Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο blog του για τον Γιώργο Δώνη και τις μέρες... Λάρισας που μπορεί να ξαναζήσει με τον Ατρόμητο...
Η προσμονή στο Περιστέρι είναι, από μόνη της, γιορτή. Εάν, δε, έλθει και τρόπαιο, η γιορτή γίνεται διονυσιακή. Ως τότε όμως, μπροστά τους υπάρχει το... βουνό.
Το «τρέξιμο» του Γιώργου Δώνη που η κάμερα (παρ)ακολούθησε δρασκελιά-δρασκελιά, απ’ τον πάγκο ως τη φυσούνα και τ’ αποδυτήρια στη λήξη του ματς την Τετάρτη στο Πανθεσσαλικό, ήλθε και μαρτύρησε δύο πράγματα. Ένα, πόσο fit διατηρεί τον εαυτό του, μετά τα σαράντα, ο κόουτς. Καλό, για τη φυσική υγεία του. Δεύτερο, πόσο τον γέμιζε η ικανοποίηση της «επιστροφής». Καλό, για την ψυχική υγεία του. Το οφείλει, ο κόουτς, στο «προστατευόμενο περιβάλλον» του Ατρόμητου. Αυτή την ευκαιρία. Μια επιστροφή του Δώνη σε «μέρες ΑΕΛ», μετά τις μαρτυρικές «μέρες ΑΕΚ». Την οποίαν ΑΕΚ βρίσκει, τώρα, αντίπαλο στον τελικό. ‘Η την κερδίζει ή, αλλιώς, προσεύχεται να πάρει η ΑΕΚ (μετά το κύπελλο, και) το «πρωτάθλημα των πλέι-οφ» ώστε να βγει ο φιναλίστ Ατρόμητος στην Ευρώπη.
Ο Δώνης, τα θέλει αυτά. Τα επιδιώκει. Τα κυνηγάει. Και τα κύπελλα, και τις Ευρώπες, και όλα. Είναι πράγματα που μένουν, στη λαϊκή συνείδηση. Ο Δώνης θεωρεί ότι αυτά συντελούν, δίπλα στη ρουτίνα του πρωταθλήματος, στο να εφοδιάζονται με εξτρά στοιχεία οι σύλλογοι που τα βιώνουν. Και, φυσικά, να τονώνονται οι καριέρες των προπονητών που τα επιτυγχάνουν. Κινείται, δηλαδή, στην άλλη άκρη του κυνικού, εξίσου σεβαστού εννοείται, δόγματος που με συνέπεια ένας Νίκος Καραγεωργίου στην Κρήτη, όλ’ αυτά τα χρόνια, υποστηρίζει. Ότι, δηλαδή, «αυτές οι ομάδες» δεν μπορούν να σηκώσουν βάρη, πρόσθετα σ’ εκείνο, το κυρίως βάρος, του πρωταθλήματος. Ότι όποιες παρασύρονται στον ίλιγγο της δόξας που τα πρόσθετα βάρη δελεάζουν να διεκδικήσεις, στο τέλος με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο το πληρώνουν ακριβά. Ο Ατρόμητος ευρίσκεται στην περιπέτεια της ΑΕΛ-2007. Τελικός και κίνδυνος υποβιβασμού, πακέτο. Μένουν τέσσερις αγωνιστικές στη Σούπερ Λιγκ, για να δείξει.
Στο μεταξύ, προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ‘ναι ο τελικός της 30ης Απριλίου. Σαν του ’96 ίσως, ΑΕΚ-Απόλλωνας 7-1; Δεν της το ‘χω, της σημερινής ΑΕΚ, να ξανακάνει κάτι τέτοιο. Σαν του 2007 ενδεχομένως, Λάρισα-Παναθηναϊκός 2-1; Δεν του το ‘χω, του σημερινού Ατρόμητου, να κάνει εις βάρος της ΑΕΚ ό,τι τότε η Λάρισα εναντίον του Παναθηναϊκού. Κάτι ενδιάμεσο, μάλλον. Θυμάμαι το 2000, ΑΕΚ-Ιωνικός 3-0. Όχι απαραιτήτως ότι η ΑΕΚ στις 30 Απριλίου θα νικήσει 3-0 τον Ατρόμητο, δεν εννοώ αυτό. Εννοώ, την επιβεβαίωση του ισχυρότερου μεταξύ των μερών. Του οργανισμού που διαθέτει το καταλληλότερο οπλοστάσιο για να βγάλει πέρα ένα τελικό. Η ΑΕΚ, στα one-off, είναι ανταγωνιστική. Με Ολυμπιακό, με Παναθηναϊκό, με ΠΑΟΚ, με Αρη, πολύ περισσότερο με Ατρόμητο. Ο ισχυρότερος, εννέα φορές στις δέκα, επιβεβαιώνεται. Φαίνεται πως είναι, εφέτος, μια ώρα-ΑΕΚ στο κύπελλο. Η ώρα, για μια «εφήμερη χαρά» εννέα χρόνια μετά την αμέσως προηγούμενη.
