Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν ασπρίσουν τα μαλλιά μου οι ποδοσφαιρικές στιγμές που θα σημαδεύουν τη ζωή μου είναι ταυτισμένες με ένα ζευγάρι γάντια. Με θυμάμαι μπόμπιρα να φοράω ένα ζευγάρι τρύπιες κάλτσες στα χέρια και να κάνω… τούμπες στον κήπο του σπιτιού μου μπλοκάροντας μια μπάλα μιμούμενος το ίνδαλμα των παιδικών μου χρόνων που ήταν ο Σοβιετικός Ρινάτ Ντασάεφ. Μια φορά μάλιστα στην προσπάθεια να εκτιναχθώ προς το μέρος που βρισκόταν η «στρογγυλή θεά», προσγειώθηκα κατά λάθος στις τριανταφυλλιές της γιαγιάς μου. Το γκολ… σώθηκε, αλλά τα πόδια μου γέμισαν γρατζουνιές και ο… πωπός μου μελανιές (καθώς εγώ τη γλίτωσα, οι… τριανταφυλλιές όχι).

Με την πάροδο των ετών, το μόνο που άλλαζε ήταν η ποιότητα των γαντιών. Οι αμυχές παρέμεναν, είτε επειδή τα σχολικά μας ντέρμπι στήνονταν σε ασφάλτινο αγωνιστικό χώρο, είτε επειδή στα μέσα της δεκαετίας του '80 – όταν και υπέγραψα το πρώτο μου ερασιτεχνικό δελτίο – στα περισσότερα ξερά γήπεδα της Αττικής προσγειωνόσουν πάνω σε πέτρες και χαλίκια.

Ε, αν όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει κάτι που με εξοργίζει είναι να ακούω μετά από μια μεγαλειώδη εμφάνιση τερματοφύλακα (σαν τη χθεσινή του Ρομπέρτο) πόσο… τυχερή στάθηκε η ομάδα του. Θαρρείς και ο τερματοφύλακας σε μια ομάδα είναι κάτι σαν το… δοκάρι της εστίας που υπερασπίζεται. Λες και δεν αποτελεί μέλος της ενδεκάδας της...

Μπορώ να αποδεχτώ τα πάντα. Ακόμη και χαρακτηρισμούς όπως ο περίφημος «η θέση του βλάκα» που της έχει αποδώσει ο Μισέλ Πλατινί και την οποία μου «κοπανάει» κατ' εξακολούθηση όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε ο Ανδρέας Δημάτος. Βλέπετε σε τέτοιους χαρακτηρισμούς η απάντηση είναι πάντα εύκολη. Γιατί και ο ίδιος ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, ότι αν η μεγάλη εθνική Γαλλίας που αγωνιζόταν διέθετε στο ρόστερ της έναν πορτιέρο παγκόσμιας κλάσης και όχι τερματοφύλακες της σειράς όπως ο Ετορί, ίσως κι αυτός να γινόταν μια μέρα παγκόσμιος πρωταθλητής.

Τα θεμέλια και τα έπιπλα

Καταλαβαίνω ότι όταν χτίζεις ένα σπίτι αυτό που θαυμάζουν οι επισκέπτες σου είναι τα έπιπλα, οι κουρτίνες, ακόμη και τα αλουμίνια που έχεις τοποθετήσει. Κανείς δεν πρόκειται να σου πει «χρυσέ μου, έχεις βάλει καταπληκτικά θεμέλια στην οικοδομή». Έλα όμως που χωρίς θεμέλια δεν μπορεί να υπάρξει κατοικία…

Αυτό ακριβώς ισχύει και με μια ποδοσφαιρική ομάδα. Οι σκόρερ όπως ο Μήτρογλου αποτελούν τα έπιπλά της, οι εγκεφαλικοί παίκτες όπως ο Φουστέρ τις κουρτίνες της, αλλά το ισχυρό της θεμέλιο δεν είναι άλλο από τον τερματοφύλακα της.

Δεν ξέρω λοιπόν αν ο Μίτσελ είναι καλός ή κακός τεχνικός, γνωρίζω όμως ότι είναι άριστος πολιτικός μηχανικός. Γιατί το καλοκαίρι ο Ισπανός ήταν ο πρώτος που φώναζε ότι η δόμηση του νέου Ολυμπιακού έπρεπε να στηριχτεί στην απόκτηση ενός σπουδαίου τερματοφύλακα. Η δικαίωση του έμελλε να έρθει μερικούς μήνες αργότερα από ένα συμπατριώτη του.

Αν υπάρχει ένας παίκτης που έχει αλλάξει τη μοίρα των «ερυθρόλευκων» στο φετινό Champions League, τότε αυτός είναι σίγουρα ο Ρομπέρτο, ο νέος ήρωας του μεγάλου λιμανιού. Οι… πέντε από τους εφτά βαθμούς που μετρούν στο σακούλι τους οι Πειραιώτες είναι ολοδικοί του. Τρεις οι χθεσινοί με την Μπενφίκα, μισός στο «Ντα Λουζ» (καθώς ήταν αλάνθαστος σε ολόκληρο το παιχνίδι πλην της μοιραίας εξόδου στο φινάλε) και… ενάμιση πόντος στις Βρυξέλλες (καθώς ο άλλος… ενάμιση πάει δικαιωματικά στον Κώστα Μήτρογλου).

Από τον Βάντσικ στον Σερ Άλεξ

Καμία τύχη δεν υπάρχει λοιπόν στη χθεσινή βραδιά για τον Ολυμπιακό. Όπως καμία τύχη δεν υπήρχε στις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές του Παναθηναϊκού που έφεραν τη σφραγίδα του τεράστιου Γιόζεφ Βάντσικ. Όπως καμία τύχη δεν υπήρχε στη συμβολή που είχε ο μεγάλος Αντώνης Νικοπολίδης στα πρώτα ιστορικά «διπλά» του Ολυμπιακού στο Champions League, που αποδεικνύεται πόσο πολύ άλλαξαν το ευρωπαϊκό DNA αυτής της ομάδας. Ναι, ο Ολυμπιακός ήταν συνολικά τυχερός γιατί κέρδισε ένα παιχνίδι στο οποίο δεν ήταν καλύτερος από την αντίπαλό του. Δεν είναι όμως τυχερός επειδή διαθέτει έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα στο ρόστερ του. Ικανός ναι, προνοητικός επίσης, τυχερός όχι...

Τι να συζητάμε; Η μεγαλύτερη δυναστεία του σύγχρονου ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου – όσο κι αν… πληγώνομαι όταν το αναφέρω – δεν είναι άλλη από αυτή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Να υποθέσω ότι ο Σερ Άλεξ στηρίχτηκε στο… φάρδος του όλα αυτά τα χρόνια; Η εξήγηση είναι μάλλον πιο απλή και αρκετά… μεγαλούτσικη, καθώς φτάνει τα 193 εκατοστά. Όσο κι αν οι περισσότεροι ταυτίζουν το πρώτο πρωτάθλημα του Φέργκιουσον με την απόκτηση του Ερίκ Καντονά το Νοέμβριο του 1992, η μεταγραφή που αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο της κυριαρχίας των «κόκκινων διαβόλων» για τουλάχιστον μια δεκαετία στο νησί, είχε πραγματοποιηθεί λίγους μήνες νωρίτερα και άκουγε στο όνομα Πέτερ Σμάιχελ.

Δεν γνωρίζω φυσικά αν ο Ρομπέρτο θα… μακροημερεύσει τόσο πολύ στον Πειραιά, όσο ο Δανός στο Μάντσεστερ, αλλά είναι σίγουρο ότι χθες μου τον θύμισε, ιδιαίτερα στη φάση της εξόδου στον Γκαϊτάν που άνοιξε τα τέσσερα άκρα του σαν χταπόδι προκειμένου να του κρύψει το οπτικό πεδίο. Η συγκεκριμένη κίνηση – που παραπέμπει περισσότερο σε τερματοφύλακα χάντμπολ – αποτελούσε σήμα κατατεθέν του ξανθού γίγαντα της Γιουνάιτεντ, καθώς μέχρι τα 13 του ο Σμάιχελ ήταν αθλητής… χειροσφαίρισης και όχι ποδοσφαίρου.

Δεν θυμάμαι ξανά τέτοιο ρεσιτάλ

Ομολογώ ότι στα τριάντα χρόνια που μπορώ να θυμηθώ καταγεγραμμένες ποδοσφαιρικές εικόνες στο μυαλό μου, δεν μπορώ να εντοπίσω μεγαλύτερη εμφάνιση τερματοφύλακα ελληνικής ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Έχω δει τερματοφύλακες να αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο μεγάλων αποτελεσμάτων, να συμβάλλουν τα μέγιστα στις επιτυχίες της ομάδας τους, ρεσιτάλ σαν το χθεσινό όμως ειλικρινά δεν μπορώ να βρω.

Τερματοφύλακα ο οποίος ουσιαστικά έπαιζε επί ενενήντα λεπτά μόνος του έναν αντίπαλο, που κατάφερε να αναδειχτεί νικητής σε μια άνιση αριθμητικά μονομαχία και μάλιστα σε αγώνα – τελικό για την ομάδα του, αδυνατώ να θυμηθώ. Αν εσείς έχετε κάποιον στο μυαλό σας, κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη…

Το σίγουρο είναι ότι για πολλοστή φορά αποδείχτηκε στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Μπενφίκα ότι ο μεταγραφικός σχεδιασμός και το χτίσιμο μιας ομάδας πρέπει να ξεκινούν από τα… θεμέλια και όχι από τα κεραμίδια. Κι όσο κι αν κάνουν λόγο οι… Πλατινί αυτού του κόσμου για τη «θέση του βλάκα» τόσο θα υπάρχουν οι Σμάιχελ, οι Κασίγιας, οι Μπουφόν, οι Τσεχ, ή οι Νόιερ να τους θυμίζουν ότι οι… βλάκες είναι αυτοί που αλλάζουν τη μοίρα των ομάδων τους.

Υ.Γ. Σε μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές όπως η χθεσινή υπάρχουν και αφανείς ήρωες με τους οποίους ουδείς ασχολείται. Προσωπικά επιτρέψτε μου να αποδώσω τα εύσημα στον Αλέκο Ράντο. Η θέση του γυμναστή τερματοφυλάκων μιας ομάδας είναι κάτι περισσότερο από νευραλγική για τη λειτουργία της. Για να μπορεί ο Ρομπέρτο και ο κάθε Ρομπέρτο να βρίσκεται στην κατάσταση που βλέπουμε φέτος τον Ισπανό κάποιος άνθρωπος έχει δουλέψει μαζί του για ατελείωτες ώρες, έχει αποτελέσει το στήριγμά του στις επίπονες και πολλές φορές εξοντωτικές ατομικές προπονήσεις και έχει μοιραστεί μαζί του συναισθήματα που δεν έχει μοιραστεί ούτε με τους δικούς του ανθρώπους. Είναι ολοφάνερο ότι η δουλειά που κάνει ο παλαίμαχος άσσος του Ολυμπιακού είναι εξαιρετική…

Πηγή: Goal

Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός