Ένας… τρελός ανάμεσα σε "Σελέστε" και "Αλμπισελέστε"

Ο δρόμος προς την κατάκτηση του αρχαιότερου τροπαίου σε επίπεδο εθνικών ομάδων (τρόπαιο, που ο Μπιέλσα δεν κατέκτησε ποτέ, χάνοντάς το 2004, με την Αργεντινή στα πέναλτι από τη Βραζιλία, αλλά που η Ουρουγουάη έκανε δικό της 15 φορές, όσες και η… Αργεντινή), έχει ακόμη μπροστά του δύο εμπόδια: τον ημιτελικό με την Κολομβία, και τον καλύτερο, έως αναγεννημένο Χάμες Ροντρίγκεζ της τελευταίας 10ετίας. Και τον τελικό της 15ης Ιουλίου, πιθανότατα με την αγαπημένη του Αργεντινή, που ως παγκόσμια πρωταθλήτρια, αλλά και κάτοχο του τελευταίου Copa America δεν αναμένεται να συναντήσει ιδιαίτερα προβλήματα με τον Καναδά.   

Στους δρόμους του Μοντεβιδέο, πρωτεύουσας του μικρότερου (με πληθυσμό, μόλις 3.5εκ. ανθρώπων), κράτους που κατέκτησε ποτέ δύο Μουντιάλ (του ’30, στη χώρα τους και του ’50, μες στη… Βραζιλία), ακόμη πανηγυρίζουν, με την ψυχή τους την πρόκριση, από τα 11 μέτρα, σε βάρος της «αιώνιας» Σελεσάο. Και όχι τόσο γιατί δεν την έχει ξανακερδίσει, το αντίθετο, αλλά γιατί οι υπερόπτες Βραζιλιάνοι, που προσγειώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες με τη βεβαιότητα της τελικής νίκης, δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την αριθμητική υπεροχή που προέκυψε στο 74ο λεπτό, από την αποβολή του Νάντεζ. Και όπως παραδέχτηκε και ο Μπιέλσα, το να κρατήσουμε το μηδέν στην άμυνα με 10 παίκτες ήταν η δυσκολότερη πρόκληση που έτυχε ποτέ στην καριέρα μου.

Μίας καριέρας 40 χρόνων στους πάγκους της Ευρώπης ή της Λατινικής Αμερικής, με περισσότερες αρνήσεις και αντιρρήσεις, ιδιορρυθμίες, τσακωμούς ή ξαφνικές παραιτήσεις, παρά τίτλους. Συμπεριφορές, sui generis, που λογικό ήταν να τον θυμάται η Ιστορία της μπάλας με την ετικέτα του «El Loco», του «τρελού». Όχι φυσικά γιατί είναι, αλλά γιατί οι τρόποι, οι εξηγήσεις ή οι απαντήσεις του, συχνά, πυκνά δεν συμβάδιζαν με την, περιορισμένη, κοινή αντίληψη των υπολοίπων.

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα «τρέλας», όχι όμως και τόσο, το είχε δώσει στο Λιντς. Με το που πάτησε το πόδι του στο «Έλαντ Ρόουντ» ρώτησε τον πρόεδρο, πόσες ώρες δουλειάς χρειάζεται ένας φίλαθλος για ν’ αγοράσει ένα εισιτήριο της αγαπημένης του ομάδας. Περίπου τρεις, ήταν η απάντηση. Ο Μπιέλσα, λοιπόν μάζεψε τους παίκτες στο γήπεδο, αλλά αντί για την καθιερωμένη προπόνηση τους υποχρέωσε να καθαρίσουν κάθε χιλιοστό των εξεδρών για να συνειδητοποιήσουν κι εκείνοι ότι ο σεβασμός προς τον φίλαθλο ξεκινάει πρώτα απ’ όλα από το περιβάλλον.

Για όσους δεν το είχαν παρατηρήσει, ο Μπιέλσα είναι ένας προπονητής που δεν κάθεται στον πάγκο του, αλλά πάνω σ’ ένα πλαστικό ψυγείο με νερά και μπόλικο καφέ, το αγαπημένο του, το οποίο δεν μπορεί ούτε να μειώσει, πόσο μάλλον να κόψει. Η παραξενιά του αυτή, προέκυψε στο «Βελοντρόμ» όπου ο πάγκος παρά ήταν μακριά από τον αγωνιστικό χώρο και δεν είχε την ορατότητα που θα ήθελε. Άλυτο μυστήριο, αντίθετα παραμένει ακόμη το γιατί, πριν καθίσει στο ψυγειάκι του θα πρέπει να κάνει υποχρεωτικά 13 βήματα, τα δώδεκα κανονικά, αλλά το τελευταίο μεγαλύτερο.

Έχει κάνει κι άλλα. Παραιτήθηκε από τη Λιλ, ύστερα από μόλις μία αγωνιστική και ακόμη χειρότερα, από τη Λάτσιο, τηλεφωνικά, δηλαδή πριν καν πατήσει το πόδι του στη Ρώμη. Επί ημερών του στην εθνική Χιλής, είχε ζητήσει να σκάψουν έξω από το προπονητικό κέντρο ένα βαθύ χαντάκι, έτσι ώστε να μην μπορούν οι περίεργοι, να δουν και ν’ αντιγράψουν τις μεθόδους προπόνησής του. Οι οποίες, ορκίζονται είναι ιδιαίτερα σκληρές, στο όριο της σωματικής εξουθένωσης.

Με τη «Σελέστε», λοιπόν ο Μπιέλσα φαίνεται να ξαναβρήκε εκείνα τον ενθουσιασμό, αλλά και την αναγνώριση που δεν είχε αλλού. Δεν αντιμετώπισε την παραμικρή δυσκολία ή κριτική όταν προχώρησε στην αναγκαία, γενεαλογική τομή κόβοντας σε μία νύχτα τους «γερουσιαστές» Καβάνι, Σουάρεζ ή Γκοντίν, για τους νεότερους Βαλβέρδε, Ουγκάρτε, Νούνιες, Μπετανκούρ. Και εξάλλου, ποιος να τολμούσε να του πει το παραμικρό όταν, στα προκριματικά του Μουντιάλ ’26 η Ουρουγουάη του πέτυχε δύο από τις σημαντικότερες νίκες της σύγχρονης Ιστορίας της, 2-0 τη Βραζιλία και 0-2 την Αργεντινή.

Μία «Αλμπισελέστε» που πιθανότατα (…Χάμες Ροντρίγκεζ επιτρέποντας), θα βρει αντίπαλο και στον τελικό του φετινού Copa America, δηλώνοντας από τη μία «υπερήφανος Αργεντινός», αλλά αποφασισμένος, πάση θησεία να την κερδίσει.