Δυσκολεύονται πολλοί να εξηγήσουν τα αποτελέσματα και τις εμφανίσεις του Παναθηναϊκού με την Τότεναμ και τη Λάτσιο, σε συνδυασμό με την παρουσία του εναντίον του Ατρόμητου, του Αστέρα Τρίπολης, του Αρη… Στα δικά μου μάτια μοιάζει σαφές. Με τον ρυθμό… «χελώνας» που έπαιξε ο Παναθηναϊκός στα πρώτα ημίχρονα των δύο αγώνων, όταν δημιούργησε από μία ευκαιρία (κι αυτή με το ζόρι), ο αντίπαλος μόλις πέτυχε το γκολ «ησύχασε». Ηρέμησε. Επαναπαύτηκε. Βολεύτηκε. Δεν «έτρεξε» για το 0-2, δεν έτρεξε γενικώς τον Παναθηναϊκό (όπως είχε κάνει η Μάριμπορ του Ζάχοβιτς) την έπαθε. Ηταν τόσο ελάχιστα απειλητικός ο Παναθηναϊκός σ’ αυτά τα διαστήματα, που δεν προκαλούσε την παραμικρή ανησυχία, τον παραμικρό φόβο.

Αυτός είναι ο πρώτος λόγος. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την ιστορία, τη φανέλα, τη φήμη που έχει χτίσει η ομάδα στην Ευρώπη. Συνοψίζεται στο απλούστατο (για την Τότεναμ και τη Λάτσιο) «και η ισοπαλία καλή είναι εκτός έδρας με τον Παναθηναϊκό, θα τον νικήσουμε στην έδρα μας, όλα καλά». Κάπως… αντίστοιχα την «έπαθαν» οι Πράσινοι με τον Αρη. Τον υποτίμησαν μετά το 1-0 και με δέκα παίκτες, αφού στο β΄ ημίχρονο δεν είχε δημιουργήσει φάση, «κάθισαν», δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν το προβάδισμα, την «πάτησαν».

Διαβάστε όλο το άρθρο στο gazzetta.gr

Europa League Παναθηναϊκός