης ήταν τόσο μεγάλο που έπαιξε πρωτοσέλιδο στις πολιτικές εφημερίδες. Έθνος, Ελευθεροτυπία, Απογευματινή, τα Νέα, το είχαν πρώτο θέμα. Πού να χωρέσει μία νίκη σε σημερινό πρωτοσέλιδο; Τότε ήταν όλα για το παιχνίδι με τίτλους “Πράσινο όνειρο, άθλος, θεοί του Ολύμπου”».

Κριστόφ Βαζέχα Μένιος Σακελλαρόπουλος Γιώργος Δώνης Άγιαξ Παναθηναϊκός