Το «δόγμα- Κρόιφ» πίσω από το αριστούργημα του Τιάγκο Μότα.

 Η απλότητα, λοιπόν των κινήσεων, οι συχνές κοντινές πάσες, το μόνιμο rotation, η δημιουργία ενός συμπαγούς συνόλου, που ανά πάσα στιγμή θα βρίσκεται σε ετοιμότητα, στη σωστή στιγμή και θέση για να καλύψει τον συμπαίκτη του ήταν μερικά συστατικά που οδήγησαν τη φετινή Μπολόνια να «κουνήσει το σεντόνι», για πρώτη φορά στην Ιστορία της. Και να βρεθεί, για δεύτερη στη σημαντικότερη, ποδοσφαιρική διοργάνωση μετά το μακρινό ’64 όταν η ρίψη ενός κέρματος, ύστερα από δύο ισοπαλίες με την Άντερλεχτ είχε σταματήσει την πορεία της στον 1^ο γύρο του τότε Πρωταθλητριών.

 Για μία μικρομεσαία ομάδα, που τα τελευταία 40 χρόνια πάλευε για την παραμονή της, χρεοκόπησε και υποβιβάστηκε, δύο φορές στη Serie B και μία στη Serie C, δεν είναι μικρό πράγμα η πρόκριση σε ολόκληρο Champions League. Δεν ήταν όμως, ούτε και τυχαία: γιατί σκαρφάλωσε στην πρώτη 5άδα τον Δεκέμβριο παραμένοντας έκτοτε στις υψηλές θέσεις του Campionato. Γιατί κέρδισε, μέσα έξω πολύ καλύτερές της ομάδες, τη Λάτσιο, τη Ρόμα, την Αταλάντα, το Σάββατο και τη Νάπολι. Και γιατί είχε καταφέρει να φύγει με πολύτιμες ισοπαλίες είτε από το Μιλάνο, με Ίντερ και Μίλαν, είτε από το Τορίνο, με μία Γιουβέντους που θα φιλοξενήσει την επόμενη Δευτέρα, για μία φορά χωρίς το παραμικρό άγχος.

 

 Εκατόν ογδόντα λεπτά πριν την αυλαία του Campionato, η είδηση της αριθμητικής της συμμετοχής στο επόμενο Super, γιατί αλλάζει εντελώς format, Champions League ήρθε από το Μπέργκαμο όπου η Αταλάντα νικώντας τη Ρόμα, την άφησε στο αδύνατον να καλυφθεί -7 από τη Μπολόνια στέλνοντας ταυτόχρονα στη διοργάνωση και τη Γιουβέντους δύο χρόνια μετά τον αποκλεισμό της για παρατυπίες και υπεραξίες συμβολαίων αρκετών παικτών της. Για τους giallorossi, πάντως, και με δεδομένο ότι Ιταλία και Γερμανία βγάζουν φέτος 5 ομάδες, το τρένο του Champions League δεν έχει χαθεί ακόμη εντελώς γιατί εάν η Αταλάντα κατακτήσει το Europa League από τη Μπάγερ Λεβερκούζεν η Ιταλία θα κουνήσει το σεντόνι με έξι εκπροσώπους.

 Η απλότητα, λοιπόν, η τύχη να βρεθούν ανά πάσα στιγμή σε ετοιμότητα 11 εργάτες- μηχανάκια που θα τρέξουν να καλύψουν τυχόν λάθη συμπαικτών τους, συν η άρνηση του Τιάγκο Μότα να εγκλωβιστεί σε σχήματα, προτιμώντας συχνά να παίζει ακόμη και μ’ ένα επαναστατικό, έως ξεδιάντροπο 1-7-2 ήταν τα κλειδιά της επιτυχίας της φετινής Μπολόνια. Μίας ομάδας χωρίς φαινόμενα που, επιπλέον είχε αναγκαστεί να ξεκινήσει τη σεζόν αποχαιρετώντας τους περυσινούς, καλύτερούς της παίκτες: Μπάροου (Σαουδική Αραβία), Αρναούτοβιτς (Ίντερ), Σόουτεν (Αϊντχόφεν), Ντομίνγκες (Νότινγκαμ Φόρεστ).

 Αναπόφευκτα, κάποια «αντίο» θα υπάρξουν και φέτος αφού είναι μήνες που οι λεγόμενες «big» (Γιουβέντους, Μίλαν, Ίντερ, αλλά και Παρί Σεν Ζερμέν, Άρσεναλ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Μπαρτσελόνα), δεν βγάζουν τα μάτια τους από τους Ζίρκζε, Καλαφιόρι, Μπεουκέμα, Φέργκιουσον, Σκορούπσκι, Λουκούμι, Φαμπιάν, Ορσολίνι, πάνω απ’ όλους τον Τιάγκο Μότα τον οποίο έχει ήδη πλησιάσει τόσο η μισή Ιταλία, όσο η μισή Ευρώπη.

 Για μία ομάδα με περιορισμένο budget, που μόλις ανακοίνωσε ότι το πριμ πρόκρισης στο Champions League θα είναι 3εκ. ευρώ, από τα οποία τα 80.000 για τον καθένα, έπαιξε, δεν έπαιξε από τους 31 παίκτες του ρόστερ (σύνολο 2εκ. 480.000), τα υπόλοιπα 520.000 σε προπονητικό τιμ, φροντιστές και υπαλλήλους, δεν θα είναι εύκολο να τους κρατήσει ή να τους κρατήσει με το ζόρι. Ωστόσο η έξυπνη πολιτική των τελευταίων χρόνων της διοίκησης (του αγοράζω φθηνά, για να πουλήσω μετά δεκαπλάσια), απέδειξε ότι όποιος κα να φύγει θ’ αντικατασταθεί επάξια. Μέχρι νεοτέρας, μέχρι δηλαδή το καλοκαίρι όταν η μεταγραφολογία θα δίνει και θα παίρνει η Μπολόνια απολαμβάνει, και το δίκιο της την επίτευξη ενός ιστορικού στόχου που δεν είχε τολμήσει καν να ονειρευτεί.