Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, ήταν ο αρχιτέκτονας της μεγάλης ομάδας του 1996 που έφτασε μέχρι και τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και σαν σήμερα νίκησε μέσα στο Άμστερνταμ τον Άγιαξ.
Το leoforos.gr επικοινώνησε με τον Αργεντινό τεχνικό, ο οποίος θυμήθηκε εκείνη την ημέρα...
Σαν σήμερα συμπληρώνονται 15 χρόνια από την μεγάλη νίκη επί του Άγιαξ…
«Η 3η Απριλίου είναι σημαντική ημέρα για μένα, γιατί τότε ιδρύθηκε η πόλη που γεννήθηκα, ενώ τότε έγινε και το διπλό στο Άμστερνταμ».
Τι θυμάστε από εκείνο το παιχνίδι;
«Όσοι το ζήσαμε ήμασταν πολύ τυχεροί, γιατί έγινε μεγάλος θόρυβος τότε σε όλο τον κόσμο και ο Παναθηναϊκός γνωστός. Το καλοκαίρι, στην Αργεντινή που είχα πάει για διακοπές στον γυρισμό σταματήσαμε σε μια ψησταριά και έρχεται ένα παιδί και με ήξερε και μου έλεγε εσύ είσαι προπονητής του Παναθηναϊκού που αποκλείσατε τον Άγιαξ και όλα αυτά μου δείχνουν εμένα ότι τότε έγινε γνωστό παντού το όνομα του Παναθηναϊκού. Του έδωσα μάλιστα, μια αφίσα που είχα μαζί μου και την έβαλε αμέσως στο μαγαζί!
Ο κόσμος που δεν ήξερε τον Παναθηναϊκό περίμενε ένα μεγάλο σκορ υπέρ του Άγιαξ γιατί ήταν μια πολύ μεγάλη ομάδα. Για μένα ήταν η καλύτερη ομάδα που έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό. Για την εποχή ήταν αρκετά προχωρημένη, είχαν καλή χημεία τα παιδιά ταίριαξα και εγώ μαζί τους και ήρθε η επιτυχία. Μια περίοδο που τα πράγματα ήταν πολύ ωραία, καθώς χαιρόσουν να παίζεις, να ταξιδεύες και γενικά ευχαριστιόσουν το ποδόσφαιρο. Είχαμε αυτοπεποίθηση σε όλα τα παιχνίδια, οπότε δεν είχαμε σκεπτικό ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε καμία ομάδα. Έτσι πήγαμε και στην Ολλανδία. Δεν παίξαμε ανορθόδοξα. Όταν ξεπεράσαμε το πρώτο 20λεπτο τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Πριν και μετά το γκολ είχαμε και άλλες δύο καλές ευκαιρίες. Σημάδεψε μια γενιά, κρίμα που δεν υπάρχει κάτι καινούριο και θυμούνται αυτό, με στεναχωρεί εμένα.
Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει το Γουέμπλεϊ και λέγαμε κρίμα θυμόμαστε μόνο αυτό, μετά ήρθε η νίκη μέσα στο Άμστερνταμ και μετά από χρόνια οι μεγάλες αναμετρήσεις με την Μπαρτσελόνα».
Πως νιώσατε μετά το γκολ εσείς που ήσασταν στο γήπεδο;
«Ήταν χαρά αλλά δεν κάναμε σαν τρελοί γιατί είχαμε κερδίσει και την Πόρτο και την Νάντ και πολλά φιλικά με μεγάλους αντιπάλους. Ήταν σούπερ ομάδα, ήταν δύσκολη περίοδος για εμάς και δεν αντέξαμε στο δεύτερο παιχνίδι, λόγω των απουσιών που είχαμε που μας στοίχισαν. Ειδικά στην άμυνα ήταν μεγάλη η απώλεια, στις άλλες γραμμές θα τις καλύπταμε, με εξαίρεση τους Δώνη, Βαζέχα και Μπορέλι».
