Γράφει ο Βαγγέλης Μπραουδάκης.

Δεν τους έφτανε, βέβαια, για να περάσουν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και λογικό, αφού οι δυνατότητες του τωρινού ρόστερ των «πράσινων» δεν είναι για το σεντόνι αλλά για τη δεύτερη τη τάξει ευρω-διοργάνωση, έστω και κόντρα στη Μάλαγα και όχι σε κάποιο μεγαθήριο

Μετά τη δίκαιη ήττα στην Ισπανία την περασμένη εβδομάδα έγραφα ότι μόνο με υπέρβαση και με όλες τις λεπτομέρειες του αγώνα στο ΟΑΚΑ υπέρ του ίσως το «τριφύλλι» να μπορέσει να διεκδικήσει κάτι. Ε, αν οι υπερβάσεις συνέβαιναν συχνά δεν θα ονομάζονταν έτσι και επιπλέον η ίδια εγγενής αδυναμία που κατατέθηκε στο χορτάρι του «Ροσαλέδα» εμφανίστηκε -φυσιολογικά- και στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Ο Παναθηναϊκός με το συγκεκριμένο δυναμικό στη μεσοεπιθετική του γραμμή δυσκολεύεται αφάνταστα να παράγει και να απειλεί αποτελεσματικά. Συνέπεια αυτής της δυσχέρειας είναι η «αφλογιστία». Κι όταν δεν σκοράρεις -προφανώς- δεν διεκδικείς, ακόμα κι αν κατορθώνεις να μην απειληθείς

Χωρίς γκολ, λοιπόν, σχεδόν 190 λεπτά και ενδιάμεσα, αν θυμάστε, μόλις ένα τέρμα στη Λιβαδειά και αυτό από τον Λουκά Βύντρα και όχι από κάποιον ποδοσφαιριστή της μεσαίας ή της επιθετικής γραμμής.

Το πρόβλημα αυτό θα αμβλυνθεί κάπως με την επαναδραστηριοποίηση του Κουίνσι αλλά τίποτα εντυπωσιακά δραστικό. Ούτε «αντι-Λέτο» υπάρχει ούτε «αντι-Καραγκούνης» (ήταν κι αυτός στα 20λεπτα που έπαιζε μια κάποια λύση) ούτε «αντι-Κλέιτον» ούτε «αντι-Νίνης». Ενας μόνος κι έρημος Σισοκό -και επειδή το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό- εξουδετερώνεται πιο εύκολα

Ωστόσο, όλα αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά (κι έμενε απλώς να επιβεβαιωθούν στο χορτάρι) εδώ και εβδομάδες, απ' όταν οι «πράσινοι» με την αγχωμένη ευρωπαϊκή άδεια έπρεπε να διαχειριστούν όσο το δυνατόν αποδοτικότερα τη δεδομένη φτώχεια τους.

Και μόνο που το πέτυχαν φτάνοντας στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, και μόνο που θα αγωνίζονται μεσοβδόμαδα έως τα μέσα Δεκεμβρίου, αρκούν για να μη θεωρηθούν αποτυχία. Η ζυγαριά, άλλωστε, συγκρίνει πραγματικότητες και όχι περασμένα μεγαλεία...

Πηγή: Goal

Champions League Παναθηναϊκός