Αποβολή σε ένδειξη θαυμασμού

Στη σειρά των αγώνων όπου μπήκαν σε αμφισβήτηση ακόμη και τα προφανή, αυτά που δεν σηκώνουν τη δεύτερη γνώμη, το παράξενο θα 'ταν να μείνουν απέξω τα περιστατικά που πραγματικά επιδέχονται και τη μία ερμηνεία και την άλλην. Εδώ έγινε θέμα αν ήταν ή δεν ήταν, που ήταν, οφσάιντ το γκολ του Πέδρο στον τελικό κυπέλλου. Έγινε θέμα αν ήταν ή δεν ήταν, που ήταν, πέναλτι εκείνο που έκανε ο Ντάνι Αλβες στο ματς του πρωταθλήματος. Και δεν θα γινόταν, η αποβολή του Πέπε;

Για μένα, ναι, έως κόκκινη. Περιλαμβάνεται στον κανονισμό. Αλλ' όχι κάποιο σκάνδαλο, εάν ο Πορτογάλος διέφευγε και με μία κίτρινη. Θα περιλαμβανόταν, η κίτρινη, στον "κανονισμό" να (εξ)υπηρετηθεί καλύτερα το παιγνίδι. Η ροή του. Η εικόνα του. Το πνεύμα του. Αλλ' ο συγκεκριμένος διαιτητής, ο Σταρκ, η UEFA έχει αργήσει χαρακτηριστικά να καταλάβει ότι είναι ακατάλληλος να υπηρετεί το Παιγνίδι. Το μόνο που εξυπηρετεί σφυρίζοντας, είναι ο ναρκισισμός του. Οι Γερμανοί που τον ξέρουν καλύτερα, τον έχουν βγάλει χειρότερο διαιτητή στη χώρα!

Με Ισπανούς διαιτητές λοιπόν, ή με διεθνείς, το πρόβλημα στο multiclasico παραμένει ένα και το αυτό. Μεταξύ των 22, οι λίγοι είναι οι προσηλωμένοι στο παιγνίδι. Οι πολλοί είναι οι αφοσιωμένοι στο να μη χάσουν καυγά για καυγά. Να μη αφήσουν το παραμικρό, να παραπέσει. Να κάνουν όσο θέατρο τους παίρνει και μπορούν. Να πιέσουν τον διαιτητή, όσο τους παίρνει και μπορούν.

Ένας εφιάλτης, για τον διαιτητή. Δεν ξέρω να υπάρχει "εκεί έξω" ο ένας, έστω ένας, διαιτητής που να δίνει την εγγύηση ότι μπορεί, Ισπανός ή ο,τιδήποτε άλλο, να το διαχειριστεί και να επιβληθεί. Ευρωπαίος, μην το ψάχνουμε, δεν υπάρχει. Δεν γλιτώνει, εάν πέσει στην περίπτωση, κανείς. Δεν γλίτωσε ούτ' ο Κολίνα παλαιότερα, σ' ένα Μουρίνιο-Μπάρτσα στο Στάμφορντ Μπριτζ. Θα μπορούσα, μονάχα, να φανταστώ Λατινοαμερικανό. Έχουν μερικούς καλούς (και, κυρίως, κωλοπετσωμένους για τέτοιες δουλειές) εκεί κάτω. Αλλ' αυτό δεν προβλέπεται, ούτε για τις αναμετρήσεις της ισπανικής λίγκας ούτε για τους αγώνες στα Κύπελλα Ευρώπης.

Πλέον το θέατρο είναι δεύτερη φύση, οπότε το κάνουν ακόμη και όταν...δεν χρειάζεται. Στον προημιτελικό του Ντόνετσκ, με 5-1 απ' το Καμπ Νου, στις "κλασικές" ασκήσεις ελληνορωμαϊκής ενός κόρνερ ο Πικέ έφαγε μία στο σβέρκο απ' τον Λούιζ Αντριάνο. Σωριάστηκε πιάνοντας, όχι το σβέρκο, το πρόσωπο. Δεν έπεισε, φάνηκε και στο ριπλέι πως δεν ήταν κάτι το φοβερό που ενδεχομένως ξέφυγε, αλλ' απ' τη στιγμή που το είχε ξεκινήσει ο Καταλανός το πήγε μέχρι τέλους. Ζήτησε "πρώτη βοήθεια" απ' τον πάγκο, επέμεινε να έχει τα χέρια του στο πρόσωπο, σηκώθηκε με προσποιητή δυσκολία, βγήκε έξω, έκανε τον ζαλισμένο, ξαναμπήκε μετά από δυο λεπτά, όλο το σενάριο. Πρακτικά, είναι αδύνατο να μη ξεφύγουν πράγματα. Την Τετάρτη ο Μαρσέλο πάτησε...κανονικά τον Πέδρο, σε τελειωμένη φάση. Μία πολύ πιο κόκκινη, απ' την κόκκινη του Πέπε "μέσα στη φάση". Ο Πέδρο έγινε αναγκαστική αλλαγή και, για την ειρωνεία, ο Αφελάι που ήλθε φρέσκος στη θέση του τρύπησε τον Μαρσέλο στο 0-1.

Όλα θα μπουν στη ζυγαριά, είναι η... καταδίκη αυτή, σε σύγκριση με κάτι άλλο. Ο Βίκτορ Βαλδές στην Κοπεγχάγη με τον Ν'Ντόι ήταν "Σουμάχερ με Μπατιστόν" αλλά δεν αποβλήθηκε. Ενώ αποβλήθηκε έτσι όπως αποβλήθηκε, στη ρεβάνς Μπαρτσελόνα-Αρσενάλ, ο Φαν Πέρσι, μια αστεία αποβολή. Το επαναλαμβανόμενο δημιουργεί, όπως και να το κάνουμε, ένα θέμα. Οι διαιτητές λειτουργούν πιο πολύ σαν θαυμαστές, παρά σαν αυτό που είναι, δικαστές. Ο Μέσι, τις προάλλες στο Μπερναμπέου, κλώτσησε με...μίσος τη μπάλα κατευθείαν επάνω στους οπαδούς της Ρεάλ που κάθονταν πίσω απ' τη διαφημιστική πινακίδα. Πέρασε. Συντείνουν, αθροιζόμενα διάφορα μικρά-μικρά, στην "αλήθεια" ότι η Μπαρτσελόνα ποτέ δεν τιμωρείται για τίποτα. Μάλλον, τιμωρείται "πάντοτε" ένας. Μόνον ο αναπληρωματικός τερματοφύλακάς της!

Πηγή: contra.gr