Κατά την επιστροφή της ομάδας στην Ελλάδα, τι έγινε τόσο στο αεροδρόμιο της Ολλανδίας, όσο και στην Ελλάδα;
«Στο αεροδρόμιο στο Άμστερνταμ ήταν μόνο Έλληνες! Όλα τα αεροπλάνα ήταν πτήσεις τσάρτερ για την Ελλάδα. Στα λέω και ανατριχιάζω! Ο κόσμος στην Ελλάδα ήταν κάτι άλλο στο αεροδρόμιο. Χιλιάδες κόσμος. Εγώ παραδόθηκα στον κόσμο και με πήγαν μέχρι το αυτοκίνητο. Σημάδεψε μια πολύ ωραία γενιά αυτή η νίκη, έγιναν πολλά παιδιά Παναθηναϊκοί τότε. Ήταν μια ομάδα που άρεσε τότε στον κόσμο, είχε κατοχή πολλούς παίκτες με τεχνική, πολλά γκολ. Τότε σκόραραν όλοι. Κρίμα που ο χρόνος σβήνει κάποιες ομάδες, γι’ αυτό λέω είναι ευκαιρία τώρα για τον Παναθηναϊκό να φτιαχτεί μια ομάδα όπως τότε».
Πιστεύετε πως αυτή είναι η μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη στην ιστορία του συλλόγου;
«Πιστεύω πως ναι είναι η μεγαλύτερη νίκη εκτός έδρας μέχρι στιγμής στην ιστορία του λόγω αντιπάλου. Ο Άγιαξ, είχε να χάσει δυο χρόνια στην έδρα του, είχε τεράστιους ποδοσφαιριστές, ήταν πρωταθλητής Ευρώπης, τους μαυρίσαμε την γιορτή καθώς έκλεινε το Ολυμπιακό στάδιο και γινόταν μουσείο. Είχαμε και μια άψογη εξέδρα χωρίς να γίνει το παραμικρό. Ένας φίλος μου είχε ανέβει στα κάγκελα χωρίς να το καταλάβει από την χαρά του.
Μετά το τέλος του δεύτερου αγώνα, δεν μπορούσα να συνέλθω μετά την ήττα γιατί φτάσαμε πολύ κοντά στο να γράψουμε μεγάλη ιστορία, δηλαδή ακόμα μεγαλύτερη στον τελικό γιατί και μέχρι εκεί που φτάσαμε καταφέραμε να γράψουμε, αλλά σε ένα παιχνίδι μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Χάρηκα που συνεργάστηκα με όλους αυτούς και καταφέραμε αυτό που καταφέραμε και χάρηκα που δούλεψα με αυτούς και τα παιδιά αξίζανε αυτό που έγινε γιατί το γουστάρανε αυτό που κάνανε και όλοι οι συνεργάτες που είχα ήμασταν δεμένοι μεταξύ μας γιατί ήμασταν λίγοι και είχαμε έρθει πιο κοντά».
Μπορεί να ξαναγίνει κάτι παρόμοιο;
«Κάθε χρόνο μεγαλώνει η δυσκολία στο Τσάμπιονς Λιγκ, τώρα μπαίνουμε με μειονεκτήματα απέναντι στα άλλα πρωταθλήματα, γιατί αυτοί πάνε με 4 ομάδες και εμείς με μία και δύο. Είναι πολύ δύσκολο να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά ο Παναθηναϊκό ή κάποια άλλη ελληνική ομάδα και τώρα θα μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ. Υπάρχει ένας παράγοντας που λέγεται Έλληνες ποδοσφαιριστές γιατί και τότε ήταν όλοι οι Έλληνες εκτός του Μπορέλι, του Βαζέχα και του Βάντζικ που έπιναν φραπέ! Είχαν γίνει Έλληνες δηλαδή και αυτοί.
Τώρα είναι ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τα ταλέντα του ο Παναθηναϊκός, καθώς οι ποδοσφαιριστές πρέπει να πονάνε την ομάδα, γιατί μεγαλώνοντας μέσα τους το νιώθουν αυτό ενώ οι ξένοι που έχουν ζήσει και άλλα πράγματα, όχι. Δύσκολο να ξαναγίνει αλλά ο Παναθηναϊκός μπορεί. Μεγαλύτερος ο βαθμός δυσκολίας, τώρα χρειάζονται πιο πολλά παιχνίδια, αλλά εκείνη την εποχή η απόσταση που υπήρχε με τις άλλες ομάδες ήταν αρκετά μεγάλη, αλλά άμα βλέπεις την ομάδα του Άγιαξ με όλους αυτούς του παικταράδες ήταν μια κορυφαία ομάδα να μπορείς να την κερδίσεις, γιατί να μην μπορεί και τώρα ο Παναθηναϊκός να κάνει κάτι καλό;».
Πηγή: leoforos
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις