Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό κι ας το αποδεχθούμε ως απολύτως φυσιολογικό γεγονός. Αρα και στο ματς του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ, δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ο Ολυμπιακός έκανε «το τέλειο παιχνίδι» ή ότι δεν υπήρξαν λάθη και παραλείψεις. Ασφαλώς και υπήρξαν, χωρίς καμία συζήτηση.

Η μόνη διαφωνία που μπορεί να προκύψει μεταξύ των «κολλημένων» με την αναζήτηση ενόχων είναι η κατεύθυνση που δείχνει το δάκτυλο του καθενός: άλλος δείχνει προς την κατεύθυνση του Μαρκάνο, άλλος προς τον Βαλβέρδε, άλλος στον Κοστάντσο: γενικώς μιλάμε για μια χαοτική κατάσταση, όπου ο καθένας εξηγεί με τον δικό του τρόπο τα αίτια της αποτυχίας.

Σε όλες αυτές τις αιτιάσεις, όμως, υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: όλοι αναφέρονται σε πρόσωπα και όχι στην ομάδα. Και εδώ είναι, κατά τη γνώμη μου, η μεγάλη νίκη που του Ολυμπιακού στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Εισέπραξε μια ολοκληρωτική αποδοχή, ένα σιωπηλό «μπράβο» για τον τρόπο που αντιμετώπισε, ως ομάδα, τη μεγάλη πρόκληση του «Εμιρεϊτς», με αποτέλεσμα η κριτική να ξεφύγει από το σύνολο και να οδηγηθεί σε μεμονωμένα πρόσωπα.

Μεγάλη νίκη σύμφωνα με τους άγραφους κανόνες του ποδοσφαίρου. Και αυτή η παραδοχή δεν είναι μόνο των φίλων του Ολυμπιακού αλλά σχεδόν του συνόλου των φιλάθλων που παρακολούθησαν το παιχνίδι. Με άλλα λόγια, κανείς δεν συζητάει αρνητικά για τη στρατηγική και τον τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα. Κανείς δεν μιλάει για «φοβισμένο Ολυμπιακό», για «λεωφορεία στην εστία του Κοστάνσο», για «κόμπλεξ έξω από τα σύνορα», για «ηττοπάθεια» και όλα εκείνα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που μπορεί να φωτογραφίζουν το προφίλ μιας ομάδας.

Η συζήτηση γίνεται γύρω από το αν έπαιξε η Αρσεναλ με τα πρώτα ή με τα δεύτερα, τι θα συνέβαινε αν έπαιζε ο Αβραάμ αντί του Μαρκάνο, αν φταίει ή όχι ο Κοστάνσο στο δεύτερο γκολ. Το λέω με όση περισσότερη έμφαση γίνεται: αν ήμουν Βαλβέρδε και έφταναν στ’ αυτιά μου όλα τα σχόλια που κυκλοφορούν, πραγματικά θα αισθανόμουν ευτυχισμένος. Θα αισθανόμουν ότι, σε ένα μεγάλο ποσοστό, η δουλειά μου είναι επιτυχημένη και απλώς χρειάζονται διορθωτικές κινήσεις σαν κι εκείνες που κάνει ένας ζωγράφος όταν τελειώνει έναν πίνακα.

Αν λοιπόν ο Ολυμπιακός έφτασε στο σημείο να θεωρείται πλήρης και ομαδάρα, αν παίξει ο Αβραάμ στη θέση του Μαρκάνο, τότε μάλλον δεν έχει να φοβάται τίποτε και κανένα. Προσωπικά όμως θέλω να δω περισσότερα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ για να πειστώ ότι το DNA του «Ευρωπαίου» Ολυμπιακού άλλαξε οριστικά και αμετάκλητα. Διότι, αν άλλαξε, σημαίνει ότι αλλάζει το επίπεδο, όπως και οι προσδοκίες της ομάδας στην Ευρώπη.

Σε μια τέτοια περίπτωση, το τελευταίο που πρέπει να νοιάζει τους οπαδούς του Ολυμπιακού θα είναι αν φέτος κερδίζει ή αν χάνει ματς σαν αυτό προχθές στο Λονδίνο.

Πηγή: Εξέδρα

Champions League Ολυμπιακός