Θα ίσχυε, όχι επειδή είναι ο Ατρόμητος, όποιος κι αν ήταν ο αντίπαλός της στον τελικό. Ακόμη και η Καβάλα ή ο Ολυμπιακός Βόλου, οι δύο (εκτός mainstream) πιο διακεκριμένες ομάδες της σεζόν, τις οποίες άλλωστε, ακριβώς αυτές τη μία μετά την άλλην, ο Ατρόμητος «καθ’ οδόν» προς τον τελικό απέκλεισε. Αλλ’ είναι και η τύχη του προφανώς, ότι οι πιο σκληροί αντίπαλοι που κλήθηκε να βγάλει απ’ τη μέση ήταν αυτοί οι δύο. Μη γελιόμαστε, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτάνουν στους τελικούς οι Λάρισες και οι Ατρόμητοι και οι Ιωνικοί, μόνον η εύνοια στο ντόμινο των κληρώσεων και ο, εκ μέρους τους, εν συνεχεία σεβασμός της εύνοιας που είχαν. Το 2007 η ΑΕΚ αποκλείστηκε απ’ το Χαϊδάρι, ο Αρης απ’ τη Νίκη Βόλου, ο Ολυμπιακός απ’ τα Γιάννενα, κι ο ΠΑΟΚ απ’ τον Παναθηναϊκό… ενόσω η ΑΕΛ ταξίδευε στον ίσιο δρόμο. Ακόμη και ο Ιωνικός το 2000, οι πιο δύσκολες ομάδες που απέκλεισε ήταν ο Ηρακλής και, στον ημιτελικό, η Καλαμάτα. Όπως και να ‘γινε, είναι αυτονόητο ότι τίποτα δεν ακυρώνει την ανεκτίμητη αξία της προσμονής στο Περιστέρι για τον τελικό. Η προσμονή είναι, από μόνη της, γιορτή. Εάν, δε, έλθει και τρόπαιο, η γιορτή γίνεται διονυσιακή. Μέθεξη. Απ’ τη νύχτα της 29ης Απριλίου 1998, στην Πλατεία, ακόμη τα θυμάμαι όλα. Η ευχή στους Ατρομηταίους να το ζήσουν κι αυτοί, είναι απ’ την καρδιά.
Ως τότε όμως, μπροστά τους υπάρχει το βουνό. Ο ΠΑΟΚ την Κυριακή, κεκλεισμένων των θυρών. Η ΑΕΚ έπειτα, στο Μαρούσι. Ένα test event, πριν τον τελικό. Υστερα ο Ολυμπιακός, λογικά ήδη (και μαθηματικά) πρωταθλητής την ημέρα που θα τους επισκεφθεί. Και, για φινάλε, η Καβάλα με ό,τι θα επιδιώκει απ’ τη ζωή της στο τελευταίο παιγνίδι της. Γενικώς τα γεγονότα της Τετάρτης στο Κύπελλο, στη λογική των συγκοινωνούντων δοχείων, άνοιξαν ένα σωρό συζητήσεις στο πρωτάθλημα. Γιατί, την Τετάρτη, το ουαί τοις ηττημένοις ακούστηκε πιο ηχηρό απ’ όσο το ωσαννά για τους νικητές. Χάρηκαν για μια νύχτα οι Αρειανοί (με το πάθημα του ΠΑΟΚ) και οι Λαρισαίοι (με το πάθημα του Ολυμπιακού Βόλου) αλλά το πράγμα έχει πολύ μακρύτερη «ουρά» απ’ αυτήν. Πώς θα σταθούν, ή δεν θα καταφέρουν να σταθούν, στα πόδια απ’ την ξεγυρισμένη σφαλιάρα ο ΠΑΟΚ κι ο Ολυμπιακός Βόλου, τα απόνερα και η αντίδρασή τους, αυτό μέλλει να καθορίσει πολλά και για τα πλέι-οφ και στον πόλεμο της επιβίωσης. Μάνι-μάνι, μόνον ένα παράδειγμα ν’ αναφέρουμε από τα πολλά, εύλογα αλλάζει η σκέψη της ΑΕΛ και της Κέρκυρας εάν πρόκειται, η Τούμπα που έχουν προσεχώς να επισκεφθούν, να είναι μία «κλειστή» Τούμπα. Την ίδια στιγμή, και ο ΠΑΟΚ νομιμοποιείται να ζητήσει μία γρήγορη δίκη (όπως εκείνη της ΑΕΚ που ξεπλήρωσε με γραμμάτιο-εξπρές τα της ρεβάνς με τον Παναθηναϊκό) ώστε να ‘χει γεμάτη ξανά την έδρα στα πλέι-οφ. Όλα έχουν τη, μικρή ή και όχι τόσο μικρή, σημασία τους.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις