Υπενθυμίζω ότι δημοσιεύω αποσπάσματα από τα πολλά που μου γράφετε, ώστε να δίνω τον λόγο σε όσο γίνεται περισσότερους από σας.

Κι αυτή την εβδομάδα οι πιο πολλές από τις επιστολές που έλαβα στο [email protected] είχαν σχέση με το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που μόλις τελείωσε, όπως άλλωστε συνέβη και με τη θεματογραφία της στήλης. Σταχυολογώ μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις.

Δεν άρεσε

Μου γράφει ο παλιός φίλος και αναγνώστης Σταύρος Κριμαλάκης:
«Οχι, δεν μου άρεσε το EURO. Για ακόμη μια φορά πολλή σκοπιμότητα, πολλά τρικ από τους προπονητές για να εξουδετερώσουν αντιπάλους και δη από ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να παίξουν πιο επιθετικό ποδόσφαιρο -παράδειγμα η Γαλλία που στον ημιτελικό με την Ισπανία άφησε έξω Νασρί και Mενέζ για να παίξει δεξί χαφ ο Ντεμπισί! Η Ολλανδία απο την άλλη προσπάθησε να παίξει το ποδόσφαιρο του Τεν Κάτε δίχως τον Χενκ στον πάγκο! Στα δικά μου μάτια πρωταθλητές είναι οι Ιταλοί με την έννοια του ότι με το υλικό που είχαν προσπάθησαν να παίξουν καλύτερη μπάλα και το κατάφεραν!

Σε όλα τα παιχνίδια ξεκίνησαν με δυο φορ, αλλά δίχως ακραίους στο ρόστερ η επιλογή των πολλών δημιουργικών χαφ στον άξονα έμοιαζε μονόδρομος. Τι έλειπε; Ο παραδοσιακός τους κυνισμός που χάθηκε μόλις ο Πραντέλι άλλαξε το 5-3-2 σε κάτι σαν ρόμβο (4-1-3-2 θα το έλεγα), με τον Πίρλο ελεύθερο! Αλλά χαλάλι του: μας προσέφεραν 15-25 λεπτά -στα ματς κόντρα σε Γερμανία, Ισπανία- ποδοσφαιρικής απόλαυσης αποφεύγοντας την παραπάνω ενεργητική ανάπαυση της Ισπανίας που κουράζει, δίχως την ανούσια-υπερφίαλη ανάπτυξη της Γαλλίας, δίχως το ανεγκέφαλο run and gun των Γερμανών, δίχως τη βασανιστική μετριότητα των Πορτογάλων και το 4-4-2 του Roy...oohh dear my english boy»!

Ντρίμπλα

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος προσθέτει τον δικό του προβληματισμό στη συζήτηση για τον τρόπο παιχνιδιού των Ισπανών:

«Πολλοί ισχυρίζονται πως δεν είναι ελκυστικός αυτός ο τρόπος ποδοσφαίρου που χαρακτηρίζεται και ως "τίκι τάκα", "τσούκου τσούκου" κ.λπ.

Καταρχήν θα δεχτώ πως η ντρίμπλα και οι αποκαλούμενες προσωπικές ενέργειες είναι το αλατοπίπερο του ποδοσφαίρου. Θα δεχτώ επίσης πως εκ πρώτης όψεως το βραζιλιάνικο στυλ ποδοσφαίρου στην εποχή της ακμής του φαινόταν ίσως πιο εντυπωσιακό, όπως επίσης και το παιχνίδι των "γκαλάκτικος" της Ρεάλ Μαδρίτης επί Ζιντάν, Ρομπέρτο Κάρλος, Φίγκο, Ραούλ κ.λπ. Για μια στιγμή όμως: μήπως ορίζουμε πιο εύκολα ως εντυπωσιακό ό,τι είναι εύκολο να αντιληφθούμε και (ή) μας είναι ήδη γνωστό; Μήπως παλιότερα οι παίκτες-σολίστ ήταν πιο απαραίτητοι γιατί δεν υπήρχαν στην ίδια ομάδα τόσα πολλά χαφ με πολυσύνθετες ικανότητες και άριστη τακτική παιδεία; Ναι, όντως είναι απολαυστικό να βλέπεις έναν σόλο παίκτη που π.χ. ξεκινά από τη σέντρα και σκοράρει.

Ομως πόσοι από εμάς δεν έχουμε σιχτιρίσει τη στιγμή που παίκτες τύπου Κριστιάνο Ρονάλντο ή (στα δικά μας) τύπου Σαμαρά ή Μιραλάς παίρνουν φόρα και επιχειρούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους; Δεν είναι το ίδιο ξενέρωτό να πουλάς την μπάλα ή να τα κάνεις όλα τέλεια και να τα χαλάς στην τελική προσπάθεια;».

