Ο Ολυμπιακός γνώρισε τη δεύτερη ήττα του στη φάση των ομίλων του Champions League. Ποιος νοιάζεται, όμως; Το συναίσθημα που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο “Emirates” είναι μοναδικό.

Ελληνική ομάδα να παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχίας, σε έδρα αγγλικής. Ελληνική ομάδα να ανεβάζει όποτε θέλει το ρυθμό και την ένταση της αναμέτρησης, σε έδρα αγγλικής.

Ελληνική ομάδα να μην παρεκκλίνει στο ελάχιστο της φιλοσοφίας της για το ποδόσφαιρο, σε έδρα αγγλικής. Να μην κλείνεται στην άμυνα και να κάνει τον σταυρό της σε κάθε λονδρέζικη κατεβασιά για να γλιτώσει το μοιραίο. Ελληνική ομάδα να υποχρεώνει τους φιλάθλους της Άρσεναλ να τα βάζουν με τους παίκτες τους σε στιγμές του αγώνα επειδή είχαν παθητική στάση στο παιχνίδι. Το είδαμε με τα μάτια μας και σας το μεταφέρουμε.

Σύμφωνοι, η Άρσεναλ είχε απουσίες. Εννέα τον αριθμό. Και; Κάθε ματς είναι διαφορετικό και έχει τη δική του ιστορία. Η ιστορία γράφεται από τους παρόντες. Οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν από τον Αρσέν Βενγκέρ είχαν το κίνητρο να αποδείξουν ότι αξίζουν περισσότερες ευκαιρίες.

Οι “κανονιέρηδες” ευτύχησαν στο εικοσάλεπτο να προηγούνται με 2-0. Σε δύο επιθέσεις. Κυριολεκτικά, από το πουθενά. Απόλυτη ευστοχία για μία ομάδα που ξέρει να τιμωρεί κάθε λάθος και κάθε ευκαιρία που της παρουσιάζεται. Ο Ολυμπιακός, όμως, κέρδισε. Σε αυτοπεποίθηση, σεβασμό και αναγνώριση. Κέρδισε και έναν ποδοσφαιριστή. Τον Λιούμπομιρ Φέισα.

Ο Ερνέστο Βαλβέρδε μπορεί να μην δικαιώθηκε με την επιλογή του Ιβάν Μαρκάνο στη θέση του Αβραάμ Παπαδόπουλου (ο Ισπανός ευθύνεται και στα δύο γκολ που δέχθηκε ο πρωταθλητής, στο δεύτερο φταίει στη συνέχεια και ο Κοστάνσο), αλλά δεν κώλωσε να χρησιμοποιήσει σε ένα τόσο απαιτητικό παιχνίδι έναν παίκτη που προερχόταν από έναν μυϊκό τραυματισμό και είχε χάσει τις τελευταίες προπονήσεις.

Έναν παίκτη που προσπαθεί να βρει τα γερά του πατήματα πάνω στο χορτάρι, έπειτα από έναν πολύμηνο τραυματισμό. Ο Σέρβος ήταν απολαυστικός. Αρχοντικός, όπως τον είχαμε χαρακτηρίσει στην προετοιμασία, όταν τον πρωτοείδαμε με την μπάλα στα πόδια. Έκοβε, μοίραζε, βρισκόταν παντού. Όπου υπήρχε η μπάλα. Το κέντρο του Ολυμπιακού λειτούργησε υποδειγματικά. Φέισα, Ιμπαγάσα και Ορμπάιθ έκαναν εξαιρετική δουλειά.

Ο Λιούμπο, όμως, θα θυμάται αυτό το ματς για πολύ καιρό. Κόντρα στη Μαρσέιγ, τον έφαγε το άγχος του πρωτάρη. Στο “Emirates” ο 23άχρονος μέσος έδειξε τον πραγματικό εαυτό του. Δεύτερη παρουσία στην καριέρα του στο Champions League και όλοι, πλέον, καταλαβαίνουμε γιατί ο Ολυμπιακός αποφάσισε να ρισκάρει το περασμένο καλοκαίρι, προχωρώντας σε μία μεταγραφή ενός παίκτη που είχε να παίξει σχεδόν ένα χρόνο μπάλα. Ώριμο παιχνίδι από τον Φέισα, με διάρκεια, σε τόσο υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Έτρεξε μέχρι το τελευταίο λεπτό με την ίδια ένταση, μπήκε δυνατά σε όλες τις μονομαχίες και έδειξε διψασμένος να παίξει ποδόσφαιρο και να διακριθεί μέσω του Ολυμπιακού. Μπορεί να εξελιχθεί σε ηγετική φυσιογνωμία της ομάδας.

Η πρόκριση στη φάση των "16" δυσκολεύει και στον ορίζοντα φαίνεται ως ρεαλιστικός στόχος η κατάληψη της 3ης θέσης, που θα εξασφαλίσει τη συνέχεια στην Ευρώπη μέσω Europa League. Τα δύο παιχνίδια με την Ντόρτμουντ που ακολουθούν, θα κρίνουν το ευρωπαϊκό μέλλον του πρωταθλητή Ελλάδας. Αν έχει την τύχη, που τόσο του έλειψε στο Λονδίνο, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Η ομάδα αγώνα με τον αγώνα θα γίνεται καλύτερη, θα αποδίδει καλύτερο ποδόσφαιρο και θα διεκδικεί μεγαλύτερους στόχους. Όπως είδαμε στο "Emirates" οι δυνατότητες αυτής της ομάδας είναι μεγάλες.

Όσο για τον κόσμο του Ολυμπιακού που βρέθηκε στις εξέδρες, συγκίνησε για μία ακόμα φορά. Οι περίπου 3.200 φίλαθλοι, άνθρωποι όλων των ηλικιών, φώναζαν "Ολυμπιακός" και ανατρίχιαζαν. Μαζί τους κι εμείς... Και για να απαντήσω στο ερώτημα του προηγούμενου κειμένου, ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε στο Λονδίνο, δεν είχε καμία σχέση με τον Ολυμπιακό του Ζίκο στο "Emirates" πριν από δύο χρόνια. Μέρα με τη νύχτα.

Πηγή: Sport24.gr

Champions League Ολυμπιακός