Οι περιπέτειες της Άρσεναλ

Κάποιες δηλώσεις που έγιναν στο παρελθόν, που προέβλεπαν με απόλυτο τρόπο ότι κάτι συγκεκριμένο είτε δεν θα άλλαζε στο μέλλον είτε δεν θα συνέβαινε ποτέ. Για παράδειγμα, θυμάμαι εκείνη τη ρήση του λόρδου Κέλβιν, μαθηματικού, φυσικού και προέδρου της βρετανικής Βασιλικής Εταιρείας το 1895, που είχε ισχυρισθεί ότι ποτέ δεν θα πετάξει μηχανή βαρύτερη από τον αέρα.

Αν οι αποτυχημένες επιστημονικές προβλέψεις προξενούν αίσθηση, πολλές φορές κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο, που δεν χαρακτηρίζεται, φυσικά, από τον θετικισμό της επιστήμης. Θα θυμίσω μία τέτοια αποτυχημένη πρόβλεψη, η οποία από την άλλη πλευρά δείχνει το μέγεθος των οικονομικών αλλαγών που έχουν συντελεστεί στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Ο σημερινός πρόεδρος της Αρσεναλ, ο Πίτερ Χίλγουντ, όταν ο Ντέιβιντ Ντέιν είχε αγοράσει το 1983 αντί 282.000 στερλινών το 16% των μετοχών της Αρσεναλ, είχε χαρακτηρίσει την κίνηση του Ντέιν «πεταμένα λεφτά».
Ο Ντέιν πούλησε το 2007 το ποσοστό του για 73 εκατομμύρια. Καλή συναλλαγή για ένα μάτσο «πεταμένα λεφτά». Ο Χίλγουντ προχθές έκανε μία δημόσια δήλωση, με αφορμή τον θόρυβο που ξεσηκώθηκε από το γεγονός του «χωρισμού» της Άρσεναλ με τον Ρόμπιν φαν Πέρσι. Εναν θόρυβο στον οποίο συνέβαλε και η επιστολή-κατηγορώ που δημοσιοποίησε ο ένας από τους δύο μεγαλομετόχους της ομάδας, ο Ρωσοουζμπέκος Αλισερ Ουσμάνοφ. Η μεγάλη κατηγορία κατά του διοικητικού συμβουλίου της Άρσεναλ είναι ότι δεν ξοδεύει αρκετά χρήματα για να ενισχυθεί και να διεκδικήσει τίτλους. Αυτό είναι και το παράπονο του Φαν Πέρσι, που καταλαβαίνει ότι έτσι όπως χτίζεται η ομάδα, δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ πρωταγωνίστρια.

Η ιστορία της Άρσεναλ είναι κάπως μπλεγμένη και πρέπει κάποιος να γνωρίζει τα δεδομένα για να αξιολογήσει το πρόβλημα. Εκείνο που διαφοροποιεί την Άρσεναλ από τους βασικούς της ανταγωνιστές είναι ότι οι «κανονιέρηδες» είναι εισηγμένοι στο χρηματιστήριο και αυτό θέτει περιορισμούς, αλλά υψώνει και ένα τείχος προστασίας. Ο πιο βασικός περιορισμός είναι ότι ΔΕΝ μπορεί να ξοδεύει όσα θέλει και κυρίως όσα ξοδεύουν η Σίτι με την Τσέλσι.

Ο δεύτερος περιορισμός είναι ότι πρέπει να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο επιχειρηματικά, ώστε να παράγει κέρδη και κυρίως να μπορεί να πληρώνει τις υποχρεώσεις της. Δάνεια, μισθούς και λειτουργικά κόστη. Και η Άρσεναλ είναι μία ακριβή επιχείρηση, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Που έχουν να κάνουν και με το γήπεδό της.


Δύσκολη πραγματικότητα

Αν η Άρσεναλ δεν είχε ακολουθήσει την υπόδειξη του Βενγκέρ, να επενδύσει σε ένα σύγχρονο γήπεδο, θα είχε μείνει στο «Χάιμπουρι» και θα έκανε βόλτες από την 7η θέση της βαθμολογίας και κάτω. Ένα πρόβλημα σε αυτή την κίνηση που σχετίζεται με το κόστος της είναι πως όλες οι σχετικές συμφωνίες και προβλέψεις έγιναν με όρους του 2004/06.

Όταν η Άρσεναλ ανακοίνωνε το 2006 τη δεκαετή συμφωνία της με την Emirates για την ονοματοδοσία του γηπέδου και τη διαφήμιση στη φανέλα αντί του ποσού των 100 εκατομμυρίων στερλινών, η συμφωνία θεωρήθηκε πρωτοποριακή. Με τους οικονομικούς όρους του σήμερα, όμως, είναι πολύ φθηνή. Για παράδειγμα, τα 4,5 εκατομμύρια ετησίως που εισπράττει η λονδρέζικη ομάδα για τη διαφήμιση στη φανέλα είναι 80% περίπου λιγότερα από όσα εισπράττουν οι βασικοί της ανταγωνιστές, όπως η Σίτι, η Λίβερπουλ και η Γιουνάιτεντ.

Μία ακόμη αναποδιά που περιόρισε τα έσοδά της είχε να κάνει με την οικονομική κρίση που έπληξε την αγορά ακινήτων, γεγονός που την εμπόδισε να πουλήσει όλα τα διαμερίσματα και τα γραφεία πολυτελείας που ανεγέρθηκαν στον χώρο του παλιού γηπέδου. Αυτοί οι περιορισμοί έκαναν την ομάδα να ανεβάσει τις τιμές των εισιτηρίων –έχει τα ακριβότερα στην Πρέμιερ Λιγκ– και να προσέχει τι ποσά ξοδεύει για μεταγραφές και συμβόλαια, για να μπορέσει να αποπληρώσει χωρίς προβλήματα. Υπάρχουν φυσικά δύο ερωτήματα. Αν τα χρήματα που έχει για μεταγραφές ο Βενγκέρ είναι αρκετά και αν τα ξοδεύει σωστά.


Οι πλούσιοι μέτοχοι

Νομίζω ότι δεν είναι επιτυχημένες όλες οι επιλογές του Βενγκέρ. Εδώ θα πρέπει να του αναγνωρίσω ότι δεν μπορεί να προσφέρει για μισθούς όσα θα ήθελε, και ότι δεν είναι το απόλυτο αφεντικό όπως παλιά, αφού έχει πάνω από το κεφάλι του τον εκτελεστικό διευθυντή Ιβάν Γκαζίδη. Επίσης ο Βενγκέρ δεν μπορεί να ανατρέψει την επιλογή των μετόχων να έχουν «καθαρή» την εταιρεία, γιατί αυτό ανεβάζει κατά πολύ την αξία της. Η κάθε μετοχή της Άρσεναλ κοστίζει πάνω από 12.000 ευρώ και πρέπει να σημειωθεί ότι βασικοί της μέτοχοι από αγοραπωλησίες μετοχών, την τελευταία διετία, έβγαλαν πάνω από 320 εκατομμύρια στερλίνες! Στην πραγματικότητα της Άρσεναλ έχει μεγάλη σημασία η πολυμετοχικότητά της. Την προστατεύει; Ή όχι; Η εμπειρία των Λίβερπουλ και Γιουνάιτεντ, που φορτώθηκαν χρέη από τους μεγιστάνες που τις αγόρασαν, είναι άκρως αρνητική.

ΠΗΓΗ: Sportday