Ινιέστα

Ο Σπύρος Μερκούρης από τη Θεσσαλονίκη επισημαίνει:

«Μου αρέσουν πολύ οι προσωπογραφίες που κατά καιρούς γράφεις και θα ήθελα να τις διάβαζα συγκεντρωμένες και σε κάποιο βιβλίο. Σ’ αυτό το Euro κράτησα δυο δικά σου κομμάτια, ένα για τον μεγάλο Αντρέα Πίρλο και ένα για τον Ινιέστα. Ειδικά σε αυτό για τον Ινιέστα έγραψες πολλά που λίγοι γνωρίζουν. Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι οι Ισπανοί (των οποίων σύμβολο είναι ο Ινιέστα) είναι ομάδα εργαστηρίου: η πρώτη Εθνική που γεννήθηκε σε τσικό, δηλαδή σε ακαδημίες ποδοσφαίρου! Θα είχε ενδιαφέρον κάποτε να μαθαίναμε αν υπήρχε κάποιου τύπου σχεδιασμός από την ισπανική ομοσπονδία ή αν αυτό προέκυψε τυχαία».

Δίκαια

Ο Γιάννης Αρβανίτης δίνει τη δική του διάσταση σε όσα συζητάμε:
«Αυτό που κατάλαβα στο τέλος του Euro είναι ότι τελικά η κλήρωση παίζει σε αυτά τα τουρνουά τεράστιο ρόλο. Αν οι Γερμανοί απέφευγαν τους Ιταλούς, αν δεν ήταν δηλαδή πρώτοι στον όμιλό τους, δεν θα έβρισκαν τους Ιταλούς και η ιστορία του Euro θα ήταν άλλη. Επίσης ήταν άτυχοι οι Σουηδοί που βρέθηκαν με Ουκρανούς, Αγγλους και Γάλλους, αλλά και οι Κροάτες που έπαιξαν την Ιταλία στο δεύτερο και όχι στο τρίτο ματς. Νομίζω πως αν γίνουν οι ομάδες 24, από την επόμενη διοργάνωση, όλα θα είναι πιο δίκαια».

Ομοσπονδιακοί

Οι Ρώσοι δίνουν τσουβάλια με ρούβλια στον Καπέλο και τον Σπαλέτι για να αναλάβουν την εθνική τους ομάδα. Στο τέλος του Euro προέκυψαν δουλειές για όσους θέλουν να γίνουν ομοσπονδιακοί: εκτός από τους Ρώσους, άλλαξαν κόουτς οι Ολλανδοί, οι Κροάτες και το σκέφτονται από ό,τι διαβάζω τόσο οι Γάλλοι, όσο και οι Γερμανοί, αφού για το Γιόαχιμ Λεβ υπάρχουν για πρώτη φορά γκρίνιες. Το επάγγελμα του ομοσπονδιακού είναι από τα πιο καλοπληρωμένα στη γη: στην πραγματικότητα κάποιοι άνθρωποι πληρώνονται πάρα πολλά χρήματα για να αντέχουν την γκρίνια ενός λαού (του οποιουδήποτε λαού...) για ένα μήνα κάθε δυο χρόνια! Το αστείο είναι ότι πληρώνονται συνεχώς περισσότερα χρήματα όταν τα τουρνουά αποδεικνύουν πως καλός ομοσπονδιακός είναι αυτός που δεν επιχειρεί παράτολμα πράγματα, αλλά πορεύεται με βάση τη λογική.

Η λογική στο ποδόσφαιρο είναι πάντα χρήσιμη, δεν μπορεί όμως η χρήση της να είναι τόσο ακριβοπληρωμένη! Τι έδειξε το Εuro; Οτι τρεις προπονητές που στήριξαν την Εθνική τους σε μια-δυο ομάδες, την είδαν να διακρίνεται. Ο Λεβ είχε ως βάση την Μπάγερν Μονάχου με λίγη Ντόρτμουντ, ο Πραντέλι έφτιαξε μια Ιταλγιούβε και ο ντελ Μπόσκε παρουσίασε μια Μπάρτσελόνα χωρίς τον Μέσι με άμυνα Ρεάλ. Το μεγάλο συμπέρασμα του τουρνουά είναι ότι αν έχεις ως βάση της Εθνικής μια ομάδα από αυτές που τα πάνε καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ με πολλούς γηγενείς παίκτες έχεις ελπίδες να τη δεις να διακρίνεται.

Ο Ντελ Μπόσκε πήρε δεύτερη φορά σερί ένα μεγάλο τουρνουά πειράζοντας την ομάδα του ελάχιστα. Αυτό δείχνει ποιος είναι ο καλός ομοσπονδιακός: είναι κάποιος που δεν παριστάνει το τζίνι, αλλά δεν καταστρέφει και τίποτα επιχειρώντας πρωτοτυπίες…

Για τον Ζαγόρ

Μετά το βιβλίο του Αντώνη Νικοπολίδη έρχεται αυτή τη φορά ένα άλλο για έναν ήρωα του Euro του 2004. Ο Λευτέρης Δούκας, υπεύθυνος επικοινωνίας του ΠΑΟΚ πρόκειται να εκδώσει την ιστορία του Θοδωρή Ζαγοράκη ως προέδρου του ΠΑΟΚ, εστιάζοντας κυρίως στο χρονικό της αποχώρησής του. Ο Λευτέρης είναι «παλιά καραβάνα» στη δημοσιογραφία της Θεσσαλονίκης: είμαι βέβαιος ότι το βιβλίο θα έχει πολύ ενδιαφέρον. Κι ότι θα προκαλέσει μεγάλη συζήτηση.

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS