Πούλμαν, λέει, έβαλε η Τσέλσι μπροστά από το τέρμα της Μπαρτσελόνα, που έμεινε απόλυτα συγκεντρωμένη στην αμυντική της τακτική, έβγαλε απίστευτο πάθος, χτύπησε όταν έπρεπε και κάπως έτσι κατάφερε να αποκλείσει την Μπαρτσελόνα.

Καλά όλα αυτά, αλλά αν δεν υπήρχε και κάποιος άλλος παράγοντας, η αγγλική ομάδα δεν θα έπαιρνε ποτέ το εισιτήριο για τον τελικό του Μονάχου. Ποιος είναι αυτός; Μα, η τύχη φυσικά! Αν μας έχει διδάξει κάτι το ποδόσφαιρό είναι ότι δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Ο τυχερός όμως, είναι άχαστος…

Κάτι από Ελλάδα στο Euro 2004 θύμισαν οι …επίσης μπλε στα δύο παιχνίδια με την Μπαρτσελόνα και …έφυγαν για τελικό. Περίπου με τον τρόπο που τα είχε καταφέρει η εθνική μας κόντρα στην Τσεχία. Ή κόντρα στην Ισπανία για να είναι καλύτερος ο συσχετισμός.

Με το μυαλό στα μετόπισθεν, με πολύ καλές τοποθετήσεις και ασταμάτητο τρέξιμο, με το …χτύπημα της κόμπρας στην επίθεση, αλλά και με τον Θεό του ποδοσφαίρου φανατικό οπαδό της. Η μπάλα να μην μπαίνει μέσα με τίποτα σε κλασικές ευκαιρίες και τα δοκάρια φύλακες – αγγέλους των Λονδρέζων.

Μέχρι και πέναλτι χρειάστηκε να χάσει ο Μέσι για να περάσει η Τσέλσι. Ακόμη ένα δοκάρι για τον Αργεντίνο, όπως και για τον Αλέξις στο πρώτο ματς, όταν είδε την λόμπα του να βρίσκει σίδερο, σε αντίθεση με τον Ραμίρες που την είδε στα δίχτυα. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Αν έχεις τύχη διάβαινε…

Τέτοιες περιπτώσεις έχουμε δει πολλές στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η πιο χαρακτηριστική, ίσως και να ήταν αυτή που έλαβε χώρα και πάλι στο Καμπ Νου πριν από 13 χρόνια. Όταν η Μπάγερν έχανε τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη για να κάνει το 2-0 στον τελικό με τη Γιουνάιτεντ και τελικά έπεσε ξερή. Ο Θεός είχε κλείσει το μάτι στο Φέργκιουσον και με δύο γκολ από κόρνερ στις καθυστερήσεις, οι Βαυαροί πήγαν …περίπατο χωρίς ποτέ να καταλάβουν τι έγινε…