Ρατσιστική επίθεση στην Τούμπα;

Πρόκειται για τον Ρόαν Ρίκετς ο οποίος έγραψε στην ιστοσελίδα column10.com.

«Πηγαίνοντας από το ξενοδοχείο στο γήπεδο ήταν μεγάλος ο δρόμος. Είχα στο μυαλό μου αυτό που πάντα σκέφτομαι πριν από κάθε παιχνίδι. Ότι έπαιζα σε μια χώρα που ίσως αντιμετώπιζα ρατσιστική συμπεριφορά.Ήταν κάτι που με ανησυχούσε. Όταν πήγαμε στο γήπεδο, βρήκαμε 20.000 οπαδούς του ΠΑΟΚ. Τι ωραία ατμόσφαιρα που δημιούργησαν...

Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, πήρα τη θέση μου στον πάγκο και παρακολουθούσα τον ΠΑΟΚ που μπήκε δυνατά στο παιχνίδι, δίχως να μας απειλεί ιδιαίτερα. Περίπου στο εικοσάλεπτο, αισθάνθηκα πως έπρεπε να πάω να κάνω την ανάγκη μου. Όταν κατέβηκα τις σκάλες για να πάω στην τουαλέτα, βρήκα μπροστά μια μερίδα οπαδών του ΠΑΟΚ και δεν περίμενα ότι ένας από αυτούς θα με φώναζε αράπη. Είπα μπράβο και χαμογέλασα.

Όπως ήμουν στα αποδυτήρια είδα ένα μάτσο μπανάνες. Σκέφτηκα να πάρω μία για να δείξω στους οπαδούς πόσο νέγρος πραγματικά είμαι. Πόσο αδαής άνθρωποι είναι αυτοί! Αντί να αντιδράσω στην άσχημη αυτή ενέργεια τους που μπορούσε να προκαλέσει πραγματικά σάλο, προτίμησα να μετατρέψω το θέμα σε μια πλήρη παρωδία.

Έτσι όταν επέστρεψα είχα μια μπανάνα στο στόμα μου και την κουνούσα για να δείξω πως είμαι πολύ περήφανος για το χρώμα τους δέρματός μου. Όλοι αντέδρασαν όπως είχα προβλέψει. Τους έκανα να γελάσουν χρησιμοποιώντας την χιουμοριστική μου τακτική και έτσι δεν μπορούσαν να μου πουν ούτε μία λέξη μέχρι το τέλος του αγώνα για το χρώμα του δέρματος μου.

Στο ημίχρονο όταν σηκώθηκε για προθέρμανση πήρα την μπανάνα και την σήκωσα προς αυτούς σα να κρατούσα ένα τρόπαιο ολυμπιακών αγώνων. Αυτοί δεν πήραν τα μάτια τους απόι πάνω μου, χειροκροτώντας κάθε φορά που ακουμπούσα την μπάλα. Ήταν αστείο αυτοί που με φώναζαν "αράπη" τώρα με πρόσεχαν συνέχεια ακόμη και αν δεν έπαιζα.

Τέλος πάντων το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε και τελείωσε 2-1 για τον ΠΑΟΚ. ΠΙστεύω ότι μπορούσαμε να πάρουμε ισοπαλία, μα δεν τελειώσαμε τις ευκαιρίες μας.

Στο τέλος του αγώνα αυτοί οι οπαδοί με τους οποίους είχα την συνάντηση πριν έτρεξαν πάνω μου και μου ζητούσαν την φανέλα μου απλώνοντας τα χέρια τους ακόμη και για να με ακουμπήσουν. Θα μπορούσα να τους αντιμετωπίσω μόνο με χαμόγελο και να γελάσω με την μεταφόρτωση τους. Χωρίς πολλούς δισταγμούς τους είπα f... off... Πλάκα κάνω, δεν θα μιλούσα ποτέ έτσι, ποτέ δεν θα το έκανα αυτό, ίσα-ίσα που σε πολλούς από αυτούς έκανα χάι-φάιβ. Νομίζω πως τους έδωσα ένα ωραίο μάθημα».